Our men do not belong to us

Het was niet gewoonlijk voor haar om de veilige grenzen van Forlindon te verlaten. Hoewel de elvenstad in de jungle bekend was vanwege The Brotherhood, een groep vaardige huurmoordenaars en jagers, was Lothiriel niet bepaald een vechter. Natuurlijk wist ze zich wel te redden met een verscheidenheid aan wapens, anders was ze hier in de eerste plaats nooit heen gekomen, maar een expert was ze zeer zeker niet. Haar krachten lagen ergens anders. Ze was een uitstekende botanist en wist veel meer over de planten en kruiden die in de jungles van Nymmerwell groeiden dan menig ander. Haar functie in the Brotherhood was het genezen van de gewonden wanneer die er waren en ze had diezelfde kennis doorgegeven aan haar zoon. Haar zoon, die zo plotseling de leider was geworden van zowel Forlindon als de Brotherhood. Natuurlijk was ze euforisch geweest bij het bericht dat haar bloedeigen zoon aan de macht gekomen was, al had ze dat niet laten zien. Toch kon ze het niet laten om enigszins bezorgd te zijn. Een hoge positie bracht immers ook gevaren met zich mee.

De recente veranderingen hadden er tevens voor gezorgd dat ze haar zoon ineens een stuk minder zag. Niet geheel onbegrijpelijk, sinds hij ineens een stuk meer aan zijn hoofd had. Ze deed haar best om het zich niet al te persoonlijk aan te trekken en probeerde zich zoveel mogelijk te focussen op haar eigen werk. Iets dat haar maar moeiijk af ging. Uiteindelijk had ze dan ook maar besloten om hem op te zoeken. Ze was en bleef zijn moeder en moest dan toch wel een beetje op hem letten, vooral nu. Vooral na wat er met haar echtgenoot was gebeurd. Met opgeheven hoofd liep ze de bruggen over die de bomen met met elkaar verbonden. Een uitzonderlijk gezicht, als je niet van hier was. Ze rechtte haar rug, terwijl ze het onderkomen van haar zoon binnenstapte, hopend hem daar te vinden.

& Arvindr

Alles was zo plotseling veranderd en het kostte haar heel wat moeite om zich daadwerkelijk aan te passen. Hoewel ze blij was dat haar zoon nu zo’n hoge rang bekleedde, maakte ze zich ook zorgen. Belangrijke posities kwamen niet zonder gevaar, iets dat haar echtgenoot had helpen demonstreren. Haar gezicht vervormde zich voor een seconde in een frons toen hij door haar gedachten schoot. De verbanning was nu al een redelijke tijd geleden en toch ging er haast geen dag voorbij dat ze niet aan hem dacht. Ze vroeg zich af wat had kunnen zijn als hij het niet zo gruwelijk verpest had.

Het onverwachte wegvallen van haar partner zorgde er vervolgens voor dat ze zich alleen nog maar harder vast wilde klampen aan haar zoon. Arvindr had het echter al druk genoeg, zonder dat hij zich hoefde te bekommeren over wat zijn moeder overal van vond, dus probeerde ze maar op een afstandje te blijven. Iets dat haar tot nu toe redelijk was gelukt, al had het haar veel moeite gekost. Vandaag had ze zichzelf echter wat tijd met haar zoon gegund en ze was nu dan ook onderweg naar zijn woning. Een warme glimlach verscheen op haar gezicht toen ze hem zag zitten, aan zijn bureau, met al zijn verfspullen voor zich. Haar zoon was iemand van vele talenten en het hoefde dan ook niet gezegd te worden dat ze ontzettend trots op hem was. Zodra hij doorhad dat ze er was, kwam hij overeind en kuste haar. “Good to see you, my son,” zei ze op een warme toon, en met een oprechte glimlach die haar gelaat maar zelden sierde. “That’d be lovely,” reageerde ze toen hij haar thee aanbood. Ondertussen had ze een zitplaats voor zichzelf opgezocht en sloeg Arvindr gade terwijl hij de pot van het vuur haalde. “I haven’t seen much of you lately,” zei ze, zonder al te verwijtend te klinken. “How have you been?” De glimlach rustte nog steeds op haar gezich terwijl ze hem aankeek. Boven alles wilde ze namelijk toch wel weten of hij het allemaal wel trok.

Een beleefde glimlach stond op haar gezicht terwijl ze haar zoon gadesloeg. Het was een van de weinige momenten waarop ze wel een oprechte lach op haar gezicht wist te toveren. Het werd dan ook bijzonder vermoeiend om je constant vriendelijker voor te doen dan je eigenlijk was. Het liefst zou ze het masker afdoen, iedereen zeggen waar het op stond, al zou de wereld haar dan hoogstwaarschijnlijk de rug toekeren. Niemand had behoefte aan een boze, verbitterde vrouw.

De waarheid was dat het verraad van haar man haar nog steeds dwarszat. Er was een redelijk aantal elven in Forlindon dat haar beschuldigd had van dezelfde misdaad. Het was immers maar moeilijk te geloven dat ze er al die tijd niets van geweten had. Toch was dat het meest beschamende. Haar man had dit tijden lang gepland en nooit had hij haar erbij betrokken. Hij had haar niet vertrouwd, of nog erger, hij had niet gedacht dat ze capabel genoeg zou zijn om hem bij te staan. Iets dat tot op de dag van vandaag het bloed onder haar nagels vandaan wist te halen.

Er verscheen een verontschuldigende glimlach op het gezicht van haar zoon. Goed. Diep vanbinnen wilde ze dat hij zich schuldig voelde dat hij haar aan de kant had gezet, al zou ze hem dat natuurlijk niet vertellen. In zijn ogen moest ze immers de onbaatzuchtige moeder blijven die ze altijd was geweest. Hij moest op de eerste plaats staan voor haar en niet andersom. Zo was het nou eenmaal. Al glimlachend luisterde ze naar zijn woorden. Hij excuseerde zich met het feit dat hij druk was, iets dat ze natuurlijk wel geloofde, maar toch. Ze zette een blik vol mededogen op haar gezicht terwijl ze hem knikkend aankeek. “We were all hoping for Oropher to regain his strength,” zei ze zachtjes, terwijl ze even een afwezige blik op de vloer wierp. “Unfortunately, this is the way it has to be.” Niet dat ze kon klagen over het feit dat het haar bloedeigen zoon was die nu de leiderschapspositie in Forlindon bekleedde. Nu keek ze hem rechtstreeks aan, een doordringende blik in haar zachtroze ogen. “It’s important to surround yourself with people who can help you. With family.” Natuurlijk was ze hier niet zonder reden heengekomen. Er was altijd een motief.

“Your father has reached out to me.”

Het feit dat Arvindr’s aandacht nu bij Forlindon lag in plaats van bij haar was nog moeilijk te bevatten. Hoewel ze het allerbeste voor hem wilde, vond ze het moeilijk om over haar eigen trots heen te stappen. Vooral nadat diezelfde trots op pijnlijke wijze gekrenkt was door haar eigen echtgenoot. Nu Naeberos er niet meer was om alle schande op te vangen, leek het allemaal op haar af te komen. En het voelde verschrikkelijk.

Haar woorden over Oropher kwamen er medelevend uit, al maakte het haar in werkelijkheid weinig uit wat er met de elf gebeurde. Er was op dit moment namelijk maar een ding dat voor haar op de eerste plaats stond: het welzijn van haar zoon. Om hem deze positie te laten behouden, zou een mooie tweede zijn. Een warme glimlach rustte om haar lippen toen Arvindr zei dat hij zijn best zou doen een waardig opvolger te zijn. “I trust you will be, my son,” zei ze met een knik, terwijl ze haar eigen kop thee omklemde met haar handen. Haar volgende woorden kwamen er bedachtzaam uit. Ze wilde het niet te ongevoelig brengen, het was namelijk de hele reden van haar bezoek.

Lothiriel keek haar zoon onderzoekend aan nadat ze de woorden eruit had gekregen. Ze wist niet precies hoe hij zou reageren, of hij opgelucht zou zijn dat zijn vader nog in leven was, of dat hij boos zou zijn dat ze contact met hem had gehad. Zijn reactie was onvoorspelbaar voor haar, wat haar enigszins nerveus had gemaakt. Arvindr bleef even stil en leek zelfs even geen adem te halen. De elvin voelde haar hard wat sneller kloppen, maar weigerde haar blik van hem af te halen. Uiteindelijk herhaalde hij dat ene woord, terwijl hij zijn blik naar de grond richtte. Lothiriel hief daarentegen haar hoofd enigszins en zette een zachte glimlach op haar gezicht. “He’s doing quite well for himself, or so I’ve heard,” zei ze. De woorden kwamen er met moeite uit. Na zijn verraad had ze gehoopt dat hij meer zou lijden. “He’s in Falkreath, serving as Lady Skarsgard’s advisor.” Het onbegrip stond voor enkele seconden op haar gezicht gegrift. Haar man die in dienst stond van een mens, een negentienjarig verwend nest uit het noorden. “He wanted me to tell you he’s proud of you.” Met die woorden keek ze even naar haar stomende kop thee, waarna ze in stilte een slok nam. Wat Arvindr met deze kennis wilde doen, was aan hem.