Zelfs in het maanlicht leek het goud van zijn nieuwe wandelstok te schitteren. Kaz kon er nog steeds niet aan wennen en hij had het gevoel dat hij eerder liep te pronken dan dat hij daadwerkelijk zijn werk deed. Maar in een stad vol goud en geel was zijn wandelstok slechts een klein deel van het geheel. Hij was voor velen gewoon een reiziger op doorreis. Sundarin was een mooie stad, maar niets voor hem. Aan de warmte lag het niet, daar kon hij wel aan wennen en daar kon deze stad ook niets aan doen, maar het was de continue aanwezigheid van de slaven die hem de kriebels gaven. Het was dan ook zijn idee dat dit zijn laatste avond zou worden en hij morgen in alle vroegte zou vertrekken.

In de paar maanden dat hij Rhoynar had verlaten om zich hier in Valyria bij Larethian te schuiven, was hij erop vooruit gegaan. Niet alleen zag hij er respectabeler uit met zijn nieuwe kleding en wandelstok, lichamelijk leek hij ook een stuk gezonder. De wallen onder zijn ogen waren een stuk minder, al waren ze en zouden ze altijd aanwezig blijven, en hij zag eruit alsof hij eindelijk meer dan een maaltijd per dag at. Misschien omdat hij daar ondertussen toe gedwongen werd sinds zijn intrek in het paleis.
Ongeduldig tikte de dief, of moest hij ondertussen spion zeggen, met zijn vingers op het gouden heft van de stok. Het begon lang te duren. Het was hem om de een of andere reden gelukt vrienden te worden met twee van de wachters die hier gepositioneerd waren en ze hadden afgesproken om ergens nog wat te drinken. Een prima moment voor Kaz om informatie uit hen te halen. Alleen leken beiden zich ineens bedacht te hebben.

Uiteindelijk liep Kaz naar de deur van de universiteit. Ze zouden hier op wacht moeten staan, maar er was geen spoor. Dat klopte duidelijk niet. Eenmaal geprobeerd de deur te openen, wist Kaz dat er al helemaal iets niet aan de haak was.
Hij liep om naar een ander deel van de universiteit, om een raam te vinden dat eigenlijk altijd open was. Zonder al te veel moeite wist hij het verder open te krijgen en de ruimte binnen te glijden. Zachtjes kwam hij neer, zijn ogen deden er even over voordat ze gewend waren aan het duister, maar Kaz sloop ondertussen vooruit. Er was voor de rest geen geluid te horen. Geen geschuifel, geen gemompel, niets.

Hij belandde uiteindelijk in het bibliotheekgedeelte van de universiteit. En dat was ook de plek waar hij de twee wachters aan de tafel vond. ''What the fuck.'' Fluisterde hij tegen zichzelf. Wie had in godsnaam een belang bij het inbreken in een bibliotheek midden in de nacht? Konden ze niet gewoon tijdens bezoekuren langs komen?

Zijn ogen gleden over de ruimte. Naast de wachters die aan de tafel vastgebonden zaten, en die nu een heleboel bewogen waardoor zijn positie verraden werd, leek er niemand te zijn. Was hij te laat en was de ander al gevlucht? Kaz rechtte zijn rug en wilde een stap in de richting van de twee zetten, tot hij het koude metaal van de naald tegen zijn nek voelde. Het was al genoeg om te weten wie het was. Hij hoefde haar stem niet eens te horen om het te weten. Kaz zuchtte diep, heel diep voordat hij sprak.

''Hello Allison.''

Er was een kleine kans dat hij hier niet onbeschadigd uit kwam. Hij wist hoe erg hij het had verkloot, hij kon zich ongeveer wel inleven in hoe Allison zich voelde, maar hij had ook geen naald in haar nek gestoken toen hij boos op haar was geweest. Zelfs nadat hij zelf al meerdere keren een naald in zijn eigen arm had gestoken, was het voelen van het koude metaal en de koude vloeistof die vervolgens in zijn bloedbaan terecht kwam, geen pretje. ''Oh for fuck sa-'' Verder kwam hij niet voordat zijn lichaam zich volledig ontspande en hij op de grond neerviel. Hij had het kunnen weten.

Waarom was het niet met dit serum dat hij er na een tijdje gewend aan zou raken? Dat was ook met de pijnstiller gebeurd. Maar nee, Kaz was out voor een goede tijd, tot hij met een kreun liet weten dat hij weer terug in het land der levenden was. Zijn ogen vloeden zwaar aan, maar hij dwong zichzelf wakker te worden, alert te worden. Her eerste wat hij merkte was dat ook hij ondertussen aan de tafel vast zat. Daarnaast was het nog steeds donker, dus dat betekende dat hij niet een hele nacht had liggen slapen. Dat was het voordeel van een keer goed uitgerust zijn blijkbaar. Het derde ding wat hem opviel was dat hij nog steeds leefde en dat Allison het blijkbaar niet nodig vond, of nog niet in ieder geval, een mes in zijn keel te steken in plaats van een naald.

Terwijl zijn ogen meer aan het duister wenden, vielen ze op zijn wandelstok die voor zijn neus lag. Het bloed op het gouden gedeelte deed hem even afvragen wiens bloed het was. Zover hij wist was hij niet gewond. Hij draaide zijn hoofd lichtjes en zag het uiteindelijke slachtoffer. Een geërgerde zucht ontsnapte zijn lippen. ''Goddammit.'' Mompelde hij een tikkeltje teleurgesteld toen hij weer terug keek naar de bebloede stok. Hij wreef me met zijn handen tegen elkaar, om te zien hoe strak het touw eromheen gebonden was. Touw was anders dan een slot, maar hij zou zich hier wel weer uit kunnen krijgen. Het laatste wat hij wilde was zijn dood in een bibliotheek vinden.

Het was wrikken en veel geschuifel, maar het lukte Kaz de touwen die om zijn polsen zaten, en die er goed in sneden ook, losser te krijgen. Toen Allison echter zijn kant op kwam, staakte hij zijn bewegingen. Hij hield kort zijn adem in, wachtend op wat ze zou zeggen, maar er kwam niets. Kaz fronste lichtjes en hield ook maar zijn mond. Wat zou hij kunnen zeggen? Sorry? Hij verwachtte dat dat hem eerder nog een naald in zijn nek zou geven, of erger nog en dat hij zou eindigen als een van de wachters. Maar uiteindelijk kon de dief de stilte niet langer verdragen. ''What are you doing here, Allison.'' Zijn toon was direct, misschien wat strak, maar hij had bedacht dat als hij sentimenteel of emotioneel ging doen, hij niet veel verder zou komen.

''I can see that.'' Bromde hij terug, maar vervolgens hield hij zijn mond weer. Slimme opmerkingen zouden hem niet veel verder helpen hier. Ondertussen staarde hij voor zich uit en probeerde hij zich te bedenken hoe hij levend uit deze situatie zou komen. De kans was klein, maar hij was aanwezig. Wie weet wat Allison de afgelopen maanden had uitgespookt en tot wat ze was uitgegroeid. Kaz had de Syndicate niet meer in de gaten gehouden, te druk met zijn eigen werk en plannen. Misschien was dat maar beter geweest, want hij had de tijd die hij wel vrij had, verbruikt aan het denken aan haar. En wat een fout was dat geweest.