Where there is light, there is also darkness

Het was een dag zoals iedere andere; ze was die ochtend naar een van de weeshuizen binnen Sunfall geweest om wat eten af te leveren. Ze was even blijven hangen bij de kinderen, wetende hoe lastig het was om in een weeshuis op te groeien. Uiteindelijk was ze echter weer vertrokken, aangezien de vrouw nog een aantal dingen op haar mentale to-do list had staan voor vandaag. Er waren immers nog een aantal plekken waar ze langs wilde gaan, een aantal mensen die ze per se nog moest bezoeken vandaag. De stad was al behoorlijk druk op dit tijdstip van de dag. Dat kwam door de vele toeristen die naar Sunfall werden getrokken, een groot deel van de toeristen kwam ook langs de kerk die toebehoorde tot haar geloof. Ze glimlachte naar enkele van de mensen die haar toeknikten; dorpelingen die haar kenden, mensen die niet alleen maar vriendelijk tegen haar waren, maar ook deels functioneerden als haar oren en ogen binnen de stad. Je kon maar nooit voorzichtig genoeg zijn namelijk, vooral nu er een nieuwe Governor aan het hoofd stond. Wie wist wat hij nog uit zou halen in zijn tijd als ruler over de stad. Abrupt moest de vrouw echter tot stilstand komen, toen een vent opeens haar het pad afsneed en vlak voor haar stil bleef staan. Zijn donkere aura leek haar bijna in zich op te slokken en ze moest enige spiertjes in haar lichaam tegenhouden om niet een stap achteruit te zetten. In tegenstelling tot dit, hief ze haar kin op en haakten haar goudgroene ogen zich in zijn felle amberen kijkers. Dit was wellicht de eerste keer als Sol Invictus dat ze in aanraking kwam met iemand die het niet eens was met haar religie. Well, go ahead. Ze was er klaar voor.

Zijn woorden galmden door haar oren. Prikkelden haar humeur. Zijn agressie schemerde duidelijk door de woorden heen en ze kon al aanvoelen met wat voor soort persoon ze te maken had. Vast en zeker een piraat, maar ook eentje die zijn eigen geloof volgde. Eentje die geen andere geloven wilde tolereren naast het zijne. Alsof zijn god de echte god was, wat overigens natuurlijk niet de waarheid was; haar god, Sol, was de echte god. "I beg you pardon?" Met een emotieloze, doch redelijk felle, blik in haar ogen keek ze de man aan. Niet van plan om voor hem en zijn religie uit te wijken. Ze bood de mensen om haar heen genoeg, liet ze ook niet betalen voor een geloof dat niets betekende. Sol was overal. Sol zat in alles. Zonder de zon zou Fallen Skies nooit bestaan, zonder de zon zouden zij nooit hebben bestaan. Alhoewel ze had geprobeerd kalm te spreken, had haar stem een redelijk beledigde ondertoon. Want hoe durfde deze man háár god fake te noemen?

De jongen voor haar leek zowat op ontploffen te staan, als ze van zijn blik uit moest gaan. Echter was de vrouw te trots om een stap achteruit te zetten; een kenmerk van haar, die haar waarschijnlijk ooit nog de dood in zou jagen. Ze moest haar hoofd lichtelijk omhoog kantelen vanaf de positie waarin ze stond, om de man in zijn ogen te kijken. Hij was immers een stuk groter dan haar, stak zeker een kop boven haar uit - zoals de meeste mensen eigenlijk deden, bij de vrouw die enkel 1.65m groot was. Ze had deels gedaan alsof ze hem niet had gehoord, maar aan de andere kant was het ook een uitdaging om zijn woorden nogmaals uit te spreken. Want hoe durfde hij zo over haar god te spreken. Een fake god? En waar moest hij dan in geloven? Een van die malloten zeker die zijn gelovigen probeerde te verdrinken? Echter leek de jongen voor haar niet te happen en sprak hij dat ze hem wel had gehoord. Hathor vernauwde haar ogen deels. "I did." Sprak ze. "I was just hoping you would take it back." Terugdeinzen in situaties zoals deze was duidelijk niks voor Hathor. Ze ging graag de confrontatie aan als men haar provoceerde over haar geloof. Mocht Sol haar op dit soort momenten beschermen; want bescherming zou ze wel nodig hebben, in dit geval.

"There is nothing without the sun, boy." Vervolgde ze. 'You can't deny that." Ze bleef haar ogen strak op de man gericht houden, wetende dat ze bij dit soort figuren extra oplettend moest zijn. Voordat je het wist, hadden ze een mes tevoorschijn gehaald en dan was het einde oefening - hell no, dus.

Het was duidelijk te zien dat geen van beiden van plan was om snel aan de kant te gaan voor de ander. Alhoewel Hathor een stuk kleiner dan de man was en een stuk fragieler oogde, bleef ze staan waar ze stond. Hij had haar immers geconfronteerd en alhoewel doorlopen een veel betere keuze was geweest, zou dat ook betekenen dat hij zou denken te hebben gewonnen. En als iemand haar aansprak over haar geloof op zo'n manier, dan liet ze er niet snel gras over groeien. Het was duidelijk dat hun gesprek aandacht trok bij het publiek om hen heen. Mensen die langsliepen, keken iets langer dan gewenst en de paar mensen die ergens op een bankje zaten, leken te zijn gestopt met hun gesprek, of lieten zo af en toe een blik vallen op de twee. Het was dan ook niet iedere dag dat een persoon de Sol Invictus zo durfde aan te spreken. "There is no truth in your words." Kaatste ze terug. Nee. Haar god was niet fake en ook troggelde ze geen geld af van de mensen om haar heen.

Nu was het aan haar om de man in zijn gezicht uit te lachen. Meende hij dat? Hadden ze hem soms laten vallen toen hij nog maar een baby was, ofzo? "My good sir, there would be no water if the sun was even a bit closer to our world than it is right now. No water for you to drink, thus no you." Sprak ze. "And you claim to be able to survive for many weeks without even a ray of sunshine, but what about the food you eat? The oxygen you breathe? All thanks to our Sol." En als hij dat niet wilde geloven, ook maar geen klein beetje, dan was hij dom en naïef. Sol was overal. Zonder Sol zou deze wereld gedoemd zijn om te sterven. Zonder Sol was er niets.

Vanuit haar ooghoeken kon ze zien dat mensen die langsliepen, iets te lang hun kant op keken, of mensen die in de buurt zaten, opeens heel erg op het duo begonnen te letten. Er zaten volgelingen onder het publiek, maar ook toeristen en dorpelingen die niet aan de kant van haar geloof stond. Ze had echter voornamelijk ook voor de getatoeëerde jongen die voor haar stond. Niet in staat om aan zijn intensieve blik te kunnen ontsnappen, maar wellicht wel in staat om met zo'n intensieve blik terug te werpen. Hij leek kwaad en ze wist dat mensen die kwaad waren wreed konden uithalen, dus moest ze ook redelijk oppassen - en wellicht betekende dat soms de woorden die ze dacht inslikken, maar helaas bezat Hathor niet altijd over de controle om dit te doen. "We wear this gold and jewelry to symbolize our god." Sprak ze, duidelijk. "It's not meant to show our wealth, most of wealth is put into the well-being of the citizen of Sunfall." Ze hief haar kin wat op - als de jongen dát maar wist! Het goud dat ze droeg was symbolisch, iets wat bij haar en haar Priests hoorde; iets zodat men hen kon herkennen, hen kon vertrouwen. Hoe durfde hij haar intenties in vraag te brengen? Deze jongen wist duidelijk niets af van haar geloof. Van haar intenties en van haar zaken.

"We provide food and healthcare for the unfortunate, the children who lost their parents, the poor and those who come to us for help. We do not take their money, nor their food." Met vernauwde ogen staarde ze de man aan. Er was niets mis aan haar geloof, wellicht moest hij de problemen en fouten maar bij zijn eigen god zoeken. Zijn eigen fake god.

Alles aan Hathor's houding sprak boekdelen: ten eerste was ze niet van plan om weg te stappen en deze confrontatie te mijden en ten tweede was ze er volledig van overtuigd dat haar god de enige ware god was. Sol was de oppergod, de grootste, de machtigste en iedereen zou dat moeten beseffen. Sol was er voor haar en voor iedereen die hem durfden te volgen. Ze was er dan ook van overtuigd dat deze fanaat geen partij voor haar was. Sol stond immers aan haar kant en niet aan die van hem; hoe machtig zijn god ook mocht zijn in de man zijn ogen, Sol was machtiger in de hare. De vrouw onderbrak het oogcontact met de jongen voor een kort moment, om haar blik licht langs hem door te richten. Het was haar al opgevallen dat enkelen van haar volgelingen in de buurt waren, enkelen van hen wie gezworen hadden haar en haar priests ten alle tijden te beschermen. Ze kon zien dat men gespannen was. Gespannen voor wat kon gebeuren, iedereen leek op hun tenen te staan en op dat moment besefte ze dat ze dit moment al eens had meegemaakt. In haar dromen, of eigenlijk, in haar visioenen.

Het was op dat moment dat de man zijn hand razendsnel met zijn hand tussen zijn kleding schoot. Haar ogen schoten van de hand naar zijn blik. Zijn gestoorde blik. Ze zette echter geen stap achteruit. "I would highly advice against doing that." Sprak ze, sprekend over de dolk die hij wellicht op een dodelijke manier in haar wilde steken. "I've seen a vision of this moment and I would like to say that if you happen to do that.. neither of us get out of this alive." Haar stem klonk kalm, maar toch voelde de vrouw met de lichtblonde haren enige angst in haar borst opborrelen. Wat als het de man niets uitmaakte als hij vandaag stierf? "There are many people standing around us, if you don't trust me, look at how tense they look at us, look at how they too seem to be ready to grab their swords if things go down." Ze had gezien hoe enkelen ook naar dolken in hun kleding grepen, of hun hand al om het handvat van hun zwaard hadden geklemd, klaar om het scherpe voorwerp uit zijn schede te halen en de man voor haar aan te vallen. "So it's up to you, we either both get out of this unharmed, or we both find our ending right here." Het was een wilde gok om de man zo over te halen. Hopend dat hij de dood zou vrezen, zoals een normaal persoon zou doen.