The Sun is also a Star

Dromen waren rare gebeurtenissen in de hersenen. Terwijl hij sliep bracht zijn onderbewustzijn hem terug naar een moment in het verleden. Hij was samen met Devon en twee ervaren Illyrian Warriors op patrouilles. De twee broers dolden tussen door en Keaton werd terecht gewezen op zijn gedrag. ‘You can’t behave like this, act like what you’re about to become,’ had de warrior hem gezegd. Het gebeurde wel vaker, dat zijn toekomst hem in de weg zat om te kunnen genieten. Dat, terwijl zijn vader hem juist wel de ruimte gunde om ook te genieten en te dollen, niet teveel natuurlijk, maar vaak genoeg, net als al zijn andere leeftijdsgenoten. Het was een fijne, nostalgische droom  en toen Keaton wakker werd droomde hij nog half door, terwijl hij zich uit zijn bed sleepte.
.De klap die hem had gemaakt tot de man die hij nu was, was het verliezen van zijn broertje geweest. Of hij dood was, of in leven, was niet duidelijk en zou hoogstwaarschijnlijk nooit duidelijk worden. Keaton probeerde te geloven dat hij dood was, al leek iedereen hoop erin te houden dat hij nog in leven was. In zijn ogen zou dat bijna erger zijn, omdat, als Devon nog in leven was, het zou betekenen dat hij hun had verlaten. Misschien uit schaamte voor wat er was gebeurd, al was het juist een inschattingsfout van hun vader, Zelroth geweest. Wat de reden ook was, Keaton zou het Devon kwalijk nemen als hij hen had verlaten. Verdwijnen op de manier dat hij dan gedaan zou hebben was te erg voor woorden. De twee broers waren enorm hecht geweest en Keaton zou zich verraden voelen als Devon hem zonder een woord had verlaten. Al had hij gewoon een teken gekregen dat Devon nog leefde, een reden, dan zou het een ander verhaal geweest. Het leek Keaton dus het beste om te geloven dat hij dood was.

Aangekleed in zijn donkere Illyrian leathers, verliet hij zijn vertrek. De dageraad was nog maar net begonnen en Keaton zat al in de eetzaal. Langzaam zouden de anderen ook aanschuiven voor het ontbijt. Naveena, Elijah, Willow de Commanders, en andere familieleden. Hij schonk fruitsap in zijn beker en besloot vervolgens om de haart te laten branden. Hij balde zijn handen tot vuisten, haalde diep in door zijn neus en rustig uit door zijn mond, tot er vuur om zijn vuisten heen verschenen. Hij liep dichter naar de haart toe en liet het hout daarin branden. Het was winter, dus het zou wel fijn zijn als de eetzaal verwarmd zal zijn. Keaton keek op toen het geluid van voetstappen zijn oren bereikte.

Hij vernauwde zijn ogen toen Elijah enkel met een mompelende groep de eetzaal binnen kwam lopen. Zijn jongste broertje zag er allesbehalve goed uit en meteen kwam er een bezorgd gevoel in hem op. “Good morning, Elijah,” groette hij zijn broertje terug. Hij keek hoe zijn broertje, in zijn pyjama en al door sjokte naar de eettafel en daar wat ellendig neer ging zitten. Hij wist dat er wat verhalen over zijn broertje rondgingen, dat hij zich vreemd gedroeg en afwezig leek te zijn. Hij kon het Elijah niet geheel kwalijk nemen, hun vader was onlangs overleden en zo’n zeven jaar geleden waren ze hun broer verloren. Keaton zweeg en keerde zich weer terug naar het vuur, de vlammen heen en weer bewegend met zijn eigen energie. “Remaining silent doesn't solve anything,,” sprak Keaton rustig. “Both you and I know that something is going on with you,” vervolgde hij rustig. “Tell me what's on your mind, Elijah,” ging Keaton verder, zijn stem rustig en kalm terwijl hij een klein vlammetje uit de haart stuurde en boven zijn handpalm liet zweven. Vervolgens draaide hij zich om naar Elijah. Zijn blik was al even rustig en kalm als dat hij had gesproken. Langzaam stapte hij dichter naar Elijah toe, terwijl hij zijn broertje observeerde. De exacte verhalen die er rond gingen was hij niet geheel bekend mee. Meer omdat hij ze niet had willen horen. Keaton bouwde niet op roddels, hij wilde het ware verhaal van zijn broertje zelf horen en zoo kijken hoe ze verder konden gaan. Na het verliezen van zijn ouders én zijn broertje Devon, was Keaton meer dan vastberaden om goed voor zijn overige familie te zorgen. Naveena, Elijah en Willow, al leek Willow liever voor hun te zorgen dan te accepteren dat hij ook voor haar wilde zorgen. De zachte, rustige manier waarop hij Elijah nu benaderde liet hij niet vaak zien, alleen naar zijn familie, of de situaties waarin het gepast was.