Legends are made

Het was geen bijzonder lange reis van haar woonplaats naar die van haar toekomstige echtgenoot. Een aantal maanden geleden was ze ingelicht over het hele gebeuren en ze was al snel tot de conclusie gekomen dat er weinig tegen te doen viel. Behalve misschien dat ze het leven van de persoon die zich binnenkort haar man kon noemen zuur zou gaan maken. Ze hield voor nu alle opties nog open, al was ze zich ervan bewust dat hij een reputatie had. Het was niet iets waar men veel om leek te geven. Hij was rijk, zij was rijk – een echte match made in heaven.

De hoge temperaturen van Valyria waren haar gewoon geworden door de jaren heen. Ondanks dat ze veel reisde was ze geregeld in het gouden rijk te vinden. Dit keer was haar eindbestemming iet wat vaag, maar ze was niet alleen. Rondom haar reden een aantal ruiters die wistten hoe ze bij het grote manor van de man in kwestie moesten komen. De tocht duurde een aantal dagen te paard. In de avond moest ze het doen met een vuurtje en de meest comfortabele slaapplaats die haar metgezellen konden vinden voor haar. Echt veel te klagen hoefde ze niet.

Het was midden op de dag toen ze aankwamen bij de oase. Het grote huis was niet te missen en voor een moment hield ze haar witte Arabische merrie stil op de duin van opgehoopt zand. Eventjes de kat uit de boom kijken zou niemand kwaad doen. De dunne sjaal die ze droeg sloeg ze wat beter om haar nek heen. Op deze manier bedekte de flinterdunne stof haar nek, neus en mond. Het was tegen de brandende zon, vliegen en opstuivend zand. Haar ogen gingen over de oase, die er op het eerste gezicht vredig uitzag. Echter wist ze dat er hoogstwaarschijnlijk weinig van dat beeld zou overblijven als de verhalen waar bleken te zijn. De ruiters waren al bezig met de kleine afdaling, waarop ze haar merrie aanspoorde en deze liet volgen. Haar benen bevonden zich beide aan dezelfde kant van het zadel, eentje omhoog getrokken en tegen het leren voorwerp aanleunend. Het zat redelijk comfortabel en zorgde ervoor dat de zilveren stof om haar lichaam allemaal op zijn plaats bleef zitten. Met een rustige pas liet ze haar merrie de andere ruiters de oase in volgen.

Eenmaal bij de oase aangekomen werden de teugels van haar paard beetgenomen en kreeg ze de mogelijkheid om af te stijgen. Soepeltjes als altijd werkte ze zich naar de grond. Vergeleken met de mannen in haar gezelschap was Ivy een kleine dame. Ze klopte de witte merrie kort op diens nek voordat haar ogen bleven rustten op de guard die hun kant op was gekomen en haar gebaarde om te volgen. Met een kalme pas volgde ze de guard dan ook, die haar naar de tuinen bracht. Daar zat al een man klaar, met lang, donker haar, hoogstwaarschijnlijk de persoon waarvoor ze door de woestijn had moeten reizen.

“The one and only,” merkte ze kalm op terwijl haar ogen nog kort op hem bleven hangen, voordat ze plaatsnam op de stoel die voor haar naar achter geschoven werd. “Mukthar El Jaouhari,” sprak ze de naam uit met het vloeiende Valyriaanse accent wat ze zichzelf had aangeleerd de afgelopen paar jaar. “We have indeed.” Ergens had ze toch wel enige manieren van hem verwacht. Dat hij op zou staan en eigenhandig de stoel naar achter te schuiven, maar dat was natuurlijk teveel gevraagd. Met lichte tegenzin liet ze zich dan ook tegenover hem zakken en wendde vrijwel meteen haar blik verveeld af, die nu op de tuinen gericht was. Haar ogen gingen weer terug naar de tafel, om daar op het glas water te blijven hangen wat voor haar was ingeschonken. Aangezien het er toch stond om op te drinken, strekte ze haar arm en trok het glas naar zich toe, om het vervolgens aan haar lippen te zetten en een aantal slokken te nemen. De reis door de woestijn had ervoor gezorgt dat haar lippen aan de droge kant waren, dus wat water was zeker wel aangenaam.

Hij vroeg haar naar haar rit, een ding waarvan ze zeker was dat het antwoord hem toch weinig zou boeien. “Like most rides through the Valyrian desert, I suppose.” Ivy haalde lichtjes haar schouders op terwijl ze haar groene ogen weer op de man voor haar richtte. Nu pas nam ze de tijd om hem in zich op te nemen. Ze moest toegeven dat hij er niet verkeerd uitzag, maar ze was nu eenmaal iemand die zich sneller op het innerlijk richtte dan op het uiterlijk. “But I made it here alive, as you can see.” De blondine leunde iets terug in haar stoel terwijl ze het ene been over de andere sloeg, het glas water weer aan haar lippen zettende. Ondertussen keek ze hem rustig aan, wachtende op wat hij nog meer te zeggen zou hebben.

Arme mensen hadden geluk. Die werden verliefd en konden de rest van hun leven spenderen met die persoon, kregen kinderen en werden samen gelukkig oud. Maar zodra je aardig wat geld bezat draaide het alleen nog maar om dealtjes maken. Ivy genoot van de luxe die ze had, maar hiervoor zou ze nu de prijs moeten betalen. Het huwelijk waar ze op de één of andere manier in terecht was gekomen was niet geweest hoe ze haar leven had gezien, maar er was niet echt een weg terug meer. De El Jaouhari’s waren niet om mee te spotten en ze wilde ook niet dat haar reputatie of die van iemand dicht bij haar besmeurd zou worden door een afgeblazen huwelijk. Het leek er dan ook op dat ze de rest van haar leven vast zou zitten aan de man tegenover haar. Een man waarvan ze alleen verhalen had gehoord, waarmee ze een formeel gesprek voerde. Er was niets van liefde, ze kende hem niet eens.

Toen hij haar vroeg of ze het niet mooi vond keek ze snel weer naar hem terug. De toon in zijn stem had aangegeven dat hij het niet zeer op prijs stelde, waardoor ze een geforceerde glimlach rond haar lippen wist te werken. “Of course I do.” Haar woorden waren leugens, maar ze was opgevoed en wist hoe ze een dergelijk toneelstukje op moest voeren. De man zou waarschijnlijk ook wel weten dat ze loog, maar de vraag was of hij er nog verder op in zou gaan. Haar ogen waren op hem gericht terwijl ze hem afwachtend aankeek. Ze kon er dan ook weinig aan doen dat haar wenkbrauw kort iets omhoog trok, alsof ze hem met dit gebaar uitdaagde om er nog verder op in te gaan. De sfeer zou er niet beter op worden.

Het liefst had ze hem verteld dat ze niet te vergelijken was met een vis, dat het beesten waren die enkel op hun instincten leefde en dat zij een gecompliceerd individu was wat niet op die manier in elkaar stak. Maar ze hield haar mond, om zijn woorden enkel te beantwoorden met een neppe glimlach.
Ivy klemde haar kaken echter al snel weer op elkaar en rechtte haar rug toen hij zijn keel schraapte. Voor een moment bleef ze stil, terwijl ze haar glas water weer op het tafeltje neerzette. “My trip was good, thanks for asking.” Haar woorden bevatte hetzelfde toontje als hij net had laten horen, duidelijk zorgvuldig gekozen en ook zo uitgesproken. Haar neusvleugels bewogen lichtjes, toch nog een kleine indicatie dat ze zich aan hem irriteerde. Ook haar groene ogen spraken boekdelen.