Pearly White

Pearly White

Het weer was nogal onstuimig, maar dat weerhield er weinig handelaren van om hun waar te verkopen op de lokale markt. Weer of geen weer, er moest uiteindelijk toch brood op de plank komen. Braaf als hij dan ook was had hij zijn spullen deze morgen bij elkaar geraapt en was hij tijdens het ochtendgloren vertrokken richting Skorravir. Nu was het zaak om zijn wintergroentes aan de man te brengen. Vandaag waren het voornamelijk preien die hij aan de man moest brengen. Het was de kunst om aan iedere voorbijganger die net iets te lang zijn ogen op zijn aanbod gericht had te overtuigen dat ze een goede deal had gespot. Op een dag zoals deze kozen vrij veel mensen er toch voor om vooral binnenshuis te zitten totdat de weersomstandigheden verbeterd waren. Agnar kon ze ook geen ongelijk geven. Het was alles behalve aangenaam buiten en zo ook hadden ze een lichte sneeuwstorm te voorduren. Toch hield dat Agnar er niet vanaf om hier en daar mensen aan te spreken en een praatje te maken. Immers was het ook belangrijk om jezelf goed te verkopen.  

[Delaney]

Pearly White

Het voelde soms alsof hij stilstond in zijn leven. Alsof er maar weinig tot geen verandering was. Zijn vader had op zijn leeftijd al heel wat afgezeild en gestreden in verschillende slagen. Agnar was niet veel verder gekomen dan het uitbreiden van zijn sowieso al kleinschalige boerderij met wat geiten. Toch had hij het gevoel dat hij het zich niet kon veroorloven om ermee te stoppen. Zijn moeder had hem nodig nu ze er alleen voor stond en met de opbrengsten van de boerderij kon hij haar helpen. Wekelijks probeerde hij bij haar langs te gaan om eten te brengen en haar van gezelschap te voorzien. De nu al wat oudere vrouw zette nog amper een voet buiten de deur.

Door de weeromstandigheden liep het niet erg storm om de markt. Toch wist hij wel al redelijk wat te verkopen. Vooral omdat hij zojuist een man een flinke lading had aangesmeerd door te vertellen dat prei je hersens positief stimuleerde. Of hij hiermee de waarheid sprak was te betwijfelen. Zijn oog viel plotseling op een meisje wat ook op de markt liep. Ze viel op door haar spierwitte lange haren die een groot contrast vormden met de rest. Voordat hij er erg in had stond ze vlak voor zijn neus. ”Hoeveel?” vroeg ze, terwijl ze een van zijn preien aandachtig bestudeerde. Nu was de vraag hoe hij dit ging aanpakken. Hij zou met een broodje poep verhaal aan kunnen komen om haar ervan te overtuigen van de kwaliteit van het product, maar ze leek niet echt op iemand waarbij die strategie aan zou slaan. ”Voor jou niets,” luidde zijn antwoord voordat hij überhaupt erover had na kunnen denken. Erg winstgevend was het niet, maar voor een beeldschone dame zoals zij maakte hij graag een uitzondering.

Pearly White

De dame keek haar enkele tellen verbaasd aan, maar stelde toen vast dat ze dat niet kon aannemen. Er moest immers vast wel iets zijn wat hij ervoor wilde hebben suggereerde ze. Agnar greens even. Natuurlijk had ze gelijk, maar daar ging hij niet aan toegeven. Alhoewel hij er geen problemen mee zou hebben als ze een paar mee zou nemen zonder ervoor te betalen. Het was niet alsof hij dan opeens zelf minder te eten zou hebben. ”Je zou je positieve ervaring kunnen delen met anderen,” merkte hij lichtelijk geamuseerd op. Het was algemeen bekend dat het je zaak altijd goed deed als er goede verhalen de ronde gingen. Ondertussen nam hij de tijd om de dame eens goed in zich op te nemen. Ze had een dikke bontmantel aan die haar zou moeten beschermen tegen de kou. Agnar had niet veel verstand van kledij, maar zelfs hij kon zien dat deze mantel met secuur handwerk was gemaakt en daarom ook wel een flink prijskaartje had. Hij liep nu toch niet weer een edele dame tegen het lijf. ”Ik zou je graag aanbieden om iets te proeven, maar rauwe prei is niet echt smakelijk. Het smaakt het beste in een stevig soepje.” Zelf gooide hij er dan vaak wat stukken wortel of ui in om het toch wat meer variatie te geven.

Pearly White

Er werd hem duidelijk gemaakt dat ze niet zomaar reclamebord voor hem ging spelen. Nee, deze dame wilde toch eerst proeven voordat ze haar ervaringen met anderen deelde en daarvoor zou hij toch eerst met een soepje op de proppen moeten komen. Dat was nogal lastig, want op dit moment bevonden ze zich te midden van een markt en was er geen haard of iets dergelijks in de buurt om überhaupt wat water te laten koken voor de soep, laat staan spullen om de soep te bereiden. ”Daar vraag je me wat,” sprak hij, terwijl hij zijn vingers een aantal keren over zijn sik liet glijden. ”Je boft dat ik mijn portable keuken mee heb genomen voor dit soort situaties.” Was het maar zo’n feest. Agnar had met alle liefde nu meteen wat eten klaargemaakt voor deze dame. Zijn kookkunsten, al vond hij dat voornamelijk zelf, waren best wel oké. Het was een van de vaardigheden die je leerde als je voor jezelf moest zorgen. ”Of woon jij hier toevallig om de hoek en ben je in het bezit van een haardvuur en wat kookgerei?” vroeg hij op een ietwat serieuzere toon. De dame leek hem niet echt een reiziger, dus zou ze vast van Skorravir komen. Het verbaasde hem dan alleen wel weer dat hij haar nog niet eerder was tegengekomen. Zo’n verschijning was hem dan vast wel opgevallen.

Pearly White

Het meisje wat voor hem stond leek vrij jong en was misschien nog niet eens volwassen. Toch liepen er genoeg meiden hier rond die er ook jeugdig uitzagen, maar wel al ouder waren dan dat hij was. Niet dat het hem veel uitmaakte, want leeftijd was maar een getal. Desalniettemin was het soms verstandig om daarmee voorzichtig te zijn. Je weet maar nooit voor schade je kon aanrichten als je iets te close werd met te jonge meisjes.

Er waren mogelijkheden, zo liet ze weten. Echter moest hij dan niet claustrofobisch zijn, want het kon nogal druk zijn. Blijkbaar had ze geen keuken voor zich alleen. ”Je bent toch niet in het bezit van een eettentje?” vroeg hij. Het was een van de plekken die hij zich kon bedenken waar veel mensen zich tegelijkertijd in de keuken bevonden. ”Stiekem ben jij gewoon een keukenprinses in een herberg.” Wat haar uiterlijk betrof zou ze zeker wel een prinses kunnen zijn. ”Hoe dan ook, je hebt geluk. Ik ben niet claustrofobisch,” liet hij haar al grijnzend weten. Toch had hij het niet zo op plekken met teveel mensen. Teveel was immers nooit goed.

-derp

Pearly White

Het leek allemaal toch iets anders te liggen, want de dame werkte blijkbaar voor Jarl Ragnvald Staekar. Waarschijnlijk had ze een functie in de keuken, maar dat verklaarde nog niet haar dure kledingsmaak en hoe ze dat kon veroorloven. Zijn zusje werkte als handmaiden en kon van het geld wat ze kreeg amper rondkomen. De keukens verdienden vast niet veel beter. ”Zeker niet,” antwoordde hij al grijnzend. Nog niet zo lang geleden had hij diezelfde Jarl nog gesproken. Het was geen man waar je ruzie mee wilde hebben, maar hij was vriendelijk tegen hem geweest. ”Voor een keukenhulp heb je anders wel hele mooie kleding aan. Betaalt groentes snijden veel beter dan kamerpotten reinigen?” Het zou natuurlijk kunnen zijn dat ze de kledij had gekregen van iemand die een groter inkomen had.

Pearly White

Omdat ze vertelde dat ze in de keukens werkte van de Jarl had hij maar aangenomen dat ze een keukenhulp was, maar dat leek echter niet zo te zijn. Althans, dat werd min of meer bevestigd met haar volgende woorden. Hoeveel andere opties waren er naast keukenhulpen? Het meisje, wiens naam hij nog steeds niet wist, liet weten dat ze beter konden opschieten, want anders zouden ze nog wel eens betrapt kunnen worden. Zijn blik was enkele tellen gericht op zijn kraampje en de producten die hij uitgestald had. Waar was hij in terecht gekomen? Zijn verkooptruucjes hadden er nu voor gezorgd dat een bloedmooi meisje nu met hem naar een keuken wilde gaan om te koken, maar dat moest wel allemaal zo snel mogelijk gebeuren want anders konden ze betrapt worden. ”Wat is je naam eigenlijk?” vroeg hij in plaats van haar laatste vraag te beantwoorden. De meeste familienamen kende hij wel in Skorravir, dus misschien kon hij met die informatie wel een beetje uitvissen uit wat voor familie ze kwam en wat voor zaken ze dan wel niet had met de Jarl.

Pearly White

Hij wilde niet te gretig toehappen op het voorstel van de dame. Natuurlijk kon hij niet ontkennen dat het met alle liefde meteen met haar mee was gegaan, want ze zag er nou eenmaal uit om door een ringetje te halen, toch wilde hij niet te begerig lijken. Soms was het gewoon beter om het iets rustiger aan te pakken. Echter werd het hem al snel duidelijk dat het in dit geval misschien ietwat moeilijk zou gaan. Hij had gevraagd naar haar naam en die kreeg ze dan ook. ‘Staekar’ kreeg hij te horen. Agnar wist even niet zo goed hoe hij daarop moest reageren. Staekar was de Jarl’s familie wat betekende dat hij hier tegenover zijn dochter zou moeten staan. Veel meer Staekar’s waren er namelijk niet. ”En ik begin te geloven dat mijn vraag niet meer zo heel erg een vraag is mijn boerenvriend,” grinnikte ze, waarna ze een knipoog toewierp naar hem. Hij schaamde zich voor het feit dat hij haar niet meteen herkend had. Zijn banden met de Jarl en zijn familie waren niet zoals het ooit eens geweest was en zag hij ze niet of nauwelijks. Toch had hij haar wel moeten herkennen, want niemand kon om haar witzilveren haren heen. ”Schijnbaar,” zei hij na enkele tellen. De manden die hij op zijn kraampje had gezet die gevuld waren met groentes tilde hij op en zette hij onder het kraampje neer. Eentje ervan zette hij apart weg, want die zou hij meenemen. ”Ik neem aan dat het die kant op is,” zei hij, terwijl hij in de richting van de vertrekken van de Jarl en zijn familie wees.