Hnífunum stingur inn

Hij had een nare droom gehad, en in die droom was hem opgedragen om naar het grote meer te gaan dat zich wat buiten Skørravir bevond. Zodra hij badend in het zweet wakker geworden was, had Hodr besloten om te vertrekken. Hij had Fenrir gewekt met een laag gefluit en de hond had meteen zijn wandelstok gehaald. Gauw had hij zijn warme kleding en mantel aangetrokken, en was hij op pad gegaan naar het meer.

De wind waaide hard en sneed een beetje aan zijn wangen. Zijn vlechtje ging heen en weer en sloeg af en toe tegen zijn wang en hals. Fenrir rende een eindje voor hem uit en hielp de jonge priester aan de hand van geluidjes de weg te vinden. Hodr kende de weg rond Skørravir goed, maar het was altijd handig om Fenrir bij te hebben. Zeker als ze richting water gingen Hij zou niet naar de haven gaan, maar naar een rustiger plaatje waar er nog dennen rond hem stonden. Precies zoals hij in zijn droom gezien had. Hij had gedroomd over het verhaal van Hodr en Baldr (maar ze bevonden zich aan het meer in Skørravir) en hij wist dat dit iets met hem te maken zou moeten hebben, vermits hij en zijn broer vernoemd waren naar die goden. Loki had Hodr en in geluisd en daardoor was Baldr overleden. De droom gaf hem het gevoel dat er een Loki onder de bevolking zat. Hij zou dit niemand vertellen, want zelfs de mensen die het dichts bij hem stonden kregen niets te weten van zijn dromen, maar hij wou wel naar de plaats gaan waar het plaatsgevonden had.

Aangekomen aan de dennen liet de jongeman zich op de grond zakken. Hij legde zijn stok naast zich neer en aaide Fenrir die op zijn schoot was komen liggen. Een licht gevoel van verdriet overviel hem toen hij er aan dacht dat hij in zijn dromen de plek wel kon zien. Zijn gevoel vertelde hem gewoon waar hij moest zijn, maar dat wou niet zeggen dat het beeld wat hij had van deze plaats overeen kwam met de werkelijkheid. De zon begon op te komen en dit deed pijn aan Hodr's ogen, vermits de reflectie van de zon op de sneeuw verblindend was, zelfs voor iemand die al blind was. Nu hij op de plaats zat waar hij moest zijn, voelde hij zich wat rustiger. Toch voelde hij zich ook oncomfortabel over zijn droom. Moest hij bang zijn dat iemand het slecht voor had met hem? Had hij iemand iets misdaan? De jongen probeerde gebruik te maken van zijn gave om uit te treden uit zijn eigen lichaam, omdat hij zich dan meer in contact voelde met de goden. Misschien zou dit hem helpen om meer duidelijkheid te krijgen. Het lukte hem en hij kreeg het gevoel dat hij in een witte leegte rond aan het zweven was. Van één punt kwam meer licht. Hij wist dat hij daar heen moest, want daar zou hij duiding krijgen. Met alles wat hij in zich had probeerde de jongeman naar dat punt te raken, maar voor hij er was, werd hij verstoord door een geluid en keerde zijn geest terug naar zijn lichaam. Hij knipperde met zijn ogen om het wazige gevoel uit zijn hoofd te krijgen en dat hielp ook tegen de pijn die hij voelde door de sneeuw. Hij voelde zich ongemakkelijk en vreemd nu hij geen duiding gekregen had. Voorzichtig stond hij op en probeerde hij te horen of hij benaderd werd door iets of iemand. Compleet stil bleef hij zo even staan, terwijl de wolfshond ook speurend de omgeving afkeek.

OOC: + Tyrr

Zijn poging tot uittreden had niet mogen zijn. Hij had moeten knipperen om terug een helder hoofd te krijgen. Iets had hem uit zijn concentratie gehaald, en zoals wel vaker was dit de aanwezigheid van een persoon. Het was enger als hij uit zijn concentratie gehaald werd wanneer hij helemaal alleen in zijn huisje was. Dan kreeg hij het gevoel dat er iemand in zijn huis was, wat voor hem net wat enger was dan voor een doorsnee persoon omdat in tegenstelling tot hen, hij niet kon gaan kijken wie of wat er was. De jonge priester stond voorzichtig op. Hij moest oppassen. Als hij te snel recht ging staan na een poging tot uittreden, kon hij soms wel eens licht in zijn hoofd worden en terug vallen. Hodr bleef in stilte staan om te luisteren, en hoorde nu effectief voetstappen naderen. Zijn hoofd begon op topsnelheid na te denken. Oordelend bij de snelheid en de hardheid van de voetstappen was het geen bedreiging. Als hij niet gehoord wou worden, zou hij stiller wandelen. Als hij wou aanvallen, zou hij al versneld moeten zijn. De priester bleef daarom dus niet meer doodstil staan, maar wachtte tot de persoon kort genoeg was om tegen te praten. Hij hoorde zijn naam in combinatie met een vraagteken, maar wachtte tot de ander verder gesproken had voor hij antwoord gaf. De blonde jongeman lachte zacht en knikte instemmend. "Hodr, inderdaad. Vergeef me als ik je naam niet juist raad, want ik kan me enkel op stem baseren, maar ik durf Tyrr te zeggen?" Hij hield even pauze voor hij verder sprak. "En ik kan me indenken dat dit inderdaad een vreemde plaats is om de locale priester bij zonsopkomst naast een meer te vinden. Maar zelfs ik raak de stad soms wel eens beu." Hij glimlachte aardig. "Op jacht?" vroeg hij toen, benieuwd omdat zijn hond Fenrir precies zeer geïnteresseerd leek in iets wat de viking bij zich droeg.

De viking wist zijn naam, en de priester kon - oordelend bij de stem - raden dat de ander Tyrr was. Hij kende hem helemaal niet goed, maar hij had al eens over hem gehoord en van hem gehoord toen hij door de stad heen liep. Meestal kon hij stemmen wel goed aan namen koppelen. De man bevestigde Hodrs vermoeden. Hij stemde in met wat Tyrr zei. Het was een vreemde plaats om een priester tegen te komen. Hodr legde uit waarom hij hier was en glimlachte vervolgens. Hij vroeg of de man op zie hij geen gezicht kon kleven op jacht was. Het was waar wat die toen zei, de vroege vogel vangt de worm. Hij kon niet zien dat Tyrr een konijn omhoog hield, maar Fenrir kon dat wel. Die kwispelde gretig verder toen hij het konijn zag. "Dat is correct, dan zal er niet getwijfeld worden aan uw jagerstalenten", zei hij, het als compliment bedoelend voor de ander zijn toewijding en het vroege opstaan voor de beste buit. De priester knikte toen er naar de naam van de hond gevraagd werd. "Fenrir", zei hij. "Niet de meest originele naam voor een wolfshond, maar wel zeer toepasselijk. Zeker als priester schept dit een band tussen de natuur, onze- en de godenwereld." Door zijn hond te vernoemen naar de bekende wolf die in de mythologie de hand van Týr afbeet, kon hij een beetje een band vormen tussen de natuur en de goden. Het zorgde voor banden tussen de natuur, Asgaard en Midgaard.

Hodr had opgemerkt dat de ander op jacht was. Hij complimenteerde dienst jacht waarop de man zei dat toewijding het halve werk is. Hodr knikte in stilte. De man had een punt. De priester vertelde hoe zijn hond heette toen Tyrr dat vroeg en gaf er ongevraagd een uitleg bij. De oudere Viking herhaalde vragend het woord godenwereld en vroeg of hij met hen kon praten. De blonde jongeman knikte opnieuw. "Ja, de ene dag duidelijk dan de andere, maar de Goden communiceren met me. En ik met hen, als ik me genoeg kan concentreren." Hij glimlachte. "Ze zijn trots op je", zei Hodr. Dat zeiden ze niet letterlijk, maar hij voelde een gevoel van trots dat niet vanuit zichzelf kwam, maar van een hogere macht af kwam.