Dirty paws

Een neutrale expressie stond op zijn gezicht terwijl hij zich door de mensenmassa heen drukte. Rúnar hoefde, met zijn brede schouders, niet veel moeite te doen om mensen aan de kant te krijgen. De donkerharige man was wel vaker in Valyria te vinden, ondanks dat hij niet van hier was. Vaak ving hij zijn vlees in de bossen van Falkreath, om daar een deel van het vlees te verkopen en een ander deel voor zichzelf ter beschikking te stellen. De huiden hield hij zelf. Er waren handelaren die naar Falkreath kwamen om de huiden te kopen, maar het bracht meer op als hij ze eigenhandig naar Valyria bracht. Dat was een centraal punt waar veel handelaren uit Rhoynar kwamen. Soms waren er maanden dat hij doortrok naar Navarre, dan was de opbrengst nog hoger. Hij had toch alle tijd, er was niemand waar hij aan vast zat.

Rúnar was geregeld in Sundarin geweest. Het lag langs het water en was gemakkelijk te bereiken voor handelaren uit het zuiden. Maar vandaag was hij niet hier om zijn huiden te verkopen, die lagen veilig opgeslagen in de kamer die hij gehuurd had. Te voet was hij door de stad geslenterd en uiteindelijk uitgekomen op de slavenmarkt. Het was iets waar de stad om bekend stond. De man was niet van plan om zijn geld te gaan verspillen aan slaven, immers waren het vaak zwakkelingen en hij had überhaupt weinig nood aan een extra gewicht om overal mee naartoe te slepen. Dat betekende echter niet dat hij enige vorm van vermaak haalde uit het zien van al die hopeloze gevallen. Er waren er weinig die zich leken te verzetten tegen hun lot. Zwak. Rúnar had een aantal minuten eerder een appel weggegrist bij een kraampje. Hij had genoeg munten op zak om het te betalen, maar zin om te wachten op zijn beurt had hij niet gehad. Daarbij, wat was die ene appel nu. Ja, voor de armeren waarschijnlijk heel wat. Rúnar had het vroeger ook nooit makkelijk gehad, maar je werd er hard van. En kijk waar hij nu was. Hij verdiende zijn eigen kost bij elkaar, zag de wereld en hoefde met niemand rekening te houden. Hij was de koning van zijn eigen wereldje.

Hij plaatste zijn tanden in de appel en keek rond. Sundarin was een plaats waar hij vaak zijn goederen wel kwijt kon. Rúnar was niets meer dan een simpele jager die veel reisde en de beste prijzen voor zijn vachten probeerde te vangen. Soms was het moeilijk om tegen de grotere handelaren op te botsen, maar hij had ondertussen een kleine reputatie opgebouwd die genoeg was om ervoor te zorgen dat hij alles verkocht kreeg. Wanneer dit niet in Sundarin lukte, trok hij door naar Archeon en vaak wist hij daar met de restjes nog wel raad. Alles wat hij verkocht was door zijn eigen pijl of dolk om het leven gebracht, zelf gevild en gewassen. Het was zijn manier van overleven, door andere levende wezens te beroven van hun tijd hier op aarde. Ondanks dat hij tegen mensen vaak niet veel positiefs te zeggen had, deed hij zijn werk zo humaan als mogelijk. Een pijl door de kop was immers veel sneller en effectiever dan een regen aan pijlen in de buik. Ergens deed hij het niet eens om het humane, maar eerder om zo min mogelijk pijlen te verspillen en een zo goed mogelijk product te leveren. Niemand had iets aan een vacht waar tien gaten in zaten omdat er tijdens de jacht meerdere pijlen in het dier terecht waren gekomen.

Rúnar draaide zijn hoofd een beetje bij toen hij een plotselinge stem hoorde. Aan de zware kleding die hij droeg was wel te zien dat hij niet van hier was. De meeste bewoners van Sundarin droegen lichte, dunne kleding. Hij daarin tegen nam de moeite niet zijn donkere kledingstukken om te wisselen voor lichtere. De geur van leer die van het kraampje af kwam zetten ving echter al snel zijn aandacht weer, dat moest hetgeen zijn waar de vrouw het over had gehad. “Hmn.” Er kwam niet veel reactie uit zijn mond, maar zijn ogen liet hij wel langs de goederen gaan. “I’ve seen better.” Rúnar kon er niets aan doen dat hij niet snel tevreden was. En ergens vond hij het gewoon leuk om anderen een beetje af te kraken. Hij was zich er goed van bewust dat het gemeen was wat hij deed, zeker tegenover de persoon aan de andere kant van het kraampje, maar het bewustzijn van zijn acties hield hem nooit tegen. Met een koele blik keek hij opzij, naar de persoon die hem in eerste instantie aan had gesproken.