Gasoline

Een zucht rolde over de vrouw haar lippen. Wolkjes condens vormden zich waar haar adem werd uitgeblazen. Het was koud in Navarre, kouder dan in Nymmerwell. Zachtjes bracht de vrouw zich voort door het bos op haar paard. Ze had een nieuwe opdracht gekregen, of nou ja, ze had een nieuwe opdracht aangenomen. Iets over een vrouw die bepaalde dingen had gedaan, erge dingen. Een man was naar haar toegekomen en hij had haar weten te overtuigen van het slechte van de vrouw wie hij dood wilde. Een moordenaar, een dief. Daar was zij tenslotte voor, toch? Om het duistere uit deze wereld te elimineren.  Hoe dichter ze bij D'auvignon kwam, hoe alerter de vrouw leek te worden. Ze was altijd al alert, zag dingen voordat menig ander persoon die zagen. Haar amberen kijkers gleden langs de bomen van het woud. Een woud dat haar veel onbekender was dan de jungle van Nymmerwell, maar ze voelde zich er alsnog redelijk op haar gemak. Bossen en wilde landschappen waren waarin ze was opgegroeid; het waren de steden waarin ze soms nog moeite had met zich onzichtbaar te houden. Maar ze was erin getraind en ze kon het vast beter dan menig ander assassin. Uiteindelijk bracht de vrouw haar paard tot stilstand. Het zou teveel aandacht trekken als ze te paard de stad binnendrong, een paard was immers groots en zichtbaar. Ze bond het dier vast aan een van de bomen, waarvan ze wist dat het door de omringende bebossing verborgen zou blijven voor enige voorbijgangers.

Over de volgende paar dagen had de vrouw de persoon waarvoor ze naar D'Auvignon was gestuurd in de gaten gehouden -nadat ze enige moeite had moeten doen haar überhaupt te vinden. Nioniel kon gemakkelijk verborgen blijven in de schaduwen, om vervolgens diep in de nacht weer terug te vertrekken naar waar ze haar paard had laten staan. Om daar de nacht te verblijven; ze wilde immers geen kamer huren, dat zou alleen maar aandacht trekken en ze wilde het liefst een zo onzichtbaar mogelijk spoor achterlaten; zodat ze na haar taken, haar weg weer terug kon volgen naar de Brotherhood. Zonder dat iemand van haar afwist. Ze was hierheen gezonden voor een bepaalde persoon, een iemand die haar taken naar de koning had gebracht. Waarschijnlijk iemand die de vuile karweitjes van de man uitvoerde en het was Nioniel die ervoor probeerde te zorgen of de man die de taak aan haar had gebracht, ook werkelijkheid de waarheid sprak. Voor zover had hij gelijk gehad; Nioniel had haar wel eens richting het kasteel zien stappen. Dat was het moment geweest waarop de vrouw had gevonden dat er genoeg bewijs was voor de slechte taken van de ander. De Medici's hadden in haar ogen namelijk niet de zuiverste reputatie; niet nadat de broer van de koning de helft van Navarre in de fik had gestoken.

Het was toen dat Nioniel haar aanval had gepland. Ze zou wachten tot de vrouw bijna thuis was en dan toeslaan. De lange vrouw leundde tegen de muur in een steegje langs de straat van haar doelwit en wachtte geduldig af. Je wist immers nooit wanneer iemand naar huis kwam, vooral niet als de persoon achter wie je aanging geen vaste routine had. Dus geduld in dit vak was wel nodig. Uiteindelijk zag ze de vrouw richting haar huis stappen. Nioniel greep soepel een van de messen in haar kleding en klemde haar hand er stevig om. Nog even.. nog heel even..

& Ynwyn

Geduldig stond de vrouw te wachten, want geduld had ze zeker. Als assassin moest je die eigenschap immers wel bezitten, want wanneer je ongeduldig werd, ging je fouten maken en fouten konden ervoor zorgen dat de persoon of het wezen dat je moest doden, ontsnapte of erger nog.. de kans kreeg om jou om het leven te brengen. Ze had haar ogen aandachtelijk op de straat gericht, de straat waar ze nog lichtelijk overzicht over had. Het was druk in die straat, maar hoe langer het duurde, hoe meer mensen zich al in de brothels en tavernes bevonden en hoe rustiger het leek te worden. Opeens schoot een vrouw de steeg binnen, totaal onverwacht voor Nioniel. Ze had niet verwacht dat de persoon ook daadwerkelijk het steegje ging gebruiken, maar ach, ze zou er mee doorgaan. De vrouw stapte gehaast langs Nioniel door, ze stond wellicht iets te veel verborgen in de schaduwen om echt opgemerkt te worden. Stevig klemde ze haar hand nogmaals rond haar mes, waarna ze volgde. Stilletjes, onhoorbaar. Het was immers ook haar taak om geen scène te schoppen en het feit dat ze zich nog steeds in het centrum van D'Auvignon bevonden, gaf men de kans om haar te zien wanneer ze een poging deed tot het vermoorden van de vrouw waarachter ze nu aanzat. De persoon waarover ze zoveel slechte verhalen had gehoord.

Het was duidelijk dat ze niet wilde riskeren dat de vrouw gemakkelijk kon ontsnappen of om hulp kon roepen, of dat iemand hen zag. Het was beter als de vrouw gewoon snel stierf en Nioniel weer haar pad kon vervolgen. Dan zou niemand weten wat er gebeurd was en niemand zou haar kunnen volgen - want ze was erg goed in het verbergen van haar 'misdaden'. Heck, ze zou een hele goede crimineel zijn geweest, als ze besloten had dat pad te bewandelen. Uiteindelijk bevonden ze zich redelijk ver genoeg van de drukte van de straat af, waardoor Nioniel besloot om toe te slaan. Met een simpele, snelle worp van haar mes, hoopte ze de vrouw fataal te kunnen raken. Direct dood was beter dan een heel gevecht aan te moeten gaan.