In stilte maakte ze het talloze aantal beelden in de kerk van Sol schoon. Het afstoffen was een geestdodende taak en ergens was ze er na vijf minuten al helemaal ziek van. Hoewel ze nu eindelijk veilig was, een dak boven haar hoofd had en voorzien werd van eten en drinken zonder dat ze haar lichaam aan een ander hoefde te verkopen, was haar leven wel een stuk minder spannend geworden. Op die ene dag na, natuurlijk. De herinnering was nog meer dan vers en kwam om de zoveel minuten opzetten om haar even op stang te jagen. Ze herinnerde zich alles nog zo levendig, maar boven alles de manier waarop hij haar aan had gekeken. De amberkleurige ogen die in de hare waren geboord en haar vervolgens hadden verteld dat ze in een valse god geloofde. Een deel van haar had hem blindelings geloofd.

Onbewust was ze gestopt met schoonmaken en op dit moment staarde ze maar een beetje schaapachtig naar een solide, gouden personificatie van hun godheid, de zon. Voor even betekende het helemaal niets, want Sol had die dag geen vinger uitgestoken om haar leven te redden. Als het niet geweest was voor het plotselinge mededogen van de man die haar had proberen te doden, was ze er nu niet meer geweest. “Where were you?” siste ze naar het levenloze object voor haar, alsof het daadwerkelijk antwoord zou gaan geven. Wat ze niet doorhad, was dat er ook nog iemand binnen gehoorsafstand was.

& Sobek