Big, bigger, biggest

Met enige regelmaat bezocht ze Archeon, de hoofdstad van Valyria en Fallen Skies. Vergeleken met deze stad was Sundarin maar een klein gehucht. Archeon was groot en uitgestrekt en was de plek waar royals zich huisden. Als Lady of Sundarin was het haar plicht dan ook om hier met enige regelmaat te komen. Al sinds kinds af aan bracht ze bezoekjes aan de stad, maar nog steeds zou ze makkelijk kunnen verdwalen. Haar familie had een ruim opgezette villa in Archeon waarin zij nu  momenteel in verbleef. Gelukkig had ze een aantal slaven onder haar hoede die de stad op hun duim kenden en die haar zonder enige problemen van A naar B konden brengen. Ze was zojuist samen met één van haar handelspartners in een soort theehuis geweest om wat zaken te bespreken. Dit gesprek was ten einde gelopen en nu liep ze samen met wat bedienden terug naar haar rijtuig die haar terug zou brengen naar de villa. Ze had ervoor gekozen om nog even door één van de grote parken van Archeon te lopen. Zoals alles in Archeon was deze groot en goed onderhouden. Als je hier door de verschillende aangelegde tuinen liep dan vergat je bijna dat je midden in de woestijn liep.

[&Alice Blackfyre]

Er werd overduidelijk veel tijd gestoken in het onderhouden van de tuinen van Archeon. Een grote verscheidenheid aan planten en bloemen kon je hier vinden. Vaak zelfs helemaal geïmporteerd uit verre oorden, omdat ze geen oorsprong hadden in Valyria. Valyria kende ook niet veel plantensoorten, daarvoor was het klimaat te droog en was de bodem van zichzelf niet voedzaam genoeg. Cactussen en andere planten die in de loop van de jaren geleerd hadden om met weinig water te leven waren er genoeg, maar gemiddeld waren er meer liefhebbers voor fleurige bloemen en kleurrijke struiken. Door het moment van de dag was het park nog niet volledig overspoeld met mensen en waren vooral arbeiders bezig om de boel te onderhouden. Toch was er een handje vol mensen die de stad waren ontvlucht om hier hun tijd te spenderen. Een stuk verderop waren er ook al muzikanten bezig die hun liederen ten gehore brachten. Deze waren vreemd voor Daelorian, die ook geen grote interesse had in muziek. Haar belangstelling lag voornamelijk bij geld. Desondanks gebood ze een van haar dienaren om wat muntstukken te schenken aan de muzikanten. In de loop der jaren had Daelorian wel gemerkt dat het beter was om een sympathieke en gulle indruk achter te laten bij de mensen, dan kon je uiteindelijk ook meer terug verwachten. Haar oog viel op een vrouw die op een bankje zat toe te luisteren naar de gespeelde liederen. Het kon vast geen kwaad om op dit moment van de dag een gesprek aan te knopen met een vreemdeling. Overigens had ze deze middag toch weinig afspraken op de planning staan. Ze stapte op de vrouw af, terwijl ze zichzelf forceerde om vriendelijk te glimlachen. ”Ben jij bekend met deze liederen?” vroeg ze eenmaal een paar armlengtes verwijderd van de dame.