Trouble

Met zijn rug tegen een muur van een random gebouw, leek de man diep in gedachten verzonken voor zich uit te kijken. Eigenlijk was hij gewoon de bevolking wat aan het observeren en aan het luisteren naar de gesprekken die zich in de omgeving afspeelden. De dodelijke blikken die zijn kant op werden geworden, ontweek hij netjes - maar hij vroeg zich af voor hoe lang hij dat kon. Het volk van Vanaheim leek daarbij ook niet bepaald het soort te zijn dat van een gevecht af zou wijken - wellicht was het wel link voor zowel hem als de mensen van Mother's Heart dat hij bleef, maar toch leek hij geen aanstalten te maken om al weg te gaan. Het was namelijk nou ook weer niet alsof hij iets te doen had.

Het was pas toen een luid gemiauw zijn oren bereikte, dat de man zijn blik op de grond richtte. Daar stond een zwarte kitten, een beestje dat nog zo klein was dat het bijna aandoenlijk was, maar het geluid dat het dier uitsloeg was een stuk minder aandoenlijk. Hij fronste. Well, de dieren van Vanaheim waren zeker een stuk .. vriendelijker dan de mensen. De man hield zijn hoofd wat scheef. Niet wetende wat hij er precies mee aanmoest. Wat wilde het van hem? "I'm sorry I can't help you." Sprak hij. Maar hij bleef zijn blik toch gericht houden op het dier. Er was iets.. aparts aan.