Odin prepares for a feast

zo apr 29, 2018 7:49 pm

Ragnvald Stækar
"FATE WHISPERS TO THE VIKING, 'YOU CANNOT WITHSTAND THE STORM' AND THE VIKING WHISPERS BACK 'I AM THE STORM

Weken had hij nagedacht over de tocht die ze zouden gaan maken. Weken van voorbereiding en uitstippelen van routes die in kaart gebracht moesten worden. Was een tocht over het land beter? Dat zou wellicht te voorspelbaar zijn geweest. Was het beter om eerst het noorden te veroveren? Wellicht niet. De muren rondom Hillerød was nog altijd te hoog en te dik om zomaar neer te halen. Nee, in plaats daarvan was het tijd om naar het zuiden te trekken. Niet naar Valyria aangezien hij geen zijn had in een draak die zijn schip in rook op zou laten gaan. Geen Vanageim, aangezien de rijkdommen daar niet bepaald groot leek te zijn. Nee, de jarl had Rhoynar op zijn lijstje staan. Het gebied waar vele reizigers langs zouden komen en waar piraten het land leken te regeren. Het leek de perfecte manier om op te gaan in het landschap, tussen de andere reizigers zouden ze wellicht niet opvallen. Hoewel een groep bewapende vikings wel degelijk dreigender over zou komen dan wanneer ze in kleinere groepen zouden reizen. En dat was dan ook precies de jarl zijn plan. Hij zou een aantal schepen meenemen en de vikings zoveel mogelijk verdelen over deze schepen. Ze zouden als eerst de bay of fire moeten kruisen een zeegebied met vele draaikolken en diepe kloven, vervolgens zouden ze langs de ruïnes van Rhoynar moeten varen. Het gebied wat verwoest was door plunderaars. Van horen zeggen zat het hier vol met scherpe rotsen die zich net onder het wateroppervlak bevonden. Iets waar ze voorzichtig moesten zijn wilde ze hun schepen weer mee naar huis nemen. Daarna zou de snakes basin aan de beurt zijn. Ook weer een gebied wat lastig begaanbaar zou zijn, maar niet onmogelijk. Zijn schepen waren zo gebouwd dat deze enig gevaar wel aan moesten kunnen. En hoe het zou gaan lopen wist hij vooraf toch niet.

Met enige kracht gooit Ragnvald nog een aantal zakken gevuld met etenswaren in het schip en laat zijn kaneelkleurige ogen over de schepen strijken. De norse blik die op zijn gelaat lag nog altijd tonend aan de wereld. Alles moest en zou op rolletjes gaan verlopen wilde hij hier tevreden terugkeren. Alles. Ze zouden minstens met een flinke buit thuis moeten komen. Eerder zou hij niet terugkeren van het hete land dat Rhoynar heette. Zijn lange lichaam zet hij in beweging om nog een keer alle schepen na te lopen of iemand niet toch vergeten was iets mee te nemen. Als alles volgens plan verloopt zouden ze binnen enkele uren uit kunnen varen. Op weg richting het onbekende.

- Falkreath raiding plot

HERE COMES THE THUNDER

zo apr 29, 2018 11:35 pm

i live. i die. i live again

Er rustte een brede grijns op zijn gezicht terwijl hij richting de havens van Skørravir liep. Na een te lange tijd was het eindelijk zover. De vikinges van Falkreath zouden naar het zuiden varen om te roven en te plunderen in Rhoynar. Waar in Rhoynar precies wist Tyrr niet, maar om eerlijk te zijn, maakte het hem bijzonder weinig uit. Hij zou de Jarl blindelings volgen in al zijn ondernemingen, wetend dat hij trouw zou zijn aan de levenswijze van de Vikings, in tegenstelling tot andere steden in het hoge noorden. Het was geen geheim dat de Jarl neerkeek op de meest noordelijke stad van Falkreath, en met goede reden, als je het Tyrr vroeg. Toch leek het erop dat Hillerød niet hun eerste doelwit zou zijn. Voor nu waren ze uit op de rijkdommen van Rhoynar, een welvarende handelsstaat in het zuiden van Fallen Skies. Er viel ongetwijfeld veel te behalen en het scheen dat de bevolking daar ook behoorlijk strijdlustig was, dus van een goed gevecht zou zeker te spreken zijn. Het navigeren en plannen van de reistocht zelf was door anderen gedaan, het was immers niet iets waar Tyrr’s sterke kanten lagen. Zelf hield hij zich voornamelijk bezig met het handwerk: vechten, zware dingen tillen en het roeien van de boot. De logistieke zaken waren beter aan iemand anders overgelaten. Hij wist dan ook niet precies wat hij van alles moest verwachten, buiten het vanzelfsprekende. Hij werd ergens heengebracht, waar hij iedere vijand uit zijn weg zou ruimen totdat hij de Jarl zou kunnen geven wat hij wilde. Het was zeker niet zijn eerste plundertocht, maar elke kon zijn laatste zijn. De dood maakte hem echter niet bang, wetend dat hij met open armen ontvangen zou worden in Valhalla.

Tyrr tilde het laatste beetje rantsoenen in het schip dat voor hem was aangewezen. Het zou een lange reis worden, maar ook dat leek hem niet te deren. Met een doffe klap liet hij de zak in het schip vallen, om vervolgens zijn ogen over de rest van het gezelschap te laten gaan. De Jarl had een redelijk aantal Vikings op weten te trommelen voor de hele onderneming, iets dat een redelijke buit voorspelde. Tyrr glimlachte zijn tanden even bloot toen de man in kwestie net langsliep. "Jarl Ragnvald," groette hij de ander. "It's an honor to join you in battle once again." Het was immers een eer de kans te krijgen om tijdens het gevecht te sterven, om je eigen waardigheid te tonen. Een kans die je niet zou krijgen wanneer je je als een lafaard achter een stel muren verschool.

circe

ma apr 30, 2018 1:22 am

TRUE FRIENDS

stab you in the front

Vandaag was de dag dat ze zouden vertrekken. Een dag waar hij zowel naar had uitgekeken als gewenst dat hij nog even zou uitblijven. Hij was enthousiast en zenuwachtig tegelijkertijd, een vreemde cocktail van emoties die hij nog nooit eerder gevoeld had. Toch niet in deze mate. Zijn spullen waren allemaal netjes ingepakt, op zo’n manier dat hij alles makkelijk kon dragen. Het idee dat hij straks voor enkele weken op een schip moest zitten, stond hem ook niet helemaal aan. Hij had veel liever over het land gereisd, te paard. Maar zijn vader had anders besloten en het woord van de Jarl was wet. Hij wist waarschijnlijk ook een stuk beter wat de beste tactiek was. Dus had hij geen woord gerept over zijn mening over de zaak, en was hij nu op weg naar de haven, zijn rugzak, wapens en schild met zich mee dragend.

De drukte in de haven was nog overweldigender dan anders. Eerder had hij nog staan helpen met het inladen van grote vaten met drinkbaar water. Hij had echter nog geen idee in welke boot hij moest inschepen. Gelukkig zag hij al snel de brede figuur van Ragnvald over de steigers heen lopen. De Jarl overzag de voorbereidingen, dus hij was dan ook de geknipte persoon om nu te benaderen. Hij keek even rond, waarbij hij de zwaar getatoeëerde man in de boot naast de stijger een kort knikje gaf. ”Father”, Begroette hij de man met een glimlach. ”Where do you want me to put my stuff?” Vroeg hij vervolgens, terwijl hij zijn rugzak wat verschoof en opnieuw vast pakte, om aan te tonen dat hij er helemaal klaar voor was.

ma apr 30, 2018 12:09 pm

Hnífunum stingur inn
Stab the knives in

De jonge priester had gehoord van een plundertocht die ondernomen zou worden naar Rhoynar. Meteen had Hodr beslist dat hij mee zou gaan, ook al zou hij niet mee kunnen vechten en plunderen. Hij wou meegaan als steun en als contactpersoon met de goden. Ook voor de ervaring en het feit dat hij Falkreath in zijn hart bewaarde en alle andere gebieden als een beetje minderwaardig beschouwde. Vandaag zouden ze vertrekken, per schip. Een tijdje voor deze dag hadden Hodr aan Birvald gevraagd of die met hem mee wou reizen. Hij mocht de man graag en wist dat het beter was om met een persoon mee te reizen, vermits hij het niet zo een geweldig idee vond om zijn hond mee te nemen naar onbekend gebied. En dat was dan ook wat Hodr en Birvald deden: ze reisden samen naar de havens.

Hij kon niets zien, maar hij voelde de aanwezigheid van een hele boel vikingen en voelde ook een bepaalde spanning in de lucht hangen. Hij kon niet helpen met inladen en wist dat hij bijzonder nutteloos zou zijn op deze tocht, maar bleef voet bij stuk houden en zou meegaan. Hij hoorde stemmen en merkte op dat iemand de Jarl aansprak, en dat een iemand hem begroette met vader. De zoon van de Jarl zou dus ook meegaan. Omdat Hodr de Jarl nu niet wou afleiden, ging hij enkel korter bij de bron van het geluid staan en prees hij zichzelf gelukkig dat Birvald met hem mee zou komen. Zelf was de priester klaar om te vertrekken. Hij had niet veel spullen bij, vermits hij al geen schilden en wapens mee had moeten nemen voor zichzelf. Hij was licht bepakt, maar klaar om te helpen waar nodig.

BY MITZI

ma apr 30, 2018 12:29 pm

Hij mocht Hodr. Hodr was aardig en kon goed praten. Daarnaast wist de jongen veel. Allemaal eigenschappen waar Birvald respect voor had. Niet dat dat de enige eigenschappen waren waar hij respect voor had, maar goed. Toen de jongeman hem had gevraagd om met hem mee te gaan op reis, kon Birvald niet anders dan ‘ja’ zeggen. Helpen was nu eenmaal wat hij deed. En Hodr was zeker iemand die niet alles alleen zou kunnen. Hopelijk zouden andere mensen hem niet gaan zien als een hulpeloos wezen. Want wees eerlijk, die conclusie zou makkelijke getrokken kunnen worden. Op een gegeven moment keek hij in de richting van Hodr. Die leek ergens naar te luisteren, en vervolgens ergens naartoe te lopen. Drie mannen op het moment. Hij had niet gehoord wat er gezegd was, maar het zal vast belangrijk zijn, gezien Hodr er naartoe wilde. Hij vond het eigenlijk helemaal niet fijn. Er waren hier erg veel mensen, en het was zeer druk. En nu komen al die auras er nog eens bij die met iedereen meeliepen. Sommige auras liepen niet eens. Maar dat was iets voor later. Hij keek eens rond en concentreerde zich op één specifiek individu dat een boot aan het laden was met verscheidene spullen. Het kalmeerde hem. Hij zette een stap om nog wat dichter bij Hodr te staan. Het kalmeerde hem namelijk ook om duidelijk bij iemand te horen, had hij van zichzelf geleerd.

zo mei 27, 2018 8:11 pm

Ragnvald Stækar
"FATE WHISPERS TO THE VIKING, 'YOU CANNOT WITHSTAND THE STORM' AND THE VIKING WHISPERS BACK 'I AM THE STORM

Niets stond hem op dit moment nog in de weg om uit te varen en zijn doel uit te werken. Zoveel mogelijk steden dorpen en andere gebieden leeg plunderen zodat hij genoeg rijkdommen mee naar huis zou kunnen nemen. Sommige leken er een hard hoofd in te hebben wat zijn plannen betrof en anderen zouden hem voor gek verklaren, maar hij wist zeker dat er in dit land genoeg te vinden zou zijn waar ze hun schatkist mee zouden kunnen aanvullen. De opkomst aan vikingen die mee wilde naar het zuiden was in ieder geval goed te noemen. Zijn blik strijkt dan ook kort over de gezichten. Sommige wist hij vaag ergens van de herkennen, anderen hadden zijn blik nog nooit gekruist. Echter was het Tyrr die voor het eerst zijn blik wist te vangen toen hij zelf zijn lichaam in beweging had gezet en zijn tocht nog eenmaal langs de schepen maakte. Om er zeker van te zijn dat hij niets was vergeten. Tyrr, my friend. De norse blik die vrijwel altijd op zijn gelaat stond vervaagde voor een kort moment tot een tevreden grijns terwijl hij halthoud om hem te begroeten. It is an honor to have you by my side again. Are you ready to spill some blood? de grijns rond zijn lippen leek kort even wat breder te worden, maar verdween al snel weer toen zijn aandacht werd getrokken door Freyr, die zich inmiddels bij het gezelschap had gevoegd. Zijn lichaam draaide hij iets bij om zijn zoon te begroeten Freyr, it is good to see you. You will sail with me and your sister on the last ship. The one with the white sails. af hij hem aan. Nog altijd terugvallend in de norse blik die hij bij zich droeg. Het was geen geheim dat hij nog altijd een lichtelijke voorkeur had voor zijn zoons. De relatie met zijn dochter was in het begin niet bepaald vlekkeloos verlopen. Qua karakter leken hij en Delaney af en toe net water en vuur. Iets wat in de loop der jaren wat vervaagd leek, maar hij af en toe nog wel eens op wilde rakelen in een boze bui.

Inmiddels waren zijn ogen weer richting Tyrr gegaan die hij kort aankeek. I have to check the other ships but after that we can set sail. en dat gezegd hebbende zet hij zijn lange lichaam weer in beweging om zijn ogen weer op de schepen te richten. Zijn blik ving die van de priester en een onbekend gezicht op die hij voor zijn reis gesproken had en een korte knik als begroeting was daarmee het gevolg. Niet veel later was hij dan ook alle schepen nagelopen om tot de conclusie te komen dat alles goed moest komen en gaf hij het teken dat alle zeilen konden zakken en ze uit konden varen. Hopend op goed weer en dat de goden hem goed gezind zouden zijn. Iets waar hij de laatste tijd wat aan was gaaf twijfelen. Het was niet voor niets geweest dat hij de priester had bezocht om zijn hopelijk goed gestemde toekomst aan hem voor te leggen. Iets waar hij heilig van overtuigd was dat de man dit kon.

Het begin van de reis leek vrij voorspoedig te gaan. De wind trok aardig aan tussen de bergketens van Falkreath en Vanaheim en al snel wisten ze de grenzen van de bay of fire te raken die na een reis van nog een dag over leken te gaan op een nog ruigere zee met hevige stromingen die van alle kanten leken te komen. Dit moest het gebied zijn met de rotsen die gevaarlijk laag onder de zeespiegel lagen. Het gebied waar hij de naam ’Snakes basin’ op had weten te leggen. Mochten zijn voorspellingen goed uitkomen en zijn manier van navigeren goed zijn geweest zou het nu niet meer lang duren voordat ze aan zouden komen in de hoofdstad. Iets waar hij niet op zou kunnen wachten.

HERE COMES THE THUNDER

wo mei 30, 2018 2:42 pm

TRUE FRIENDS

stab you in the front

Iedereen leek er klaar voor te zijn. De sfeer in de haven paste precies bij hoe hij zich voelde, al werd hij hoe langer hoe enthousiaster. Hij had echt zin om te gaan. Om zich te bewijzen. Niet alleen tegenover Ragnvald, maar ook tegenover de andere krijgers. Hoewel zijn zus degene zou zijn die later op de troon van Skorravir zou belanden, hij wilde ergens ook hetzelfde respect verdienen als deze mannen voor zijn vader hadden. Daar zou hij hard voor moeten werken, dat besefte hij. Toen hij werd verteld aan boord van het laatste schip te gaan, knikte hij enkel. De jongeman liep over de houten planken richting het schip met de witte zeilen en sprong soepel op het dek. De spullen die hij bij had, plaatste hij netjes bij de rest vooraleer hij in de boeg van het schip ging staan.

De boottocht zelf was, zoals te verwachten, saai en lang. Freyr had al zeker twintig keer het blad van zijn bijl bijgeslepen, om vervolgens over te schakelen op dat van zijn zwaard. Dan terug naar zijn bijl. Straks bleef er gewoon niks van over. De zee was onrustig, maar hij was verrassend genoeg nog niet misselijk geworden. De jongen hield zijn blik op de kust. Hij wist dat Ragnvald een meester was als het op navigeren na kwam, en hij luisterde dan ook goed of de man iets liet vallen over hun huidige locatie. Het zou handig kunnen zijn voor later. Als hij zijn eigen vloot naar het Zuiden zou begeleiden. Hé, een jongen mocht dromen, toch?

vr jun 01, 2018 11:43 am

Birvald plaatste zijn hand op Hodr’s schouder. “I think he said hello.” Hodr had het knikje natuurlijk niet kunnen zien. Maar daar was Birvald voor. Met zijn ogen volgde hij de man die nu de boten leek te inspecteren. Een serieuze, die. Het is slim om serieus te zijn. Dat gaf Birvald al een goed gevoel over de situatie. Misschien was de man ook wel een van de mensen met ‘de gift’. Dan konden ze samen anderen zoals Hodr helpen. Vervolgens, maakte Birvald er een punt van om in dezelfde boot terecht te komen als Hodr. Hij kon hem absoluut niet alleen laten. Dat had hij belooft. Het voelde toch een beetje alsof hij de enige was die Hodr écht kon helpen. En anders, wilde hij dat misschien gewoon graag geloven.

Eenmaal op de boot ontdekte hij een verborgen talent. Hij voelde zich helemaal thuis op de boot. Alles dat hij kon zien, aan hoe erg gevaren werd, en hoe er gevaren moest worden, onthield hij direct. De enige andere keer dat hij iets zo snel onder de knie had gekregen was tijdens de gevechtstraining in zijn dorp. Een nieuw gevoel van trots streek over zijn ziel. Hij had twee plekken die hij thuis kon noemen. Bij Birpapa en Birmama, en de zee. Zelfs toen de zee hun boten leek te bevechten, gedroeg de man zich als een ware zeevaarder. Als hij geen simpele ziel was geweest, had hij de connectie kunnen leggen. Het was niet voor niets dat hij monsters, en het monster in zichzelf, wist te bedwingen. Het bedwingen van natuurgeweld zat al in zijn bloed. “How are you faring, my dear Hodr?” Vroeg hij.

zo jun 03, 2018 2:08 am

De sfeer in de haven bracht een grote grijns op zijn gezicht. Het was goed om iedereen na een lange tijd weer bij elkaar te zijn, zo enthousiast om te doen waar ze voor gemaakt waren. Tyrr kon niet wachten tot ze aan zouden meren in Rhoynar. Hoe mooi zou het zijn om de verbaasde gezichten te zien wanneer er schepen vol vikingen aan de kades zouden staan? Hij kon bijna niet wachten. Natuurlijk was er een keerzijde. De tocht was gevaarlijk en er was een redelijke kans dat een paar van de mensen die hier nu met hem waren niet meer met hen mee terug zouden keren. Toch zou de gigantische buit die ze op zouden halen het dubbel en dwars waard zijn, daar twijfelde hij niet aan. Met een doffe klap viel de zak rantsoenen die hij mee had gebracht in de bood die voor hem bestemd was, waarna hij zich richting de Jarl keerde die toevallig net passeerde. Hij zou de man blindelings volgen in wat hij ook deed. Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht toen de Jarl hem aansprak. Of hij klaar was om bloed te laten vloeien? “Always,” zei hij, met zijn standaard luide stem. “We’ll make our gods proud.” Want daarvoor deed hij het. Zodat hij uiteindelijk een eervolle dood kon sterven en terecht zou komen in Valhalla. De zoon van de Jarl kwam eraan en Tyrr greep het moment om de rantsoenen wat te verplaatsen zodat er meer ruimte zou zijn in de boot. Toen Ragnvald hem opnieuw aansprak, knikte Tyrr. Het duurde niet lang meer voor ze zouden vertrekken.

Eenmaal op zee voelde hij zich als een vis in het water. Het grootste deel van de tijd besteedde hij aan het roeien van de boot. De navigatie was verstandig genoeg aan anderen over gelaten. Hij keek zijn ogen uit terwijl ze langs de bergketens van Vanaheim voeren. Na een tijd kwamen ze terecht in onvoorspelbare, ruwere wateren, maar de Jarl leek te weten wat hij deed. Het was bijna alsof de goden het zo hadden gewild.

circe

za jun 09, 2018 9:59 pm

Hnífunum stingur inn
Stab the knives in

De stilte werd doorbroken door Birvald, wiens stem plots Hodrs oren bereikte, in combinatie met een hand op zijn schouder. Hodr bleef even stil en was zeer dankbaar dat Birbald zei dat er hallo gezegd werd, maar lachte in zichzelf ook een beetje omdat hij nu niets meer wist dan daarvoor. "Who said hello?" antwoordde hij dus ook maar, half lachend. Hij verwachtte geen antwoord, en het maakte hem ook helemaal niet zo veel uit. Straks zouden ze allemaal op de schepen zitten en dan maakte het toch niet uit wie wie begroet had en wie elkaar niet.

Het varen was voor hem best wel eng. Hij had al eerder gevaren, maar dan met kleine bootjes op smalle meren en meestal om tot inzicht te komen. Nu zaten ze op een groot schip dat heen en weer danste over de golven van de zee. Omdat de priester niet zag, kon hij ook niet zien aankomen in welke richting het schip zou deinen. Verder voelde hij zich niet compleet veilig omdat hij niet wist wie er allemaal bij hem en Birvald op het schip zat, maar Birvalds aanwezigheid zorgde er wel voor dat Hodr zich kalmer voelde. Hij was een beetje in gedachten verzonken en keek op toen hij Birvald weer hoorde. "I feel a little uncomfortable, the sea is a scary place for a blind man", antwoordde hij eerlijk. Waarom zou hij er over liegen tegen Birvald? "What about you?" Hij voelde wel aan dat de oudere man het naar zijn zin had op de boot, maar het kon geen kwaad om het ook een keer te vragen, natuurlijk.

BY MITZI

Odin prepares for a feast

Odin prepares for a feast

Re: Odin prepares for a feast

Re: Odin prepares for a feast

Re: Odin prepares for a feast

Re: Odin prepares for a feast

Re: Odin prepares for a feast

Re: Odin prepares for a feast

Re: Odin prepares for a feast

Re: Odin prepares for a feast

Re: Odin prepares for a feast

Re: Odin prepares for a feast