Who needs rest

rest

Ze spoorde Nemesis even aan om zijn drafpas te versnellen. Ze had eerder die dag een kleine levering gebracht in Archeon. Het waren medicijnen geweest die ze ergens in het gebied van Valyria moest gaan ophalen. Ze had de kar daarvoor niet boven gehaald en had besloten er een snelle rit van te maken met haar trouwe rijdier. Nemesis was vlot in het rijden en in mum van tijd hadden ze alles gedaan. Ze wist dat het toch drie keer langer zou duren mocht ze de andere route genomen hebben. In het woestijngebied voelde het Arabisch paardje zich helemaal thuis. Zijn fijn gevormde maar goed gevulde hals stond gespannen van opwinding. Zijn gespierde achterhand trilde niet langer van opwinding, maar was duidelijk bekleed in zweet. Nu ze op de terug was naar Navarre moest ze ergens even een stop maken om haar paard even te laten drinken. Niet alleen dat, ze moest haarzelf in deze hitte ook gehydrateerd houden.
Kalm bracht ze haar dier naar een staphang. Hierbij liet ze haar teugels wat loser waardoor het ietwat gespannen beest zich wat kon ontspannen. Het was duidelijk moeilijk voor het donker gekleurde paard om zich te ontdoen van de lichte stress. Nemesis was niet zo bestendig aan de stress, helaas. Hij wist dat er tijddruk op de levering had gezeten en had er dan ook alles voor gegeven. Normaal kon hij heel goed sterke emoties aannemen maar nu was anders geweest. Het paard had genoeg in zijn jongere jaren stress gekregen. Met Morris kon dat ook gewoon niet anders. Hoe dan ook was het jonge dier altijd gek geweest van Maddalaine. Dat was wederzijds geweest. De kleuter was altijd al gek geweest van de paardjes die zei altijd als 'papjes' noemde. Het waren die momenten die haar nog hadden kunnen laten lachen in die tijd. Maar nu was dat allemaal voorbij. Geen man om problemen van te krijgen, geen kind meer om nog een glimlach van te krijgen. Haar helblauwe ogen stonden strak. Niks aan haar gelaat was anders dan voor de flashback naar haar dochter. Ze had geleerd haar gevoelens te negeren, achter zich te laten en ze te laten vergaan. Haar emotieloze expressie, haar strakke houding, het was allemaal een aftermath van de hevige emotionele pijn die de wereld op haar had neer gebracht.

Na een tijdje streek ze even het zweet van haar voorhoofd weg met de rug van haar hand. Kalm keek ze even met een licht gehijg naar de druppeltje die eraan bleven plakken. Ze zuchtte, plaatste haar hand even in haar hals en liet even haar hoofd rollen. Zacht gekraak weerklonk even, wat haar opnieuw een zucht liet slaken, deze keer meer van opluchting dan van pure irritatie. Kalm knipperde ze even toen ze in haar ooghoek een gebouw zag of eerder een klein dorpje. Wel meteen spoorde ze haar rijdier aan om om te keren. Het duurde dan ook niet lang voordat ze eindelijk uit het zadel kon komen. Met een plof kwam ze neer in het zand waarna ze zich even uitrekte. Nemesis wandelde bijna meteen op de waterbak af, waar hij meteen zijn hoofd in liet zakken om een paar hevige slokken te nemen. Rustig wandelde ze dichter naar de bak, zodat ze het donkerbruine rijdier even kon vastbinden. Ondertussen besloot ze zelf even rond te kijken. Het vinden van dit dorpje moest betekenen dat ze het grootste deel van de woestijn al over was gekomen, wat goed was. Ze zou nog voor morgenochtend in Navarre kunnen aankomen. Daar had ze namelijk al een volgende job die moest gedaan worden. 

rest

Marvelynn had besloten een bescheiden bar in te gaan. Hier had ze gewoon simpel wat bier en nog wat water gekocht. Ze vulde haar drinkding voor onderweg ook even. Ze wist dat ze nog een rit te gaan had. Ze had er eigenlijk niet zoveel zin in maar ze moest doe wat er moest gedaan worden. Er was geen pauzes voor haar, nope. Ze moest maar leren te leven met dit soort leven, zonder rust, zonder een echte vakantie. Ze was een werkende mens en had niemand die geld zou binnenhalen voor haar folks. Maar goed whatever. Kalm sipte ze verder aan het biertje... Om na een tijdje het volledig glas lees te hebben. Ondertussen had ze even gekeken wat ze nog in haar tas had zitten, niet veel zo te zien. Jammer.
Rustig kwam ze het gebouw uit. Nog even streek ze haar vieze kleren recht voordat ze opkeek. Haar blauwe ogen vernauwden zich meteen toen ze een persoon bij haar paard zag staan. Zonder een seconde te twijfelen legde ze haar hand op haar zwaard. "Hey!" snauwde ze zonder enige lieve tonen. Met een luid gesnuif benaderde ze de waterbak en haar dier. Ze hield de vijand goed in de gaten. "Back the fuck off," zei ze even met een grommende ondertoon en een dominante houding. Ze wist niet wat hij moest bij Nemesis maar niemand zou het in hun kop moeten halen hem te stelen.

rest

Na alle dingen die ze had meegemaakt was dit enkel een natuurlijke reactie van de dame. Ze was altijd op haar hoede en altijd een beetje aggresief. Niemand was te vertrouwen in haar ogen, helaas. Maar goed. Dit was nu eenmaal wie ze was geworden door de jaren heen. Kalm keek ze met een dodende blik naar de man die zijn handen omhoog haalde, ze snoof.  "Denk aan je hart, joh." Ze snoof even afkeurend en keek hem bijna vergiftigend aan. Het was alsof ze hem zo kon neerschieten met haar ogen. Alsof de boog op haar rug enkel een extra was en ze puur aan het vertrouwen was op haar ogen om deze kerel neer te halen. Marvelynn was gewoon heel erg veel geroep, maar echt veel schade kon ze toch niet aanrichten. Ze was maar een meid en de magie die in haar zat werd op neergekeken. Ze kon plantjes weer tot leven laten komen en oh ze kon ratten weer laten lopen maar wat kon dat haar helpen. Ze verbrak het oogcontact niet toen ze een stap dichter zette naar Nemesis. Haar handen zochten naar de teugels, die vastgebonden zat aan een paaltje bij de drinkplaats, en onhandig probeerde ze deze los te wriemelen. Kom op rot ding. "Zie je, ik heb de fuck back ge'offt." hmpf... Een stilte viel voor even, tot de teugels los waren. Toen wende ze haar blik van hem af, haar gespannen schouders liepen nu pas los. "Good," zei ze strak op een licht bittere ondertoon. "Tell me, why were you so close to my horse?" zei ze even met een wantrouwige blik in haar ogen. Het was duidelijk dat ze niemand vertrouwde. Iedereen was een vijand in haar ogen. Niemand kon dicht komen, er was alleen pijn. Alleen dood. Je kon enkel jezelf vertrouwen en vechten voor je eigen leven, dan pas kon je echt leven voor iets.

rest

Hij mocht zichzelf gelukkig prijzen dat ze niet haar zwaard boven had gehaald en zijn kop eraf had gehaald met een soepele beweging. Ze was niet zo poezelig zoals vroeger. Niet dat ze dat ooit was geweest maar in zekere zin was het ook gewoon een soort van defensie die ze voor zichzelf had opgezet. Ze was onbewust haarzelf aan het beschermen, ondanks dat ze dat helemaal niet had voorgenomen en er lichte haat voor aan het voelen was. Ze nam het maar niet al te zwaar op en probeerde het gewoon maar tot zich te nemen. Stilletjes staarde ze dan ook naar de man die zonet nog naar haar dier had gekeken. IN haar ogen had het eruit gezien als een actie van stelen. Ze wist niet wat hij precies van plan was maar mannen konden niks goeds in hun kop hebben dus het moest wel dat zijn! Wat anders? In haar wereld klopte dat niet. Dat past gewoon niet in elkaar. Een man die haar dier bewonderde. Nee, dat kon niet zonder dat er een reden aan vast hing. En aangezien hij er niet uitzag als een rijke koopman of een echte heer wist ze dat ze geen geld van hem moest gaan verwachten, zoals die rijkelui wel eens durfden te doen als ze echt iets wilden. Nee gasten zoals hem die namen gewoon wat ze graag zagen. Al was het een leven wezen, ze gaven er geen zak om. Dat was de wereld die in haar hoofd gewoon klopte.
"Jij bent een beetje een Bevelende Beverly, of niet soms? Je gaat me toch niet zeggen dat je een antwoord van me kan eisen, gewoon omdat ik naar je paard aan het kijken was?" sprak de onbekende slechte man tegen haar. Ze vernauwde haar ogen enkel en snoof even. Zij was alles behalve dat. En als hij dacht dat ze een beetje naïef was dan mocht hij dat op zijn buik schrijven. "You wanted to steal my horse didn't you?" zei ze daarom om meteen duidelijk te maken waar ze heen wilde gaan. "Men, they're all the fucking same," mompelde ze even met een zacht brommende ondertoon. "They just think they can do whatever they want to do... And take whatever they like to have... Well not today mister," zei ze even waarbij haar stem wat verhoogde naarmate de zin vorderde. Na het gehele gebeuren met de mannen in de stad eerder hda ze geen zin in dit soort gedrag. Al die mannelijke wezens dachten dat ze haar zoveel konden maken. Fuckers.

rest

Het was alsof deze kerel een hele andere persoon werd na haar woorden. Ze zuchtte enkel en keek schuin weg. Haar gedachten over mannen waren alles behalve positief. De enigste mensen waar ze een beetje normaal tegen kon doen waren dames. NIet totdat iemand haar anders bewezen, dat mannen ook goed konden zijn. In haar hoofd werkte dat niet. Man was hetzelfde als gevaar en daardoor moest je maar wegblijven van mannen. Ze waren enkel uit op die dingen omdat ze dachten het sterkste geslacht te zijn, het betere geslacht voor sommigen zelfs. Het was belachelijk, het was gewoon ronduit dom. Deze man had haar een vraag gesteld en ze had haar antwoord gegeven, wat was er nog meer te zeggen? KOn hij haar visie niet slikken moest hij maar oprotten voordat ze echt iets ging doen. Er waren genoeg lijken in een woestijn om een leger te bouwen, je moest maar goed genoeg zoeken. "Yes, obviously I wanted to call attention to myself before trying to steal your horse." Klonk er van deze man. Het was een geheel andere vent geworden, bijna, maar zelfs zij wist dat dat amper mogelijk was. Daarom snoof ze en steeg ze zonder iets verder te zeggen op Nemesis. Met een zacht gevoel kwam ze op de rug van het rijdier terecht. Haar felblauwe elfenogen strak gericht op de ander. Ze had de kijkers van haar moeders kant, waardoor ze zwaar opvallend waren zoals bij de meeste elfen. "Only a real dum fucking retard would cut the rope, and ride away as fast as possible." Natuurlijk had je ook die soort mannen, maar je had ook dit soort mannen. Nog nooit gehoord van diversiteit? Sommigen dachten te kunnen spelen met emoties, met tactieken. Er was voldoende fucked up in de wereld om van alles te verwachten. Ze vertrouwde niks meer, alles was een gevaar, alles moest weg. "You're a real fucking idiot you know that." En er gebeurde heel wat. In het proces dat hij zich omdraaide pakte ze haar zwaard bij de hand en trok ze deze uit haar schede. Een scherp geluid was te horen terwijl ze haar kin wat de lucht in duwde. Haar paard trippelde nerveus onder haar. "Stop. Je gaat dit niet doen!" Hmn. "Dat heb ik niet gezegd. Dat was niet ik. Dat was iemand anders." Het was een heel toneelbeeld. Zie je, die mannen waren niet te vertrouwen. Ze deden alles om maar dichterbij te komen. Het was belachelijk. Moest ze dit geloven? "Shut up you fucking pussy. I AM you. Or rather, you ARE ME." Hmpf. "How great, one body can have two persons in them but when you only want one in one body iits just tooooo much," rammelde ze even af tegen haarzelf waarbij ze schuin naar de hemel keek. Jaja, die mannen ook. "I can make your head explode with a single thought. If I had wanted your horse, I would have had it ten minutes ago." Ugh. "Well... That's nice to know, you're like a suicide button? How nice, maybe I'll come back later when I'm completely done with this world," klonk er droog en sarcastisch van zich af. Alsof ze nog bang was om dood te gaan. ALs dat zou gebeuren zou het meer een zegen zijn dan wat anders. Ze had geen zin meer om als een of andere slaaf voor haar familie te zorgen. Ze was verdomd haar eigen persoon met eigen problemen amar zelfs zij kreeg er gen tijd voor om dat soort dingen op te lossen. "Neem alsjeblieft zijn woorden niet serieus. Hij weet niet wat hij zegt." Een boos gezicht, nou die kreeg een droog en emotieloze facade terug. "I hate you." Heh. "Well, we have something in common than," zei ze even met een knikje. "Give me a good reason not to kill you."
Een reden? Hah. "If you wanna kill me, go ahead, it will only prove that my words are true," sprak ze zonder enige andere emotie te brengen in haar stem. Ze was steenkoud. Zelf voor haarzelf. "All men are just out there to hurt others, you have proven to be no exception," zei ze kalm. Ze was klaar met mannen, ze was klaar met deze belachelijke wereld, waar iedereen dacht dat het allemaal zo simpel was. Alles behalve.

rest

Hij besefte het niet eens zelf dat met haar woorden hij werd wat ze had beschreven. Een dief zou ontstaan, al dan niet met de goede intenties maar in haar ogen zeker hetgeen wat het was. Deze man was eigenlijk haar tijd niet eens waardig en in zekere zin wist ze zelfs niet waarom hij tegen haar bleef praten. Als hij haar mening niet aangenaam vond dan moest hij maar zijn boeltje nemen en omdraaien. Hoe moeilijk was het wel niet. Ze snoof even en keek strak naar de man, die haar nu stond uit te lachen. Zoals zoveel mannen al bij haar hadden gedaan. Hij besefte misschien maar half wat ze eigenlijk aan het doen was maar dat waren mannen eh, ze konden maar een manier denken. En ze kon braaf zijn en doen wat hij zou gewild hebben en zijn hele verhaal meespelen maar helaas voor hem was ze een vrouw van haar eigen woorden en wist ze wel degelijk wat ze deed. In haar ooghoek had ze een groep handelaars zien toekomen aan de rustplaats en deze hadden duidelijk oog gekregen voor het duo ondertussen. Ja, deze plek werd vaak wel gebruikt om te rusten, zeker als je met de kar was was het lastig om dagen onderweg te zijn. En toen was haar zwaard weg, foetsie. Met en zucht keek ze op. Stomme kutmages ook met hun magie, konden ook niks zonder eh. Manman wat moest de wereld toch als magie er niet was. Ja, zij had beide werelds meegemaakt en kon in beide leven maar des te meer dit gebeurde des te meer ze geneigd was iets verschrikkelijks te doen. "You value proof over your life. Which proves you're an idiot. Your move nitwit." hmn?
"It proves I'm not a coward," zei ze even kalm tegen hem. "I'd rather die like a bitch than live my life like a coward. I've done that for years and it's just a waste of time," sprak ze even uit waarna ze even aan de teugels trok van het nerveuze beest die onder haar trippelde. Ugh. "Also... You've just proven my theory... You are a thief," zei ze even terwijl ze opkeek naar het zwaard dat daar in de lucht ging. Met een zucht trok ze even aan de teugels waarna ze haar paard even liet omkeren. "Goodbye," mompelde ze enkel terwijl ze Nemesis begon aan te sporen om verder te gaan. Het was niet omdat ze bang was maar eerder van ah shit weet je nog die handelaars van eerder. Ja eigenlijk had ze die moeten kruisen enkele minuten eerder ergens anders en dat was niet goed want nu zat ze nie meer op schema, een beetje jammer ja.