Screwed up brilliantly【ʙʀᴀɴɴ】

I am no criminal

,,It was an absolute delight traveling with you, dearest." Een warme, uiterst charmante glimlach sierde zijn lippen, voordat hij een tedere kus op de hand van de oudere dame drukte. Deze giechelde, alsof ze weer dat verlegen 16-jarig meisje was dat voor het eerst intiem aandacht kreeg van haar secret crush. Blosjes stonden dan ook op haar jukbeenderen, iets wat Jacob inwendig liet grijnzen. Hij kon het nog steeds. Een aantal uur geleden had de assassin abrupt plaatsgenomen in de dame haar koets, wetende dat ze richting Brightwater Keep ging om haar hoogbejaarde -maar rijke- man bij te staan tijdens een bal wat die avond plaatsvond. Exclusief bedoelt voor de betergesitueerden onder het volk. Ze had hem nooit laten zitten als hij geen charmes in de strijd had gegooid. Iedereen, jong of oud, hield wel eens van wat extra aandacht, toch? Gezien de leeftijd van haar man, en haar reacties op zijn aanhankelijkheid, had hem gauw laten merken dat de dame zich al een enige tijd... Eenzaam voelde.  En daar had hij ongelooflijk veel misbruik van gemaakt.
Intussen was de koets tot stilstand gekomen, waarna hij de deur open zwaaide. Voordat Jacob naar buiten stapte, merkte hij op hoe lange, slanke vingers zich om zijn bovenarm vouwde. Meteen richtte hij zijn blik op het getekende, vrouwelijke gezicht dat zich naar hem toe boog.  ,,Come find me again," fluisterde ze, zodat de koetsier het niet horen zou. Deze keer kon de man geen grijns onderdrukken. ,,Of course, milady." Gerustgesteld bevrijdde ze hem uit haar grip, waarop Jacob op zijn beurt naar buiten trad. Met een laatste, begroetend knikje sloot hij de deur en gaf de koetsier het signaal dat deze verder kon rijden.
Zonder het voertuig na te kijken draaide hij zich om. Immers was er geen tijd te verliezen. Zo'n paar dagen geleden, twee of drie, had hij een bepaalde geur opgepikt. Een spoor dat oude herinneringen opriep. Iemand waarvan hij kort had getwijfeld om haar te confronteren. Diepgewortelde redenen zaten achter zijn twijfeling. In haar ogen moest hij nu dood zijn geweest. Overleden, geen onsterfelijk wezen. Over het algemeen ideaal, als je het aan Jacob vroeg. Dood zijn betekende dat hij min of meer onzichtbaar was. Maar dit keer kon hij daar geen voldoening uit halen. Het knaagde aan hem, wat hem ertoe aanspoorde haar vandaag eens een bezoekje te brengen. Iemand opsporen was tenslotte één van zijn specialiteiten. Tenzij ze somehow op de vlucht zou slaan, verwachtte hij weinig moeilijkheden onderweg. Vol vertrouwen  en vastberaden stapte de man naar voren.
Subtiel bewoog Jacob langs een groepje mensen, een bekend geurtje volgend. Zo af en toe moest hij zichzelf eraan herinneren dat hij bloed nodig had om te kunnen overleven, anders voelde hij zich net een hond. Nou vond hij dieren hartstikke leuk hoor, maar er één willen zijn was een heel ander verhaal. Wat dat betreft had hij geluk gehad gebeten te zijn door een vampier, en níet door een weerwolf. In de verte meende Jacob welbekende rode haren te spotten. Haar lokken leken te dansen bij iedere stap die ze zette. Voor een moment leek hij wederom te twijfelen. Hij kon nu nog omkeren. Nee! Doorzetten nu! Direct versnelde hij zijn pas, totdat hij op een zodanig afstandje stond dat ze hem wel moest kunnen horen. ,,Goodday Brann," sprak de Brit, haar naam wat verknepen en met een lichte tint van verbittering uitsprekend. ,,You didn't finish the job quite right."