It's in the name

name

Nymmerwell was een plek die ze alles behalve graag bezocht... Maar soms moest het gewoon gedaan worden. Stil had ze mee gereisd met wat mensen en had ze besloten om verder te voet te gaan. Ryska liep aan haar zijde. Nu ze langzaam begon door te krijgen wat ze wel en niet kon doen voelde dit vreemd. Deze hond naast haar kon dood gaan en zij kon zonder boe of ba hem eigenlijk terug brengen. Zo had ze er nog nooit over na gedacht. Het enigste dat ze nu nog moest doen was haar techniek verfijnen en beter te werk leren gaan. Eerst een paard leren terugbrengen, misschien een wolf... Of een hert. en dan mensen. Misschien was er een kans dat ze haar terug kon brengen. Dat zou... Dat zou... Dat zou het allemaal goed maken! Voor het eerste in maanden verscheen een klein glimlachje op haar gezicht bij die gedachten. Dat terwijl de dame kalm verder bleef lopen over het pad dat vrij was gemaakt voor handelaars. Ze wilde te voet verder, dat ze had specifiek gevraagd aan haar begeleider. Deze was wat bezorgd geweest over haar wens maar had het toegelaten met een knik. In zekere zin was het ok maar aan de ander kant ook niet. Ze wist dat ze zelf niet veel kon nemen maar dit was gewoon hoe ze moest leren hard te worden. Ze moest ook gewoon iemand zoeken die haar beter kon maken op zoveel niveaus. Want zelfstudie kon je maar zo ver brengen. Soms moest je gewoon leren van kijken en werken met anderen. Interacties houden. De dingen die ze het meeste haatte in de wereld dus. Ze vond het gewoon een stom iets. Waarom konden ze niet gewoon gedachten uitwisselen? Het was niet dat Marvelynn haar vuile gedachten en woorden inhield zoals zoveel anderen. Ze was niet bang haar mondje open te trekken maar aan de andere kant was dat ook omdat ze levensmoe begon te worden. Wat voor zin zat er dan ook in in voorzichtig zijn?
Kalm keek ze even op toen Ry stopte en luid begon te blaffen naar iets. Ze lichtte een wenkbrauw op en probeerde hem te sussen door zijn naam eenmaal te roepen. Geen reactie van het dier, dus ze snauwde zijn naam. Zijn oren verzakten wat in zijn hals als teken dat hij het niet ok vond, maar het blaffen bleef doorgaan. Ze snauwde nogmaals zijn naam, zijn volledige naam, en stilte viel over het pad dat ytot nu toe zo goed als leeg was. Piepend dook de hond ineen terwijl ze hem bijna woest aanstaarde. De normaal o zo stoere hond leek nu weerloos te zijn in haar nabijheid. Het was niet dat hij ongehoorzaam was of bang of iets... Hij had dit gedrag gewoon nog nooit bij zijn baasje gezien. Het was duidelijk dat sterke emoties momenteel in haar opspeelde... En haar al zo kleine geduld... Begon enkel nog meer in te krimpen nu.