In this world, he who stops, won't get anything he wants

De volgende seconde viel hij met zijn gezicht in de sneeuw. Hij was na het verliezen van een armworstelwedstrijd uit de taverne gegooid. Het was winter, en er lag een dikke laag sneeuw aan de zijkanten van de straatjes. Hij zette zich even schrap en trok toen zijn hoofd uit de sneeuw. Toen hij omkeek zag hij de Vikingen die hem zojuist uit de taverne hadden gegooid lachen. Ze hadden die buitenstaander maar eens even goed laten zien dat je niet zomaar sterker bent dan iemand uit Falkreath. Hij had zelf bloed uit Falkreath overgenomen van zijn vader.. maar enkel dat was natuurlijk niet genoeg om sterker te zijn dan getrainde krijgers. Hij schudde zijn hoofd en moest hardop lachen. Hij lachte om zichzelf. Schijnbaar kwam het dus ook voor dat dingen mis konden gaan als hij risico's nam. In het verleden pakte dingen voor hem vaak voordelig uit. Maar deze keer niet dus. Nu moest hij zeggen dat hij er nog goed van af was gekomen. Het grootste probleem dat hij nu had was een koud gezicht. Op dat moment voelde hij een klap tegen zijn rug. Het was zijn juten zak vol ditjes en datjes. Die werd hem nog even na gegooid. Wat attent. Hij draaide zich volledig op naar de Vikingen en zwaaide naar ze. "Hey bedankt!" Ze vonden Rikton geen vervelende gast. Gewoon een watje, omdat hij niet sterk genoeg was. Ze negeerde hem vervolgens en gingen weer naar binnen. Hij veegde ze rest van de sneeuw dat in zijn haar te vinden was van zijn hoofd af en legde zijn zak weer op zijn schouder. Nou, dan moest hij maar een andere interessante plek gaan vinden. Want daarvoor was hij hier. Interessante plekken bezoeken. Hij keek eens om zich heen of hij al iets kon vinden dat zijn aandacht zou trekken.

Eens zien.. sneeuw, huisjes, personen, nog wat sneeuw, goederen, nog meer sneeuw. Alright, hij begon een thema te zien. Hier was dus een hoop sneeuw aanwezig. En heel spannend vond hij dat niet. Hij vond het vooral spannend wat er allemaal verborgen kon zijn onder de sneeuw. Of onder het ijs. Misschien wel een.. hey, een meisje. En een knappe ook nog. Knap genoeg om zijn honger naar avontuur even op de achtergrond te houden. Ze vroeg aan hem of hij problemen in de taverne had gehad. Hij glimlachte en haalde zijn schouders op. "Alleen de sterkste mogen drinken hier schijnbaar." Zei hij nog verrassend vrolijk. Hij had eigenlijk gemakkelijk kunnen winnen. Telekinese was een bijzonder handige gave, maar hij had het niet willen gebruiken. Wat is er leuk aan een wedstrijd als je van te voren al weet dat je gaat winnen? Hij zelf, vond daar niks aan. Hij snuffelde een keer of twee met zijn neus als een konijn en stapte toen op het meisje af. Ze had spierwit haar en helder blauwe ogen. Iets wat hij niet geheel had verwacht van de plaatselijke bevolking. Hij leek zelf nog meer op iemand uit Falkreath dan zij dat deed. Misschien was ze wel helemaal niet van hier. Zijn aandacht was getrokken. Hij ging eens even kijken wat hij uit dit individu kon halen. "Dus wat was het aan mij dat je aandacht trok?" Vroeg hij geïnteresseerd. Als hij dat toch ging proberen iets uit haar te vissen, dan kon hij maar beter met een vraag beginnen waar hij daadwerkelijk antwoord op wilde hebben.

Okay dan.. het was dus toch wel een dame die tegen een drankje kon. Cool. Wist hij dat ook weer. En ze dronk nog vaak ook, had ze aangegeven. Hij lachtte om haar grapje. Het was zijn geperfectioneerde nep-lach. Hij vond het helemaal niet zo hilarisch, maar ze leek geen vervelend mens, dus hij deed maar gewoon vriendelijk tegen haar. Ze maakte immers een grapje, het was wel zo beleefd om mee te lachen. Vervolgens gaf ze antwoord op zijn vraag. Hij bewoog zijn kin even heen en weer terwijl hij aan het nadenken was. Ja.. ja dat was eigenlijk wel een logisch antwoord. Hij had geen ander antwoord hoeven verwachten. "Ja. Ja dat had ik wel aan kunnen zien komen." Hij bewoog zijn juten zak wat om die wat meer comfortabel op zijn schouder te hebben, en sprak verder. "Heel veel spannends gebeurd er hier verder niet, of wel soms? Als je iets weet.. dan hoor ik het graag." Hij was altijd wel op zoek naar een spannend wezen om te ontmoeten, of een interessante locatie om te bezoeken. Hopelijk zou ze een antwoord geven voordat zijn tenen er af vroren. Die tenen had hij nog nodig voor balans enzo. Een reiziger die niet kon lopen was maar gewoon een.. uhm.. iemand met pensioen. En het feit dat ze bekeken werden door het hele dorp was hem nog niet eens opgevallen. Misschien kwam het wel door haar verschijning.

Uhm okay.. Hij keek verontrust hoe ze super subtiel met haar hand over haar bijl ging. Was ze hem nu aan het intimideren? Waarom zou ze dat willen doen? Dat was niet helemaal logisch. In ieder geval niet in zijn ogen. Misschien was dit toch niet helemaal de aardige dame waar hij haar in eerste instantie voor aan zag. En nu zou je zeggen dat dat een teken moest zijn dat hij maar gewoon beter weg kon gaan en ergens anders interessante dingen moest gaan zoeken. Maar júíst omdat ze zo deed, wilde hij er achter komen hoe ze in elkaar zat. Maar ze wist dus niet wat voor spannende dingen er allemaal gebeuren moesten. En toen.. werd het pas duidelijk voor hem waarom ze zo deed. Dacht ze dat hij hier was.. om chaos te maken? Hij hield zijn vrije hand een klein beetje omhoog om duidelijk te maken dat hij hier niet was met slechte bedoelingen. "Ik was vooral aan het hopen op mythen, sagen of legendes." Op dit punt wilde hij eigenlijk gewoon een planning maken voor zijn volgende reis. Want deze dame was nog kouder dan het klimaat hier. Hopelijk wilde ze niet daadwerkelijk gaan vechten. Hij hield er niet zo van. Hij vond het maar tijdverspilling. Je kon in de tussentijd net zo goed iets leuks gaan doen. Tenzij je vechten natuurlijk leuk vind.