Ze was niet van plan geweest hem weer aan te kijken, tot hij haar vertelde dat hij geen keus had gehad… Ja. Dat raakte een gevoelige snaar. “You always have a choice, Kaz,” bracht ze uit. Sissend bijna. “I made mine.” Ze doelde hierbij op Giovanni. Had ze dat ook gewoon kunnen laten gebeuren en hem kunnen vertellen dat ze geen keus had gehad? Geïrriteerd draaide ze zich om, om te zien dat hij zich los had weten te krijgen. Natuurlijk. Waarom ook niet. Met snelle passen liep ze op de tafel af en trok ze de twee boeken ervan, om enkele stappen ermee naar achteren te zetten. “Can’t you just fuck off? You’re pretty good at that,” beet ze hem nog toe.

Ze ging zich niet door hem op laten fokken. Ze ging geen vuist in zijn gezicht laten belanden. Ze zou geen zwaard van de beveiliging pakken en het door zijn middenrif heen steken. Nee. Ze ademde een keer diep in en uit en had eventjes nodig voor ze op de jongen reageerde. “Then just stay the fuck away from me,” besloot ze te sneren, voor ze zich omdraaide. De twee boeken hield ze strak tegen haar lijf aan, terwijl ze terug liep naar de boekenkast, iets verderop, waar ze eerder bezig was geweest. Misschien dat ze het hier zou vinden en dan kon ze hier weg. En hopelijk nooit meer terugkomen in Valyria. Wie had ooit verwacht Kaz tegen te komen tussen de boeken?

De vinger van de blondine gleed langs de boeken. Waarom was het zo lastig om te vinden waar ze naar zocht? En Kaz hielp ook niet, want elke keer als hij sprak verloor ze haar concentratie. Ze dacht heel even dat hij stil bleef, tot hij weer zijn mond open trok. Was hij nou echt zo stom? Ze tikte even op een boek in de kast en had er heel veel moeite mee om die niet recht naar z’n hoofd toe te gooien. “I don’t need your excuses,” reageerde ze, proberend zich weer te focussen op die verdomde boeken. Als dat boek nou gewoon tevoorschijn kon komen, dan kon ze weg hier.

Het was geen excuus. Kaz was dichterbij gekomen en Allison liep op haar beurt een paar passen van hem weg, om hier door te gaan naar het zoeken van het boek. Zo onderhand begon ze in de buurt te komen van opgeven. Misschien moest ze het maar egens anders proberen, of in ieder geval haar interesse voor het boek duidelijk maken. Misschien dat ze het dan voor enkel goud kon krijgen. Het was toch geen gewild boek. Niemand had nog geweten wat ze ermee aan moesten. Het was in ieder geval een beter idee dan hier zijn, want Kaz begon op haar zenuwen te werken. Hij leek te vergeten dat het haar pijn deed. Dat het idee aan hoe hij alles achter had gelaten, terwijl zij in de moeilijkste tijd van haar leven had gezeten, verschrikkelijk was. Dat ze hem niet weigerde te vergeven omdat ze zo’n trut was, maar omdat ze daar niet nog eens doorheen wilde. Ze was er nog niet eens helemaal overheen.
“Why can’t you just leave me alone?” vroeg ze zacht.

Zijn woorden over de bewakers deden haar blik eindelijk van de boekenkast af glijden. Ze zuchtte een keer, haar blik op de kast leggend. “I still haven’t found that damn thing,” siste ze. Gewoon het idee dat ze door Kaz’ gezelschap heen had moeten zitten en dat er geen resultaat van zou komen, was bijna pijnlijk. Ze zuchtte nogmaals, voor ze Kaz weer aankeek. “How did you get in here then?” vroeg ze. Ze was niet echt van plan met hem mee te gaan, dus als hij haar in ieder geval kon vertellen hoe hij naar binnen was gekomen, kon zij misschien via diezelfde weg naar buiten en kon ze zijn pad gewoon nooit meer kruisen. Wat een goede ideeën had ze toch.

Ze moest het boek dan maar op een andere manier vinden. Ze zag hoe Kaz weg liep en volgde hem nauwkeurig met haar blik. Toen ze zag hoe hij een bewaker losmaakte, beet ze op haar lip. Was hij achterlijk?! Toen hij weer een nieuwe tijd noemde, stapte ze op hem af. “Are you stupid?” vroeg ze, waarna ze haar hoofd schudde. Ze sloeg haar andere arm nu ook over de twee boeken heen en keek Kaz met een duidelijk geïrriteerde blik aan. “What do you want?” kwam er, duidelijk ongeamuseerd, uit. Hij leek niet van plan haar te vertellen hoe hij hier binnen was gekomen, maar hij had het wel nodig gevonden om haar te waarschuwen. Moest hij van alles een spel maken?

Hij vond het allemaal maar leuk. En hoe geamuseerder hij leek, hoe liever ze die grijns van z’n kop wilde slaan met één van de boeken in de kast. Hij werkte op haar zenuwen. Met de minuut meer. Een voorwerp werd haar toe gegooid en ze ving het, om er met een geheven wenkbrauw naar te kijken. Zijn laatste woorden negeerde ze, maar ze begon het idee te krijgen dat ze weinig keus had hier. “You married the king? Congratulations.” Als er meer sarcasme van haar stem zou druipen, zou ze erin verdrinken. Ze had hier weinig zin in en had niet het idee dat enige uitleg ooit goed kon maken wat hij gedaan had.