Pests & pestilence

De donkerharige dokter onderdrukte een misnoegde grom onder zijn adem. Hij zat in een eigenaardige positie die bij menig bijstander de nodige vragen op zou roepen; wijdbeens over een patiënt heen geklauterd, zijn ene knie net onder het scheenbeen van de man gezet, zijn andere been achter de stellage van de behandelstoel gehaakt, zijn armen tegen de hoofdsteun gestrekt om de nodige kracht te zetten met behulp van zijn lichaamsgewicht. Onder piepend gekerm en onverstaanbare schietgebedjes naar minstens vijf verschillende Goden, hadden de trillende handen van de man zich zo strak vergrepen aan Slade's gilet dat de boord van de kwakzalver zijn keel haast dichtkneep, en hij er onverlet door hoopte zijn lot nooit aan de galg te hoeven vinden. Het morbide idee alleen al.
Incidenteel glipten de handen van zijn patiënt weg om zich om de aangespannen bovenarmen van zijn dokter te klauwen, knijpend in zijn polsen en stuitend tegen zijn bovenlichaam, of hij liet in zijn worsteling zijn vrije been omhoog schieten. Een manoeuvre die ook Slade niet zonder pijn afging. Een glimp van irritatie zweemde door de normaal zo koele uitdrukking van zijn gelaat heen terwijl hij zijn best deed om zijn handelingen uit te voeren én op hetzelfde moment de graaiende handen te ontwijken. Uit excessieve voorzorg had hij zelfs zijn buikspieren aangespannen - mocht hij een onverholpen stomp in zijn maag krijgen - en helde hij in zijn huidige positie hopelijk ver genoeg naar achteren - mocht hij een stomp ergens anders krijgen. De bril met het dikke zwarte montuur was door alle inspanningen afgezakt tot op het puntje van zijn neus.
"Necessary," hijgde hij in het oor van de man, de tegenstrijdige polsen vastgrijpend en uit alle macht in een trillende krachtmeting tussen de twee naar beneden drukkend. In vliegensvlugge handelingen ketende hij de lederen banden aan de leuningen dicht. Slade klemde zijn kaken op elkaar, een rimpeling van afkeer in zijn neus zichtbaar terwijl hij neerkeek op de snikkende man die zijn door diepe groeven getekende voorhoofd ongevraagd tegen de borst van de dokter had gedrukt. "It's necessary, good sir. The sepsis hasn't been particularly kind to your leg. But don't you worry - it will be over before you know it."
In doodse kalmte duwde een gehandschoende hand het hoofd van de man terug tegen de hoofdsteun. Een gangbaar ogende handeling met de onverbiddelijk verholen walging. Handjes thuis. Ook de leren riem achter de hoofdleuning werd toen strak om het voorhoofd van zijn patiënt gegespt. "Let it subdue you," trachtte hij de man in een fluistering te bedaren. Laat Dr. Slade je maar verplegen.

Achter zijn brillenglazen flitsten zijn zilvergrijze ogen over het been van de man, zijn voet gelegd op een hoger geplaatste kruk. Er was geen ondersteuning vanaf zijn bovenbeen tot zijn enkel. Van links naar rechts analyserend gooide de dokter zijn nek opzij om zijn stijve spieren te kraken, plaatste een vuist tegen zijn andere hand, zijn vingers knakkend in het proces. Zwaartekracht was zijn assistent.
Zonder enige aankondiging beukte hij vervolgens met flink achtergezette kracht herhaaldelijk zijn elleboog tegen de knieschijf, zijn tandenontblootte gelaat getekend door een expressie alsof hij een slachtdier de nek om moest draaien dat maar niet wilde bezwijken. Onmiddellijk brak zijn patiënt los in een oorverdovende pijnkreet, tot grote ergernis van Slade die zo geen toehorend knarsend geluid kon identificeren. Het was bij lange na toch nog niet genoeg, zag hij in één oogopslag.
"Quit acting like a loon! Bite down!" siste hij tussen zijn opeengeklemde kaken door, zijn normaal gesproken kalme houding in het zeldzame ogenblik opbrekend door zijn tetterende oren. Gejaagd ademend stouwde hij de linnen reep stof steviger tussen de klapperende tanden van de man, die met stijf dichtgeknepen ogen in de stoel zat weggezakt. Gemengde sporen van slijm en tranen tekenden zijn blijkbaar huilende niemandsgezicht. Ugh. Een walgelijk aanzicht. In de wetenschap dat hij zo zijn werk niet gedaan kreeg rechtte Slade zijn rug, zijn kaken zichtbaar op elkaar geklemd. Het licht viel op zijn brillenglazen en verhool zijn ogen in een doffe, beradende blikkering. Zwijgend keerde hij zijn patiënt de rug toe, zocht bedaard als stil water tussen zijn instrumenten. "I'm afraid we need to re-evaluate matters," klonk zijn stem zacht, misschien zelfs bijna teder.

Hij richtte zich tot zijn patiënt, langwerpig gevaarte in zijn handen. Zelfs de glimlach die zijn lippen sierde was genegen. Nagenoeg.

'No! No - no - please! Let me go, I beg you, I -'

Er schalde een droge maar luide knak door de praktijk. Toen Slade de geribbelde vlakte van de massieve bouchardhamer weer omhoog haalde, was hij tevreden over het resultaat. Het been lag in een rare positie. Een V-vorm. Omgekeerd, haast. Een vrucht van zijn kunde.
Eén van zijn assistenten barstte in tranen uit en dook in een hoekje van de behandelkamer - iets dat hij negeerde. Een lichte frons vormde zich tussen zijn smalle wenkbrauwen terwijl hij even de tijd nam om op zijn gemakje zijn brillenglazen tussen de stof van zijn hemd te poetsen, de enorme hamer met een luide bonk naast hem op de grond geplaatst. Honestly. Onder een zachte zucht rommelde hij tussen wat flesjes, wuifde de ammoniumcarbonaat uit ruwe potasch onder de neus van zijn bewusteloze patiënt heen en weer.

"Stay with me, now."

Toen de man versuft weer bij zinnen kwam, alleen nog maar in staat om te trillen en leeg voor zich uit te staren, knielde Slade neer om de laatste benodigdheden te verrichten. Gemoedelijk klopte hij een paar keer op het been van de man, vastgeklikt en aangedraaid in een houten beugelstelsel.
"There we go, neat and secured. Wasn't too bad after all, aye? A bit unfortunate that there was no conjunction from both sides, but alas, there's always a next time - especially in your condition, mind you." De dokter lachte het hartelijk weg alsof de man onder een kop thee op spreekuur was gekomen. "It's essential to keep the brace on at all times. The shin bone needed to be broken in order to grow straight. Laudanum. Don't take too much, I've been told you'll spend half a day on the loo. Not too convenient with that leg of yours." Hij drukte een fles met een inhoud van gemengde inkt en bietensap in de handen van zijn patiënt, een zogenaamde pijnstiller. Echte pijnstillers weggeven aan patiënten werd hem immers al snel een dure grap. Hij moest de man naar de deur ondersteunen en met een vingerknip enkele omstanders met een brancard laten komen. Normale omstandigheden in het spoedkamp waar hij zijn hospitaaltentje had opgezet; niemand die er vreemd van opkeek met de talloze ach en wee klagende zieken links en rechts, getroffen door een plaag die kort geleden nog over de heide van Navarre heerste. Vanuit de opening van zijn tent keek Slade de man met een doek over zijn mond en een hand tegen zijn heup gezet na. De knie volledig verbrijzeld. Het been vooraf al te ver aangetast door een infectie. Die ging nooit meer lopen.

Met stellige passen liep hij zijn snikkende assistent voorbij, de zoom van de lange zwarte mantel die hij tijdens zijn tred aantrok wapperend in zijn kielzog. "I'll be out for a bit," informeerde hij zijn jonge hulpje terwijl hij een gordel voordeed, al betwijfelde hij of de boodschap tot hem doordrong. Aan de lange gekromde snavel schoof hij het pestmasker dat hij zorgvuldig van de hoedensteun op de buffetkast nam - alsof het een relikwie was - over zijn gezicht. De tricorn-hoed die ernaast rustte, schikte hij op zijn hoofd. Zwijgend draaide hij zich tot zijn assistent, die hem tot op heden nog geen reactie had gegeven. Met de lange zwarte staf die gebruikt werd om geïnfecteerde zielen te onderzoeken, tikte hij een aantal keer voor zijn voeten op de grond om zijn aandacht te trekken.
"Don't let Churchill out there, you hear?" Het uiteinde van de ziekenstaf porde tegen de wang van de jongen, draaide intimiderend zijn hoofd opzij. "Dire consequences will follow if you do." Een spoedkamp dat stikte van de contagie en pestilentie was geen plaats voor een kat, die het warmste plekje voor de haard verdiende en het recht had om zijn dagen onbezorgd weg te doezelen. Met die woorden draaide Slade zich van de jonge knaap af, pakte zijn staf hoger in de hand en beende zijn tent uit. Genoeg andere zaken waar hij zich over moest ontfermen.
Voor zover hij kon opmaken uit het stelletje medische prutsers in het kamp, was hij de enige die zich openbaarde als pestdokter. Pity. Het was zo'n mooie zijtak van zijn vak.

~

& Morwenna Ithiliel - Denzel's plague doctor outfit