Chain of fools

LIGHT IS EASY TO LOVE

“YEAH! Kick his ass!” Grijnzend gooide hij een stuk vlees omhoog om deze met zijn mond op te vangen. Verwachtingsvol kauwde de jongeman er even op… voor hij het onopvallend weer uitspuugde. Oké. Nee. Geen handig idee. Over vlees gesproken, beukten de twee vlezige kerels ondertussen weer vol tegen elkaar op in hun lichamelijke worsteling voor de winst in de geïmproviseerde ring in het midden van de menigte. De rest van de inheems ogende groep was er lachend, etend, drinkend en brullend omheen gezeten. Reyes vormde er geen uitzondering op, al viel hij qua onbekend, bleek gelaat met raadselachtige, blauwe ogen hier en daar wat uit de toon… Het was de anderen niet ontgaan, waardoor hij de afgelopen paar uur een stralende glimlach had moeten inzetten om zijn plek te kunnen behouden. Voordeel van voorheen wonen nabij Mother’s Heart was dat hij nog altijd net voldoende bekend was met de plaatselijke gebruiken en gewoonten om min of meer gedoogd te worden (al was dat eeuwen geleden), maar één al te grote afwijkende handeling en hij zou waarschijnlijk zo het dorp uitgebonjourd worden…
Terwijl hij zijn nabije buren nog eens goed proostte na hen bijgeschonken te hebben -voornamelijk om hen milder te stemmen uiteraard-  nam hij een poging tot een slok. Oh, drank ging er wel in. Top. Met een tevreden zucht genoot hij van het uitzicht, de geur van ongewassen, atletische lichamen, zweet en uitgevallen tanden opsnuivend, terwijl één van de tegenstanders nu door de ander door de lucht geworpen werd, om aan de andere kant van de arena bewusteloos te blijven liggen. Gejuich steeg spontaan op uit de menigte, waar hij eveneens bij aansloot door weer vol overgave te brullen… just because he could en omdat hij zich verveelde. De winnaar -in derde keer op rij- nam het dankbaar in ontvangst met een smerige grijns op zijn vuile gezicht, zijn indrukwekkende biceps nog even aanspannend. “WHO'S NEXT?!” schaterde de beer van een kerel van de lach. Vragende blikken werden gelijk naar elkaar geworpen om te zien wie de moed en maag had om hem in de arena te lijf te gaan met diens eigen lichaam alleen. Het bleef zeker een minuut lang beduidend stil. Uitermate nieuwsgierig richtte Reyes zich daarop even op om toe te kijken wie zich geroepen voelde de winst en bijbehorende eer van de avond te stelen…

And Lexa

LIGHT IS EASY TO LOVE

Zijn priemende, blauwe ogen hadden de reus gevolgd in zijn zoektocht naar een nieuwe tegenstander. De meesten ontweken gewoonweg zijn blik of waren geheel toevallig net druk in gesprek. Zo ook de jonge vrouw die betiteld werd als ‘Commander’. Met een zekere interesse kantelde zijn hoofd zich iets toen de persoon in kwestie aangesproken werd, waardoor een donkere pluk haar voor zijn ogen schoof. Haar afwijzing viel te verwachten als je de uitdrukking op haar gezicht mocht geloven. Hij kon het haar moeilijk kwalijk nemen, aangezien niemand zich bijzonder geroepen voelde de strijd aan te gaan. Toen de man echter bleef aandringen, had hij een onderdrukte zucht geslaakt. Lag het aan hem, of was het testosterongehalte zojuist bruut gestegen? Alsof zijn mannelijke trots op het spel stond, wendde de kerel zich tenslotte af van haar en stortte zich op een volgende die maar met moeite weg wist te komen. Misschien konden ze de competitie beter een halt toe roepen voor vanavond en in plaats daarvan van hun welverdiende drankje genieten. “Can’t this guy take a hint..?” mompelde hij daarom richting een buurvrouw. Bad move. Het was slechts een fluistering, maar in het gedempte geroezemoes al genoeg om de aandacht van de man te trekken. Langzaam was Reyes weer terug gebogen en beantwoordde de felle blik van de ander met een kalme van hemzelf. Vragend had hij een wenkbrauw opgetrokken. “You there!” Great. “Stranger.” Perfect. “Wanna test your strength?” Een kleine glimlach sierde zijn gezicht, maar zijn kaken klemden zich iets… steviger op elkaar. “I’d rather test my alcohol tolerance tonight. But thanks anyway.” reageerde hij nog droger dan de dorre woestijnen van Valyria, wat ingehouden gelach teweeg bracht. Onbedoeld leek de ander hierdoor echter alleen maar meer adrenaline aan te maken. “You drink and eat like you’re one of us. Then you should fight as one as well.” De uitdaging was duidelijk in zijn stem te horen, al leek de man met de blauwe ogen er geen acht op te slaan. Dit… was één van die momenten dat hij beter zijn grote mond dicht kon houden. Eén van die momenten waarop stilte oh zo gewenst was. Eén van die momenten- “Could say the same to you.” …waarop hij het weer eens gewoonweg niet had kunnen laten een provocerende opmerking te maken bij iemand die dat maar al te zeer uitlokte... Oeps. Met de meeste ogen nu op hem gericht, haalde hij luchtig zijn schouders op. “I was told some of the greatest, honorable warriors are born in these parts. Yet… you lack technique and portray a given trait as a trained skill. If you want to fight like one of your people, I suggest you take a few more lessons yourself.” Het gelach hield abrupt op toen eenieder acuut zijn adem inhield bij deze… pijnlijke woorden. De kerel zelf liep nu ongeveer witheet aan. “Yeah? Why don’t you come here, so I can teach you a lesson?” This guy… Nu met enige, zichtbare irritatie, zette Reyes langzaam zijn glas weer aan zijn lippen. “Not interested.” Ja… Hij had ook niet verwacht dat deze afwijzing voldoende zou zijn: Toen het geroep vanuit de arena maar bleef aanhouden en de man dreigde meer mensen erbij te betrekken, stond de jongeman tenslotte kalm op. “If I fight you, will you finally… shut up?” De brede grijns vertelde hem genoeg. Vooruit dan. He would take one for the team, zodat de rest van de verder gemoedelijke groep hier tenminste vanaf zou zijn…

Alsnog met duidelijke tegenzin, wandelde Reyes op zijn gemakje richting de ring, sprong lenig over de lage omheining en ging tegenover de ander staan. Zijn vingers regen zich vluchtig achter de kraag van zijn shirt, zodat hij deze in een soepele beweging over zijn hoofd uit kon trekken en ergens op de omringende tribunes weg kon werpen. Die zou hij later wel weer vinden. Hierdoor toonde zijn eigen atletische, breedgeschouderde lijf zich, bij zijn linkerarm, op zijn schouderbladen en linkerzij volledig gedecoreerd met tatoeages afkomstig uit talloze oorden, tijden en met uiteenlopende betekenissen die zich veelal te raden lieten. Hij oogde… jong. Fit. Begin of midden twintig hooguit. Toch… was er iets in de raadselachtige ogen die het tegendeel deed vermoeden… Maar voor de ander te veel de kans kreeg dit te bestuderen, zette hij zich in beweging: In tegenstelling tot zijn testosteron gedreven tegenstander, stortte hij zich niet direct halsoverkop in het gevecht. Een impulsieve aanval werd daarom niet ingezet. In plaats daarvan begon hij slechts om de ander heen te cirkelen, hem aandachtig en van top tot teen in zich opnemend om hem te peilen en zijn acties in te schatten. Dit leek de kerel, die inmiddels gewend was zich vanaf de eerste minuut al vol overgave in de strijd te storten, even te verwarren, voor hij toch maar zijn reusachtige lijf naar voren beukte. Alsof hij het allang had zien aankomen, dook de jongeman direct wendbaar opzij. Nog een aanval… nog een ontwijkingsmanoeuvre. “You scared?” grijnsde de ander, maar hij besteedde er geen aandacht aan.

Zo streken zeker de eerste paar minuten van het gevecht voorbij. De borstkas van de beer ging inmiddels steeds sneller op en neer bij weer een mislukte aanval en daardoor onnodige, lichamelijke inspanning. “Ah come on!” gromde hij ongeduldig. “Show me what you got.” Het bleef beduidend stil… voor Reyes eindelijk uit het niets halt hield. “As you wish…” Nog in dezelfde seconde was hij naar voren geschoten. Door de lichtelijke uitputting van de ander, had hij hem te laat aan zien komen. In plaats van met zijn vuist vol op hem in te beuken, stak de jongeman alleen zijn vingers scherp uit om hem exact in zijn strottenhoofd te raken. Acuut happend naar lucht, greep zijn tegenstander naar zijn keel en probeerde nog halfslachtig uit te halen, maar de jongeman was te snel. Hij schoot opzij en gaf hem tegelijkertijd een venijnige, uiterst gecontroleerde trap in zijn maagstreek, waarop de homp vlees dubbel klapte. Net aan wist de kerel zijn evenwicht te bewaren… tot een tweede, al even beheerste trap in zijn knieholten hem genadeloos op de grond dwong.
Gorgelend en nu op zijn buik in het zand gelegen, deed de beer een poging overeind te krabbelen. Om dit te voorkomen, was de vreemdeling bovenop zijn rug gesprongen, wat een grote hap zand en gejoel rondom tot gevolg had. Helaas… was het gevecht niet zo gemakkelijk afgelopen toen de vlezige berg onder zijn voeten begon te schudden… te beven en met hem nog op zijn schouders overeind kwam. Dat bracht echter een speelse grijns op zijn gezicht. Alsof hij een rodeostier bereed, ging Reyes geamuseerd op zijn schouders zitten en stak zijn hand even op naar de menigte, onderwijl de graaiende armen ontwijkend door met zijn bovenlijf verder en verder achterover te buigen. Met twee benen stevig om de hals van de ander geklemd, hing hij daardoor tenslotte ondersteboven op de rug van de man. Gek van agressie, stormde deze in het rond in een poging hem af te werpen. Geconcentreerd keek Reyes zelf even in het rond… Ah! Tot hij een stevig uitziende paal had gevonden waar hij de beer met wat sturingen van zijn verstikkende benen heen stuurde, net ver genoeg voor zijn handen om zich ferm aan de paal vast te grijpen. Gebruikmakend van de eigen snelheid van de nu sprintende man, boog Reyes zijn lichaam een laatste keer zodanig dat hij de reus aan zijn hals weg wist te werpen en hem richting de andere kant van de arena lanceerde, waar… een ongelukkige klap van het hoofd tegen een stalen voorwerp de beer tenslotte bewusteloos neer liet storten… De jongeman zelf hing ondertussen nog aan zijn armen aan de paal. waar hij met een lenige sprong vanaf kwam zodra het duidelijk werd dat het gevecht hiermee… was beslist.
Hijgend en badend in het zweet stak hij bescheiden een enkele hand op naar de juichende toeschouwers. “There.” Grijnzend nam hij een verse drinkbeker in ontvangst die hij in één teug naar binnen klokte, zich nog net niet verslikkend door de ruige rug- en schouderkloppen die hij ondertussen ontving.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Bij de derde drinkbeker die aangeboden werd, bedankte hij vriendelijk. Hij was al loslippig genoeg van zichzelf en zomaar de controle laten varen op een verder onbekend terrein was niet het verstandigste om te doen. De geur van de bloedende wonden van zijn voorgangers rondom was al… onweerstaanbaar genoeg van zichzelf, als hij niet oplette. Daarover gesproken, was het nu duidelijk tijd om te gaan. Het was één ding om opgemerkt te worden als vreemdeling, maar toegelaten te worden. Het was een tweede om zojuist op vloeiende wijze… té vloeiende wijze een kerel van twee keer zijn lengte en breedte met vrij veel gemak verslagen te hebben, techniek of niet. Zoveel mogelijk had hij geprobeerd zijn eigen kracht te remmen. Na jaren trainen had hij inmiddels een redelijke inschatting welke krachtmeting nog menselijk kon overkomen en welke niet. Echter, had hij geen controle over zijn huidige, natuurlijke reflexen. Het zuchtje wind als ruime vooraankondiging voor een slag… De warmte van een lichaam wat hem meer vertelde over iemands vitaliteit en exacte positie dan hij als mens ooit gekund had… En zo waren er nog de kleinste details waarin zijn soort zich van het omringende ras onderscheidde.
Nu was het geluk dat de groep in kwestie te luchtig, beschonken of beiden was om daar al te veel bij stil te staan, maar voor het geval dat plots om zou slaan, wenste de vampier zich vlug uit de voeten te maken.

Net toen hij zich daarom met een stralende glimlach handig wilde omdraaien… werd hij abrupt staande gehouden bij haar plotselinge verschijning. Oh… shit… Haar verkondiging van zijn winst deed hem licht grijnzen, al was het meer een masker om zijn ware gedachten zorgvuldig te verbergen. Haar lach met bijgaande woorden deed hem onopvallend slikken. Ze had iets gemerkt… Wat ze precies wist of vermoedde kon hij niet benoemen, maar de indringende, intelligente ogen logen er niet om. Desalniettemin boorde hij zijn ogen zonder enige twijfel in de hare, waardoor hij was genoodzaakt iets omlaag te kijken door het aanwezige lengteverschil en de geringe afstand tussen hun lichamen. “Commander.” sprak hij eerst hoffelijk met een respectvol knikje ter begroeting, zijn sonore stem aangenaam en net luid genoeg om zich verstaanbaar te maken. “The name is Reyes. It’s an honor.” Ondanks zijn huidige… positie, hadden zijn woorden oprecht geklonken. Over verhalen gesproken, had hij er al velen over haar horen passeren. And so far… she did not disappoint.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Een beleefde glimlach sierde zijn gelaat bij de uitroep die de meeste mannen gelijk naar de bar deed sprinten. Ergens wenste hij hen achterna te gaan. Voornamelijk om de intrigerende, maar gevaarlijke vrouw voor hem te ontlopen. Echter betwijfelde hij ten zeerste dat ze een dergelijk, slap excuus zou accepteren en was het bovendien bijzonder respectloos naar iemand van haar rang om zomaar de benen te nemen, dus was hij braaf op zijn plek blijven staan, in afwachting wat ze hem verder te zeggen had. Het compliment werd beantwoord met een bescheiden knik als bedankje. “From what I heard, I’m speaking with one hell of a fighter as well now…” De vraag… leek meer gedachten dan één teweeg te brengen. Zijn lippen sperden zich al iets van elkaar om te antwoorden, maar voor hij dat deed, wenkte hij haar eerst uitnodigend mee te lopen op een doelloze wandeling om het bulderende gelach en de luide conversaties nabij iets uit de weg te gaan. “I was born in Vanaheim actually. That’s probably the only reason I wasn’t kicked out of the village yet.” grijnsde hij. “But… I haven’t been here in ages, to be honest.” Vrij… letterlijk. In zijn bedachtzame tred, had hij even opzij geblikt naar haar. “What does make me wonder why the Commander herself takes an interest in a mere stranger like myself…” Hij had het gewoonweg niet kunnen laten. Een bepaalde… wederzijdse nieuwsgierigheid leek zich te voltrekken die hij niet geheel kon verklaren en waar hij eigenlijk wijselijk voor zou moeten schuwen, maar… hij kon het niet. Those eyes alone… made him stay, while he knew… he damn well knew he was so… going to regret this at some point…

LIGHT IS EASY TO LOVE

Normaal gesproken zou hij zich uiterst gevleid voelen als een vrouw als zij onder de indruk was van zijn… vaardigheden. In de huidige situatie, voorzag het hem alleen maar van meer ongemak. Blijven… glimlachen…
De glimlach werd iets oprechter toen ze verder sprak en hem vertelde dat ze elkaar niet eerder ontmoet hadden. Bevestigend had hij zijn hoofd geschud. “We didn’t. Otherwise, I surely would’ve remembered.” Het was eruit geschoten voor hij er erg in had, waardoor het opgevolgd werd door een gedempte lach.
Well done, Reyes. This... wasn't exactly the time to flirt...
Vanuit zijn ooghoeken had hij haar nauwlettend in de gaten gehouden tijdens hun… wandeling. In ieder geval waren ze nu bevrijd van ongewenste pottenkijkers, al maakte dat haar eigen vernauwde, starende ogen des te intenser… “Thanks.” mompelde hij in reactie op haar volgende woorden. “But I really wouldn’t give myself that much credit.” deed hij het luchtig af, maar ze sprak verder. Hij voelde haar blik op hem branden… bijna letterlijk. Aangezien ze er niet voor terug leek te deinzen hem zo mogelijk volledig te ontleden inside and out, met haar woorden alleen, draaide hij tenslotte zijn hoofd iets haar kant op. “I was trained indeed, but not in Vanaheim. My family lived outside the community, which also explains why our paths never crossed before. My sister and I moved away eventually. The people that trained me, live… in various parts of the world actually.” besloot hij naar waarheid, enkel het cruciale detail weglatend in welke tijdsperiode zich dit alles had voltrokken… Hij haalde even zijn schouders op. “I’m nothing special really.” Hm… misschien toch tijd voor dat derde drankje?

LIGHT IS EASY TO LOVE

Zijn hart zou iets in tempo versneld zijn als het nog had geklopt toen ze plots stilstond. Traag draaide zijn lichaam haar kant op. Een vragende blik schemerde in zijn kraakheldere, blauwe ogen die haar recht en doordringend aankeken. Nog een vraag als toevoeging aan het inmiddels kruisverhoor… Van een oppervlakkig gesprek leek geen sprake meer. Noch wond de Commander er enige doekjes om haar wantrouwen te uiten. “Not… particularly no.” Ondanks dat het hem ongetwijfeld zou helpen nu te liegen, lag het gek genoeg niet in zijn natuur dat zomaar te doen. “But a friend of the family took me and my sister under his wing. He taught me almost everything I know. Sadly… he died a while ago.” Hij zweeg even. “He wasn’t from around here.” voegde hij er nog aan toe, een volgende vraag verwachtend. Zijn ogen namen haar nog even aandachtig in zich op… zijn opties overwegend. “I’d… love to stay here and chat, but you’re probably expected to join your people in their… festivities.” Hé, het was het proberen waard. “So perhaps we will talk some more later?” Als hij al lang en breed weer de benen genomen had… Een kalme glimlach stond nog om zijn lippen.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Ze beet zich erin vast. Werkelijk, een jonge vampier met een bungelende prooi voor zijn ogen was er niks bij! Wat hij ook deed, hoe hij zich ook in allerlei bochten wrong om zich eruit te praten, het hielp… niets. In tegendeel: Elk stukje zorgvuldig uitgekozen informatie wat hij haar voerde, leek haar alleen maar hongeriger naar meer te maken… In vele opzichten zou ze een uitermate geschikte soortgenoot maken, maar hij zette die gedachte vlug van zich af in het keiharde besef met wie hij hier te maken had. Dit was niet zomaar een jonge vrouw die hij op één of ander evenement tegengekomen was. Dit was de Commander van Vanaheim. Als hij haar tegen de haren instreek, betekende het niet slechts een klap in het gezicht of boze woorden. Haar onbedoeld tegen zich krijgen, kon betekenen een geheel volk achter je aan krijgen. En aangezien zijn soort niet de meest geliefde was in de wereld, zeker niet hier, dacht Reyes wel vijf keer na voor hij al te veel weg gaf. Maar zijn geduld begon langzaamaan op te raken...
Net als hij, had ze een reden voor alles… om te blijven, om vragen te blijven stellen, om die priemende ogen haast in hem vast te haken. Het was om gillend gek van te worden… en verdomde interessant tegelijkertijd, wat hij zichzelf in gedachten verwenste. Waarom schrok ze niet terug? Waarom toonde ze niet de meest menselijke reactie die hij in zijn leven was tegengekomen door het onbekende juist te vrezen en eerder uit de weg te gaan?

Bij haar zoveelste tegenreactie, ontsnapte een zachte zucht zijn lippen. Even, heel even, had hij geaarzeld gewoon weg te lopen, maar hij kon het niet. Waarom… kon hij ook niet zeggen, maar zijn benen leken een metalen boei aan de aarde geketend. Nog een laatste keer had hij opgekeken… van haar naar de menigte in de verte en weer terug… Angst. Geen… angst… Met die gedachte was zijn hand uit het niets naar voren geschoten om haar arm te pakken en haar zo met zachte dwang met haar rug tegen een omheining te zetten, ver uit het zicht van de rest. “Listen to me…” In het half duister met fakkels en vuren uit hun pad, leken de ijsblauwe ogen als koele, kolkende golven in een stormende oceaan nog doordringender dan gewoonlijk. “There are some things… you do not want to meddle with. I… am one of those things.” sprak hij haar zacht toe, uiterst kalm. Met zijn andere arm steunde hij boven haar tegen de omheining, waardoor hij iets over haar heen kwam te hangen. Ze was nu zo dichtbij dat hij haar warme adem in zijn hals kon voelen, maar negeerde het zoveel mogelijk. “Treat my words as a well-meant warning: Let it go…” was het laatste wat hij haar mee gaf. Ergens mocht ze nog van geluk spreken dat ze niet in een andere, willekeurige soortgenoot dergelijke vasthoudende interesse had getoond. Zoals katten in het nauw plots rare sprongen konden maken, waren vampiers in benauwende situaties nog vele malen gevaarlijker…

LIGHT IS EASY TO LOVE

Damn this woman…! Wat was er voor nodig haar gillend weg te laten sprinten? Zijn vlijmscherpe tanden even doodleuk in haar hals planten? Haar van een paar vingers beroven in een enkele slag? God…
Enige verrassing had zich een seconde meester gemaakt van haar gelaat toen haar rug de omheining raakte en plots slechts centimeters de afstand tussen hun lichamen omvatten… maar daar bleef het bij. Alsof hij haar zojuist enkel had uitgenodigd voor een romantisch diner voor twee. Had Robert haar soms geïnstrueerd zonder zijn weten? Nee… Dat was onmogelijk.
Ieder kleinste detail van haar uitdrukking monitorend, hoorde hij haar woorden aan. “Exactly. Just as I could easily kill you right now, but you’re still breathing. I’m not your enemy, Lexa.” Haar titel had hij onbewust laten varen. “Don’t make me one…” Toen ze daarop over het gevecht begon, had hij echter een licht schuldige grijns niet van zijn verder neutrale gezicht kunnen houden. “True. But that guy pissed me off…” gromde hij… met voorzichtige zelfspot. “Besides… no one there seemed alarmed… except you.” De verwarring en nieuwsgierigheid om de ander uit te pluizen was… wederzijds, wat hij onbedoeld met deze woorden weg had gegeven. Als hij niet oppaste, zou haast enige… bewondering in zijn lichte ogen doorschemeren.

Zodra ze haar laatste woorden gesproken had, sperden zijn lippen zich direct weer van elkaar om scherp te reageren, maar… hij werd voor een moment een halt toegeroepen bij het plotseling horen van voetstappen… Ondanks dat ze verder weg waren, klonk het in zijn oren even helder alsof de kleine groep hen al passeerde. Ruim op tijd was hij daarom verder voorover gebogen in haar richting om met zijn eigen lichaam de hare te verhullen en geen onnodige argwaan te wekken als de vier mensen hen zouden opmerken. Voor de toevallige passant leken ze nu slechts een amoureus tweetal, verwikkeld in een… interessante conversatie. “Because everything comes at a price. An excruciating one sometimes…” fluisterde hij haar toe in de minuut dat de feestgangers hen net voorbij gingen, als antwoord op haar vraag. “My strength… is no exception.” Zijn lippen hingen zich kort bij haar oor, terwijl hij de vier anderen vanuit zijn ooghoeken na had gestaard. Mooi… Ze hadden niks door. “You seem intelligent enough. Can’t you see I’m only trying to help you here?”