I've got the ramblin' fever down in my bones

Hoe lang was het, dagen.. uren, nee misschien toch weken. Ze was kapot. Haar kleding half gescheurd en haar haar geklit en vies. Ze zag er nauwelijks uit als een prinses. Misschien zou ze nieteens voor een maid door kunnen. Maar de hengst onder haar was er erger aan toe. Hij had haar nog altijd trots en sterk doorgedragen. Het maakte niet uit hoe kapot ze was, hij had haar gedragen tot het einde.

Ze herkende de stad van Aztlan vaag. Nooit was ze hier lang gebleven. Wist nieteens een fatsoenlijke bar om zichzelf te verdrinken in alcohol. MAar ze wist dat ze hier nog relatief veilig was. Veilig waarvan.. Ze was niet op de vlucht. Of toch wel. Het was zo'n rommel in haar hoofd. Ze kon het nieteens meer volgen. HEt was.. donker.

Maar het was dag.. Ze knipperde nogmaals maar haar oogleden vielen iets te snel weer dicht. De grip die ze rond de hengst zijn manen had gehad verslapte en haar evenwicht verloor ze al even snel. De harde grond waar ze op terecht kwam was nauwelijks voelbaar terwijl ze dieper wegzakte in het onderbewuste. Duisternis haar veilig overnemend terwijl haar vermoeidheid door haar lichaam stroomde.