For this you were born

Het was een dag zoals alle anderen; er was veel werk te doen, wat betekende dat de man vroeg op had moeten staan en al op een vroeg uur in de Blacksmith shop stond. Hij had een hoop bestellingen gekregen van een hoop mensen die de afgelopen paar dagen langs waren gekomen en de bestellingen zouden daar niet bij ophouden; de man kon niet klagen over zijn baan, echter. Het bracht geld binnen, genoeg geld om zijn dochters en zijn moeder te kunnen onderhouden. Genoeg geld om de bouw en reparatie van hun hut verder te zetten, zodat ze een steeds comfortabeler huis bezaten; iets waar Viktor langzamerhand toch wel een beetje trots op begon te worden. Hij deed er alles aan om zijn dochters een zo fijn mogelijk leven te geven, wetende dat ze nooit een moeder zullen hebben en het dus moesten doen met enkel hun vader en een grootmoeder die al met een voet in het graf stond - helaas. Volledig geconcentreerd stond de man over zijn werkbank heen gebogen, terwijl hij nog enige laatste perfecties aan de bijl bracht, waar hij al enige tijd mee bezig was geweest.

Zijn aandacht werd echter naar de deur gericht, die nu openging. Hij was net van plan geweest de hamer nog een laatste keer op de bijl neer te laten komen, maar liet deze langzaamaan zakken, terwijl hij zijn rug rechtte. Zijn groene ogen haakten zich nu op de jongeman die naar binnen stapte. Een apart figuur voor een plek zoals Skorravir, waaruit hij enkel kon afleiden dat hij niet van hier moest komen. Een vriendelijke glimlach krulde zich echter rond zijn lippen. "Goodday sir!" Sprak hij, terwijl hij de hamer op zijn werkbank neerlegde en dichterbij kwam. "Can I help you with something?" Hij schonk de man een vriendelijke blik, maar leek toch erg alert te zijn. Echt snel vertrouwen nemen in buitenstaanders deed hij niet, maar vriendelijkheid zou hij daardoor niet snel aan de kant schuiven. De klant was immers.. altijd koning, right? En een koning moest je vriendelijk en met respect behandelen. Hij kon dan enkel hopen hetzelfde respect terug te krijgen.

& Kaz Brekker

Zijn lichtgroene ogen waren vanaf het moment dat de jongen de ruimte binnen was gestapt, op de nieuwkomer gericht. Het was overduidelijk dat deze geen figuur was dat in Falkreath leefde; daar was hij waarschijnlijk veel te anders voor gebouwd, dan de vikings die hier wel vaker rondliepen en wel vaker naar binnenstapten om nog een nieuw wapen aan hun wapenarsenaal toe te voegen. De jongen voor hem leek daar heel weinig op; hij was van redelijke lengte, maar zijn bouw kon eerder als slank beschreven worden, bijna alsof hij aan ondergewicht leidde. Zijn hele uiterlijk maakte Viktor nieuwsgierig naar waar hij vandaan kwam. Vanaheim? Rhoynar? Hij zou het niet weten. Hij was nog nooit in al die steden geweest, voor zolang hij had geleefd, was Skorravir altijd al zijn thuis geweest. Desondanks dat hij zeker alert was, nu dit nieuwe figuur zijn winkel binnen stapte, bleef Viktor vrij vriendelijk naar de jongen. De klant was immers koning en als Blacksmith wilde hij gewoon zijn geld verdienen, natuurlijk. De man voor hem kwam direct tot zaken en vertelde hem dat hij iets nodig had. Iets om zichzelf mee te beschermen. Viktor knikte en luisterde aandachtig, zijn ogen volgden kort de blik van de jongen, die even keek naar de grote bijl die daar lag. Hij was ervan overtuigd dat de jongen voor hem die niet eens fatsoenlijk zou kunnen optillen, want zoiets was enkel weggelegd voor de grotere vikings, degenen die zoveel respect onder de populatie hadden verdiend, dat ze zelfs trainden met de Jarl.

"Something delicate to protect you?" Werd herhaald. "Do you want a sword?" Hij wees kort met een hand richting een zwaard. "Or something that's a little bit easier to keep hidden.. like.. a knife?" Hij liet zijn lichtgroene ogen vragend op de jongen vallen. Hij moest immers wel weten welke kant de jongen opwilde met zijn 'delicate wapen'.

Een zwaard was niet precies waar de jongen naar opzoek was, dat werd snel duidelijk aan de manier waarop hij zijn hoofd heen en weer schudde. Een zwaard was dan ook wellicht niet de beste optie voor een man van zijn postuur en wellicht had de jongen geen zin om zo'n onhandig ding met zich mee te brengen. Het kostte daarbij ook veel werk om een zwaard in goede staat te behouden, wat wellicht ook niet echt iets was waar de man voor hem op stond te wachten. Uiteindelijk stelde Viktor dan een mes voor, want dat was één van de enige opties die de man nog kon bedenken voor de jongen voor hem. Hij glimlachte tevreden toen de jongen voor hem vertelde dat, dat er al meer op begon te lijken. Kijk, ze kwamen tot een overeenkomst! Toen de jongen begon te spreken over een 'set' knikte Viktor begrijpelijk. Een mes was makkelijk kwijt te raken, bij een set had je altijd iets meer vastheid. Iets meer om jezelf mee te verdedigen.

Hmmm. Wat hij in de aanbieding had? Hij had wellicht nog een paar sets liggen, dingen die hij ooit had gemaakt voor een ander, maar die nooit opgehaald waren. Hij richtte zich tot het kastje dat onder de toonbalk lag en haalde daar een boek uit tevoorschijn; want de man deed toch een redelijk poging om alles zo geordend mogelijk te houden, zodat hij al zijn orders ergens had staan en wist wanneer iedereen wat op kwam halen enzovoort. Hij bladerde door het register, terwijl zijn vingers zochten naar enkele van de sets die hij nog achter had liggen. "Give me a second, I might have something for you!" De man liet het boek op de toonbalk liggen en draaide zich om, om vervolgens naar de achterkant van de zaak te lopen en daar enkele van de sets vandaan te halen. Hij bewaarde altijd de spullen die nooit opgehaald waren, voor het geval dat er figuren zoals deze langskwamen, die graag direct wat kochten om weer door te gaan. Uiteindelijk kwam hij weer terug met vier messen in zijn hand. "I've got these for you." Sprak hij, de messen zorgvuldig op de toonbalk leggend. "You could match any up as a set, to be honest." Weergalmde zijn stem weer door de ruimte. "They are easily to carry around, even." Gemakkelijk om te verbergen in je kledij, wilde je voorkomen dat iemand ze zag of dat iemand ze gemakkelijk weg kon pakken.