The eyes are useless

In een geheim hoekje in haar kast haalde ze haar nieuwe tenue. Het was echter geen splinternieuwe stof zoals ze meestal wel had. Nee. Deze was versleten en had hier en daar scheuren. Deze trok ze zelf aan waarna ze voor de spiegel ging staan. Haar haren had ze los gemaakt en nonchalant opgestoken. Vaarwel netjes opgestoken haar. Haar kamenier had er eerder deze dag zoveel tijd in gestoken, waardoor ze zich toch even schuldig voelde. Ze stond nu muisstil voor haar spiegel en ademde even diep in. Nu moest ze enkel nog het moeilijkste gedeelte doen: haar ogen. Ze ging haar ogen niet schminken , nee, dat was niet haar plan. Ze legde haar handen op haar ogen en focuste zich er volledig op. Ze ging haar magie gebruiken, gebruiken om zich te camoufleren, maar niet op de manier die men zou denken. Voorzichtig haalde ze haar handen van haar ogen en opende deze. Nu ze in de spiegel keek, was de kleur uit haar ogen weg, net als haar pupil. Ze zag eruit alsof ze niets meer kon zien, blind was, maar dat was juist een illusie. Ze kon zelf namelijk alles zien.

Penelope was gisteren voor het eerst op pad gegaan in haar nieuwe 'outfit'. Ze had gif weten te bestellen en zou deze één van de komende dagen ophalen. Vandaag was het er nog niet, maar dat hield haar niet tegen op opnieuw 's avonds weg te trekken. Dit was voor haar een oefening, want het koste heel wat energie en moeite om haar ogen zo te houden. Gisteren had ze het een uur weten vol te houden. Vandaag zou ze het langer proberen vol te houden, elke dag weer iets langer. Op het einde van deze week zou ze namelijk haar slag slaan en de dokken van haar vader terug winnen. In haar eentje. Niet niets dus. Nu was ze op pad door het drukkere gedeelte van de stad. Het was donker en de café's begonnen vol te lopen. Vele mannen en vrouwen brachten hun tijd daar door. Café's, bordelen, handelswoonsten en nog veel meer. Het leek wel alsof de havenstad een tweede leven had. Penelope, wiens schuilnaam nu Clara was, leek voor zich uit te staren. Ze moest namelijk blind ogen, maar wat niemand wist, was dat ze met haar ogen naar de ene en de andere kant keek.Ze behoorde toe aan de rijke klasse, buiten gaan na het avond eten was iets wat niet voor haar was. Ze mocht ook nooit van haar moeder, zeker nu haar vader verdwenen was. Met haar stok in de hand, liep ze verder. Ze moest, voorlopig, haar aandacht bij haar ogen houden. Ze wilde haar eigen magie overtreffen, wat natuurlijk voor niemand gemakkelijk was. Voor zich zag iemand half op haar afkomen. Het was een jonge man die haar pad zou kruisen, iets wat een blinde niet op voorhand zou zien aankomen. Penelope besloot dan ook om iet op voorhand te stoppen of een andere kant uit te draaien. Haar tempo minderde ze wel wat, zodat ze niet tegen de jongeman aan zou lopen. Met haar stok wilde ze kort tegen zijn voeten tikken, zodat men ervan uit ging dat dat haar hulpmiddel was. Het duurde niet lang voor ze de man tegenkwam en met haar stok tegen zijn voeten tikte. "Mijn excuses", mompelde ze kort, haar hoofd naar de grond gericht. Ze draaide zich alvast enkele graden naar links, met het idee om de man zo voorbij te lopen.

Eerste Lestat