Barking dogs seldom bite

De roodharige rende door de dichte bossen heen, zoals altijd met een dierlijk instinct die de overhand nam en haar route leidde. Ze had het merendeel van haar leven als een hond geleefd en was als hond behandeld, voor haar voelde deze vorm en manier van denken ook veel natuurlijker aan. Ze kende het beter en het voelde veilig. Veel dingen die mensen deden waren voor haar nieuw en spannend, onbekend. Zoals zelf voor je eten zorgen en de vrijheid om te gaan en staan waar je zelf wilde. Het was voornamelijk die vrijheid waar ze moeite mee had. Alles moet je zelf bepalen en als je nooit die optie had gekregen was het simpelweg overwelmend. Ze was gewend aan een commando voor iedere stap die ze zette, leven om te dienen. Ze was een hond. Goed nu was ze dan wel een hellhound en niet je plaatselijke puppy, het punt bleef. Honden waren gefokt om te luisteren naar mensen en zelf verschilde ze niet veel van die regel. De hoeveelheid opties die ze door een domme actie had gekregen was simpelweg eng voor haar. Ze wilde naar huis, terug naar haar kooi waar ze alles kende en wist wat ze kon verwachten. Maar ze was bang, bang om terug te gaan maar ook bang om te blijven. Iets wat ervoor zorgde dat ze niet alleen in angst bleef leven maar ook niks eraan deed om het op te lossen. Ragya had gewoon besloten om te gaan rennen, haar lichaam fysiek zo hard te drijven dat ze geen tijd meer had om te denken aan alle dingen die haar zorgen gaven. Haar gedachtes verdwenen terwijl ze al haar aandacht richtte op waar ze haar voet wegzette, op waar ze heen ging en naar de steken die ze voelde in haar longen. Haar ademhaling verzwaarde zich en haar pas werd rommeliger terwijl ze verder ging. Het voelde goed om dit te doen, natuurlijk zelfs. Ze was altijd snel en behendig geweest dankzij haar formaat en om het eens te kunnen gebruiken zonder muren om je zorgen om te maken was prettig. Ze durfde te zweren dat ze er zelfs plezier in had. Maar uiteindelijk was haar conditie op en kwam haar sprint onhandig ten einde toen haar voet bleef haken achter een tak. Ze duikelde naar voren richting de mossige ondergrond. Een geschrokken geluid verliet haar mond terwijl ze snel van vorm veranderde, om zo haar val lichtelijk te breken. De grond maakte een dog geluid toen de teef deze raakte, al was de ondode hond gelukkig oké. Nu was er ook weinig wat haar echt iets aan kon doen. Haar ribbenkast lag immers al open samen met haar schedel, ze waren vrij voor de wereld om te aanschouwen. Tussen haar ribben door gloeide echter een zacht licht, een vlammetje, en datgeen was haar ziel. Zolang die bleef branden bleef de hond lopen, simpel als dat. Ze schudde haar half lange pels uit en besloot verder te gaan in deze vorm, in een rustig drafje. Haar manier van zien was hierdoor meteen wat veranderd. Normaal zag ze zoals ieder mens keek, maar als hellhound was alles onduidelijker en meer kleurloos, op de felle lichten in iedereens borst of hoofd na. Ze zag de zielen van andere en de rest was een stuk doffer. Ze was nog niet geweldig om zichzelf te oriënteren in de nieuwe manier van kijken, al leerde ze het snel. In ieder geval voelde dit een stuk vertrouwder, waardoor ze haar pas weer sneller maakte. Dit was echter niet het beste idee geweest, aangezien ze door afgeleid te zijn niet het persoon voor haar had gemerkt. Met een redelijke snelheid liep ze tegen de ander op en viel om. Instinctief begon ze te grommen en duwde ze zichzelf weer overeind, om omhoog te kijken naar de vreemde. Hij rook anders, niet als mens, maar wel vertrouwder. Toch was het een vreemde en hij had haar geraakt, had ze zelf besloten, dus een grom was tot z’n plaats. De jonge hellhound zette haar vacht omhoog en probeerde agressief genoeg over te komen om de ander weg te jagen, al was de agressie zichtbaar geleid door onzekerheid en angst dan wat anders. Zijn geur vertelde haar dat hij een vampire was en een man, al probeerde ze uit zijn lichaamstaal meer informatie te halen.. tot die tijd leek ‘ intimiderend’ grommen het beste, al kwam de teef misschien tot net onder zijn heup.

Sorry voor de lange post, ik hoef natuurlijk niet zo’n lange terug <3
@Helios

De hellhound voelde zich nog suf van de klap die ze had gemaakt tegen de man aan. In haar kop voelde het nog wazig, mistig bijna. Toch wist ze dat er geen blijvende schade zou blijven uit vele jaren van ervaring. Er was weinig wat haar kon doden, ze was immers een ondood wezen. Hoe wilde je iets neersteken wat geen organen had? Haar lichaam was bot, vacht, kleine beetje vlees en bloed. Geen hart of longen erin te vinden, in haar ribbenkast was enkel een zacht brandend licht. Natuurlijk was ze niet ontastbaar, want hoewel het sterven niet makkelijk ging was het zeker pijn dat ze voelde. Ontblote botten waren gevoelig en haar dunne lichaam kon weinig klappen opvangen. Ze voelde een constante honger omdat ze geen maag had om te vullen, alles wat ze at werd meteen in de strot verband en omgezet naar energie. Hierdoor kon ze zeker sterven van honger, maar ook van een klassieke onthoofding of simpelweg angst. Gelukkig leek ze niks te vrezen van de man tegenover haar, al was veel hiervan schijn. Ze hoopte dat haar grommen de ander op afstand zou houden, dat werkte immers bij de meeste. Jammer genoeg keek de man meer alsof hij aan het afwachten was wat haar volgende handeling zou zijn… en Ragya had geen idee wat deze zou moeten worden. Ze wilde de ander wel aanvallen, het zou voedsel betekenen als ze zou slagen. Maar daar zat het probleem, de man toonde geen angst of onzekerheid en dat moest wel een rede hebben. Hij moest wel iets in zich hebben waardoor hij zo rustig bleek. Dus zoals ieder dier zou doen in deze situatie bleef ze grommen en zich bedreigend opstellen tot de ander zijn interesse zou verliezen en wegloopt, zodat ze dan de benen kon nemen.

Maar alsof het nog niet erg genoeg was begon de ander te spreken, te lachen zelfs. Een beledigd, verontwaardigd gevoel kroop op in haar borstkas. Hoe durfde hij zo te spreken en haar klein te noemen. Pardon? Ze was een perfecte grote voor een hellhound dank u zeer. Om haar punt duidelijk te maken maakte ze een happende sprong naar voren, al hapte ze enkel naar de lucht met de bedoeling om te dreigen. Hierdoor was ze wel een stap dichterbij gekomen, waardoor de afstand tussen haar en de man nog maar klein was. De teef blafte eens scherp, al werd deze snel gestopt door de woorden van de ander. Deze daagde haar uit en spreidde zijn armen, haar de kans gevende hem aan te vallen. De zelfverzekerdheid in de ander zorgde ervoor dat ze zelf onzeker werd en haar oren naar achteren duwde in haar pels. Ze wilde hem aanvallen, daar zat het probleem niet in, maar zijn houding was intimiderend voor het jonge beest. Vandaar dat ze besloot haar andere vorm een poging te geven. Ze zette weer een stap naar voren en liet haar lichaam terug vormen naar dat van een mens. De jonge vrouw, minder dan een paar stappen van de ander verwijderd keek naar hem omhoog met een felle blik in haar pigmentloze ogen. Ze reikte maar tot zijn borst en was zoals iedere shifter was na het terug veranderen compleet naakt. Het leek haar niet te deren dat ze weinig aan de gedachte overliet, haar weinige kennis over de wereld en slechte humeur leken haar van dit feit af te leiden. Haar bovenlichaam was bedekt met verschillende littekens. Brandwonden, steekwonden, krassen van een mes en een merk dat haar eigendom maakte. Het was bijna alsof gevechten zoeken met andere boven haar kracht een hobby van haar was geweest. Zo ook nu, aangezien ze redelijk ruw een klap gaf tegen een van de armen van de ander. “And who do you think you are, you giant idiot? Making fun of me, picking a fight?” Een grom vulde haar strot. “Because if you want to fight we can go right here and now. I’m not scared of some random guy who walks through the forest, picking flowers and insulting dogs after being rude enough to stand in their way” Ze staarde omhoog naar de ogen van de ander met een felle, pigmentloze blik “And how did you even know I was a lady?” Niet dat daar nu nog veel discussie over te houden viel. Ergens was ze nieuwsgierig naar de ander, al probeerde ze dit niet te laten merken door haar emoties te verbergen met een half gemeende agressie.

@Helios