Put an ocean in-between

People are bound by choice, not blood.

Lang zou het niet meer duren. Het schip van de vrouw die hij moest gaan opzoeken zou over enkele momenten binnen varen. De man had zich gevestigd aan een van de marktstalletjes waar hij als cover diep in gesprek was met een edelstenen handelaar. De verkoper probeerde om hel te overtuigen om een van de stenen aan te schaffen, zonder waarschijnlijk door te hebben dat Dante er al een iets kleinere had weg gegrist en in de zoom van zijn mouw verborgen hield. De man mocht zo veel zeuren als hij wilde, waarom zou hij iets kopen als het stelen hem even goed af ging. Het was wel zeker niet goed dat hij hier zo lang op deze plek bleef staan, mainly omdat het wel gedoemd was dat de verkoper zou ontdekken dat er een edelsteen ontbrak van zijn plek. Een geërgerde zucht ontsnapte tussen zijn lippen waarop de verkoper eventjes fronste. ‘I have other places to be, so I must pause you. But I will come back when I'm done.’ Sprak hij luchtig waarop hij kort zijn hand op de schouder van de man legde en langs hem heen liep.

Tijdens zijn vertrek van bij het stalletje blonken de witte zeilen die afgewerkt waren met een bordeauxrode streep aan de onder kant op het heldere water. Aha, daar kwam zijn opdracht aanvaren. Wat een perfecte timing weer!  Dante liet zichzelf even opgaan in de massa mensen die ergens aan de zijkant van de kade stond, druk in gesprek over de huidige politieke situatie. Niet iets wat voor hem was weg gelegd, want het kon hem letterlijk ook helemaal niets schelen. Snel genoeg zouden zij de macht nemen, dat was iets wat vast stond. Met een vrij luide knal bonkte de boeg van het schip tegen de kade, iets wat vast nefast was voor de kapitein. Duidelijk niet zijn doel. Enkele personen kwamen van het schip af, de vrouw die hij zocht was een van de eerste die voet aan wal ging en meteen ook in de richting van de menigte kwam. Een simpele boodschap die hij moest doorgeven van hogerhand, meer hoefde hij niet doen. Voor een luttele seconde viel zijn blik echter op een andere vrouw, duidelijk jonger en ze zag er beroerd uit. Understatement van het jaar. Dante volgde zijn doelwit naar een afgelegen stuk vlak achter enkele stalletjes voor aleer hij haar apart nam en de schaduwen in trok. Krachtig had hij de woorden gesproken, om zeker te zijn dat ze doordrongen tot het verstand van de persoon. Om zijn woorden extra kracht bij te zetten had hij het lemmet van zijn dolk tegen haar keel geplaatst om duidelijk te maken dat hij geen grapjes maken. Mak als een lammetje had de vrouw gezegd dat ze het begreep en had hij haar weer laten gaan.

De aanwezigheid van de andere vrouw speelde nog in zijn achterhoofd, een gezicht dat hij nog niet in Brightwater had gezien. Iets wat haar een slaaf zou kunnen maken, al verraadde de kledij die ze aan had wel iets anders. Tijd om uit te vinden wat. ‘Not a  person that stands on a ship often?’ Klonk het op een geamuseerde toon terwijl hij tegen een houten krat aanleunde. ‘There are certain ways to get that out of your system.’ De kwajongen in hem kwam naar boven, mainly iets wat kwam door de fragiliteit die het meisje om zich heen droeg maar goed genoeg ook door hoe ze eruit zag. Als je voorbij haar bleke huid kon kijken en de donkere kringen onder haar ogen dan toch.

People are bound by choice, not blood.

Dante hield van het bruisen van de haven, het maakte het voor hem makkelijker om ongezien te bewegen, om ongezien hier en daar iets mee te nemen. Maar vooral het maakte taken als deze zeker wel makkelijker. Doordat er zo’n grote mensen massa aanwezig was had hij de vrouw die van het schip af was gekomen heel makkelijk kunnen leiden naar de plek die hij wilde. Een plek, afgelegen van nieuwsgierige ogen, maar vooral eentje die hij al vaker had gebruikt om zijn klussen te klaren. Iets wat nog te merken viel aan de donker rode plek op de muur, een akkefietje van enkele dagen geleden. Opgelost zoals alleen hij dat maar kon.

Het was dat dit een klusje was waarvoor hij zich niet langer moest inzetten nadat de boodschap was doorgegeven. Nu waren er meer drukkende zaken die zijn aandacht vroegen, zoals het meisje dat duidelijk geen zeebenen had. Een zicht waarvan hij wel kon blijven genieten. Maar zijn drang om te weten te komen wie deze persoon was was des te groter geworden. Dante was er al zeker van dat ze niet thuishoorde op een boot, evenmin dat ze al thuishoorden tussen het normale volk. Wat eigenlijk nog uitkwam op een conclusie, dit meisje was ver buiten haar plaats. Of ze was weg gelopen van haar geweldige kasteel wist hij niet, maar het was zeker aan hem om dat uit te vinden. De blik in de ogen van het meisje toen hij zichzelf uiteindelijk had losgemaakt van het groepje waar hij bij stond sprak verschrikking uit. Een fenomeen dat hij inmiddels al gewend was. Niemand die hem kende bekeek hem niet zonder enige angst te hebben voor de man, net zoals hij het wilde! ‘Let’s just say, one doesn’t need to be very smart to see that you don’t belong on a ship.’ Grijnsde hij kort. Zeker geen fout statement als je het hem vroeg.

Dat het meisje getriggerd was door zijn woorden zorgde er voor dat hij eventjes moest lachen terwijl hij zijn hoofd schudde. ‘Are you in for a little adventure to the pub?’ Drank hielp de meeste wel nadat ze van het schip stapte, niet dat hij het meisje ging voorstellen om zich ladderzat te drinken. Mainly wilde hij haar gewoon een stevige maaltijd aanbieden die er voor zou zorgen dat ze wat ging aansterken, dan kwam de rest vanzelf wel weer. ‘Don’t worry, I’m not going to abduct you or anything, just offering a young lady a meal that she might need.’

People are bound by choice, not blood.

Dat het meisje zijn interesse had gewekt was zeker de waarheid. Dante had een goed idee over welk gespuis er leefde in de stad, zij behoorde daar niet toe. Iets wat hem dan weer tot de volgende vraag in zijn hoofd bracht, wat deed ze hier in godsnaam? Iets wat hij zeker en vast wel ging uitvinden, al moest hij het nu dan wel iets slimmer aanpakken zodat ze het hem uiteindelijk zou gaan vertellen. Uiteraard werkte het in zijn voordeel dat hij kon voorkomen als de meest charmante jongeman ooit. Iets wat meestal wel genoeg vertrouwen opwekte bij de mensen die zijn reputatie niet kende. De blik waarmee ze hem bekeek gaf aan dat het meisje verrast was door zijn komst. Niet geheel onverwacht ook, gezien hij zich simpel in de aanwezige menigte had laten opgaan. Het was echter haar manier van glimlachen na haar woorden die zorgde voor een klein fronsje op zijn voorhoofd. Hoe kon iemand zo jong, er toch zo gebroken uit zien? Nog meer vragen zweefde rond in zijn hoofd, goed genoeg wetende dat hij niet op alles een antwoord zou krijgen. ‘I’m sorry to say so mylady, but indeed it is.’ Grijnsde hij kort. Maar goed, daar kon hij heus wel wat aan veranderen als het meisje hem toe liet.

Dante haalde zijn schouders op. ‘You’re not wrong about that, even though there are different kinds of people here who spend each and every day of their lives on the sea.’ Zijn biologische vader was er daar vroeger eentje van. Tegenwoordig zat hij net wat meer aan land, maar goed. ‘The sea is a beautiful place to be on. Except for those who aren’t used to the waves crashing onto their ships.’ Zelf hield hij ook niet meteen van de zee, maar het was nodig om zich te verplaatsen als hij elders heen werd gestuurd om een klusje te klaren. ‘You can decide for yourself if drinking is a good idea.’ Glimlachte hij kort. Nee, daar was hij zeker niet op uit. Dante wist niet wie de persoon voor hem was, en welke mogelijke consequenties er aan vast zouden hangen moest hij ook maar een bruine lok op haar hoofdje krenken. Proceeding with caution was het dus.

Toch was de jonge man in staat om een flauwe glimlach op haar gezicht te doen doorbreken, iets wat al beter was dan die verloren glimlach van eerder. Ach, wie weet bereikte hij nog wel iets vanavond, zoals haar laten lachen bijvoorbeeld. ‘Then I will be the one who will grant you a meal.’ Knipoogde hij met enige speelsheid in zijn stem. Voor de ene keer dat hij eens vriendelijk was bood hij haar zijn arm aan, om vervolgens samen met haar naar een van de nabij gelegen pubs te gaan. ‘So, what takes you to the beautiful Brightwater keep? And don’t say Asher Morrigan please.’ Klonk het op een warme toon waarna hij de deur naar de pub openhield zodat ze naar binnen kon. Snel genoeg vond hij een tafeltje, al was het mainly dat er snel genoeg mensen opstonden bij het aanschouwen van Dante dat er eentje vrij kwam. Altijd fijn als dat gebeurde.