Hij zag de logica van haar wel in. Maar het had weinig uitgemaakt. Kaz pakte de ring rustig weer aan en borg hem op op dezelfde plek waar hij hem vandaan had gehaald. Hij trok een wenkbrauw op, de kalmte zelve. ''And then what? You would still be mad and you would still not understand.'' Zei hij rustig terwijl hij geen moeite deed om een stap achteruit te zetten. ''Because then I would be stupid to even try a thing like this. To even think about it.'' Kaz had het gevoel dat hij haar denkwijze ondertussen begon te begrijpen. Maar dat betekende niet dat hij het er mee eens was.

Kaz draaide met zijn ogen, was dat ondertussen niet haar go-to answer? Naast het klassieke 'Eikel'-woord. Maar hij was het met beiden antwoorden eens geweest. Hij was ook dom en een eikel. Niet dat dat hem stopte om domme dingen uit te halen. Nee, was hij daar niet voor gemaakt? Kaz haalde zijn schouders op en plaatste zijn wandelstok voor zich, zodat hij met beiden handen erop kon leunen.''I may have lied about the time the guards will be here?'' Zei hij op een gespeelde onzekere manier, terwijl de grijns weer op zijn lippen verscheen.

Hij dook weg om het vliegende boek te ontwijken. Hij voelde hoe de punt langs zijn wang scheerde en een brandend gevoel achter liet. Niet dat het hem boeide. Met dezelfde grijns keek hij hoe Allison achter een boekenkast verdween. Het was raar dat hij haar zo graag terug wilde, maar ook plezier vond in haar zo op te fokken. Misschien was het wel de omgeving waarin hij zich nu bevond, misschien was het wel de frisse lucht die door Valyria heen waaide. Kaz draaide zich ondertussen weer om om de tafel te bekijken waar alle boeken op hadden gelegen. Het was duidelijk dat Allison ergens naar zocht, maar de vraag was nog steeds naar wat. Niet dat zijn hulp op dit moment gewaardeerd werd.

kaz was ondertussen naar de andere guard gelopen. Hij knielde bij hem neer en zonder enig medeleven te tonen, bekeek hij de wond. Het zag er pijnlijk uit en hoewel Kaz zelf geen ervaring had met massief goud tegen zijn hoofd aan te krijgen, kon hij wel begrijpen hoe het voelde. De dief vernauwde zijn ogen even en stond toen weer op om zich richting Allison te draaien. Tja, wat wilde hij nu? Het meeste had hij gezegd, het meeste geloofde ze niet en het meeste wilde ze hier gewoon vandaan. Maar dat weerhield Kaz niet van zijn woorden. ''I want to ask for forgiveness. To start over.''

Zou hij het meest domme antwoord van de eeuw geven en haar vertellen wie hij was? Of zou hij wijselijk zijn mond houden en gewoon stug voor zich uit staren. Find out on the next episode. Hij rolde met zijn ogen. Ze had hem duidelijk niet begrepen dus. Vertrouwend zoals hij was, draaide hij zich van haar af en wandelde hij terug naar de tafel. De wachter die nog steeds vastgebonden zat had duidelijk geen idee wat er gaande was. De andere guards die bezig waren hun ronde te doen, zouden nu het besef krijgen dat er iets niet klopte.

Zijn ogen vielen op haar tas die open stond. Naast dat er niets noemenswaardigs in zat, trokken een bepaald onderdeel wel zijn aandacht. De houder met de naalden, sommigen gevuld, sommigen leeg. Kaz keek even ongemerkt over zijn schouder, zag dat Allison nog steeds bezig was met mokkend naar een boek staren en haalde er toen voorzichtig een naald uit de houder. Niemand zou die missen toch? En wie niet luisteren wilde, moest maar voelen. De dief stapte weer bij de tas vandaan alsof er niets gebeurd was. ''Six minutes.'' Zei hij slechts.

Mevrouw leek zowaar blij te zijn. Niet dat Kaz daar bij geholpen had. Nee, die stond kalmpjes toe te kijken hoe Allison door de boeken bladerde, om uiteindelijk bij een pagina te stoppen. Bingo, blijkbaar. Kaz trok even een wenkbrauw op en vroeg zich af of dit het juiste moment was. Nee, hij wilde haar realisatie zien, hij wilde haar zien beseffen dat hij een stap voor was geweest. Natuurlijk ging hij de uitgang laten zien. Maar niet in de staat zoals ze nu was. ''Sure.'' Bromde hij, om niet uit zijn rol te stappen. Het was lastig, maar in de jaren van mensen afpersen en oplichten, had Kaz aardig goed leren acteren. En soms kwam dat toch behoorlijk goed van pas.

Kalmpjes wachtte Kaz tot Allison haar spullen had gepakt. Het was blijkbaar niet belangrijk voor haar dat hij een van haar naalden in zijn zak had zitten. Of ze had gewoon geen zin om er een opmerking over te maken. Misschien dacht ze wel dat ze die al had gebruikt. Nee, hij moest stoppen met denken in mogelijkheden nu. Hij moest iets doen. Kaz wees in de richting waar hij vandaan was gekomen. ''There's a window that's always open in the corridor.'' Zei hij om haar op het juiste pad te zetten. Hij raapte zijn wandelstok op en wachtte tot ze was begonnen met lopen. Hij loog niet, dat schiep vertrouwen toch?

Eenmaal aangekomen bij de plek echter, was Kaz niet van plan om haar zo te laten gaan. Met die kostbare boeken op zak? Hij kon criminaliteit toch niet zomaar door de vingers laten glippen? Niet meer, althans. Hij legde een hand op haar schouder, alsof hij haar aandacht wilde trekken, voordat hij het ontblootte deel van haar nek goed voor zich had en de naald er in duwde. Precies zoals ze bij hem had gedemonstreerd. ''No, can't do.'' Zei hij, al was de grijns op zijn lippen verdwenen en keek hij serieus.