Cut the strings

Zachte klopjes van poten op een stam waren hoorbaar in het bos. Orion was zijn tijd weer eens geweldig goed aan het verdoen al zei hij het zelf. Hoewel er eigenlijk ook een echte reden was dat de kleine grizzly zich in de bossen bevond. Vandaag ging hij zijn jachttechnieken namelijk een beetje verbeteren, of toch proberen. Tot nu toe was hij nog geen ander dier tegen gekomen en had hij zich maar gericht op het trommelen op een boomstam. Echt geweldige keuze als je dieren wou lokken, niet dus. Maar zijn aandachtspanne vandaag was minder dan de andere dagen. Orion raakte momenteel echt afgeleid door alles. Iets waarvoor hij zich vanavond voor zijn kop zou slaan maar goed nu was hij zich aan het amuseren en dat was belangrijker.

Een geur drong zijn neusgaten binnen en dat had hem eigenlijk meteen afgeleid van wat hij aan het doen was. Het was niet zo maar een, nee het was er een bekend. Al was de geur bezoedelt met nog een extra geur. Iets wat normaal niet al te vaak voorkwam. Nieuwsgierig als hij was hobbelde de kleine beer in de richting vanwaar de geur oorspronkelijk kwam. Het was een heel eind verder maar de twee sporen werden zeker en vast sterker. Had Saggitarius een nieuw vriendje waarvan hij niets wist? Rude hoor. Daar ging hij hem echt voor op zijn kop geven!

Wanneer hij echter aankwam op de plek waar hij moest staan bleef hij kort in de bosjes zitten. Saggitarius werd belaagd door een grote zwarte beer, een beer waar kleine Orion echt wel meer als tien keer in zou passen. Maar zijn vriend leek in moeilijkheden te zijn, dus zonder nadenken stoof de kleine grizzly voorwaarts. Zijn vriend zat half op de grond in aanvalshouding tegenover de beer, wat het mooi maakte voor de entree van Orion. Die overbrugde de kleine hoogte door op de ander zijn rug te springen en zich vervolgens te lanceren richting de grote beer. Het gigantische dier had eerst totaal niet door wat er aan de hand was tot Orion tussen de poten van de beer doorliep en uiteindelijk een harde knauw gaf in zijn linker achter poot. Hard was natuurlijk overrated, maar het was wel genoeg om de beer zijn aandacht te trekken. Dus besloot Orion maar te gaan rennen, met de andere beer achter zich aan. Niet de meest eerlijke match, maar Sag was tenminste wel veilig. Nu hij nog.

Het zou misschien de domste actie van zijn leven gaan worden, maar hij ging er niet op toezien dat Saggitarius door een andere beer gewond zou raken of erger. Het was zijn duty om de andere te beschermen voor zover dat mogelijk was. Dus had hij zijn gedachten even uitgezet en was volledig in de aanval gedaan, de berg leeuw gebruikend als een opstapje tho zodat hij tussen de andere beer zijn poten zou belanden. Na de beet was hij er vandoor gerend, met de beer achter zich aan. Of dat dacht hij toch. De eerste keer dat Orion omkeek zag hij wel dat de beer hem volgde maar wanneer hij dat enkele meters verder deed merkte de kleine beer op dat de andere tot stilstand was gebracht.

De belager van Saggitarius had zich omgedraaid, was wel half tegen de grond gezakt door de speer die mooi aan het pronken was op zijn achterste. Zoekend keek Orion rond naar vanwaar de speer afkomstig was, al was het hem al vanaf het begin duidelijk. Lexa was hier. Orion bewoog zich dichter naar de grote beer toe, al bewaarde hij toch nog een ruime afstand. Maar beter ook want voor hij het goed en wel door had kwam de berg leeuw in actie en ging hij in de aanval. Dat was dan ook het moment voor Orion om terug in zijn mensen gedaante te veranderen, gezien hij ook letterlijk in de buurt was van zijn kledij kwam dat alleen maar beter uit voor hem. Het berenwelpje dook de struiken in en binnen een mum van tijd was hij veranderd en had hij zich al aangekleed. Het geluid van vechtende dieren was inmiddels opgehouden, al vertrouwde hij het nog niet honderd percent en stak hij kort zijn hoofd boven het struikgewas uit.

Orion had het gehele gevecht langs zich voorbij laten gaan. Omdat hij het voorgevoel had dat Sagg uiteindelijk toch ging winnen al dan niet met de hulp van de commander. De zoektocht naar zijn kledij was een ander verhaal. Orion had alleen maar zijn broek gevonden. Waarschijnlijk was een ander dier er vandoor met zijn shirt. Gelukkig voor hem lagen de wapens die hij bij had nog wel steeds op hun plek, met dank aan de moeder want er waren enkele stevige takken opgevallen nadat hij ze had verstopt. Van zodra hij zijn hoofd boven het struikgewas had gestoken kreeg hij nog de laatste delen van het gevecht mee, een bergleeuw die een klap kreeg en de commander die het gevecht beëindigde met een worp waar hij alleen maar van kon dromen.

‘Is he okay?’ Besloot hij op een kalme toon te zeggen wanneer hij de afstand had overbrugt. Sagg was tijdens zijn tripjes in het bos vaak een vaste waarde geweest. Ergens wilde hij geloven dat hij haast een band had met het dier, al was dat alleen in zijn dierenvorm. ‘Are you?’

Orion had er niet meteen over nagedacht dat zijn komst Sagg kon beïnvloeden. Maar hij had dan wel het geluk dat zijn geur als mens en als beer gelijkaardig was, wat mogelijk tot herkenning zou kunnen leiden voor de gewonde bergleeuw. De commander zelf leek vrij verbaasd over het feit dat de bergleeuw niet veel reactie gaf. Goed, dan kon hij uitsluiten dat Sagg een shifter was en zaken ging doorvertellen. Niet dat dat werkelijk iets was wat door zijn gedachten ging. ‘We’ve been roaming the woods together.’ Sprak hij op een vriendelijke toon. Hij wist hoe vreemd dit zou klinken voor een buitenstaander, maar niet voor Lexa sinds zij wel wist over zijn berengedaante net zoals vele andere in de stad.

‘Don’t thank me, thank the mother for sending me into the woods. If it wasn’t for her I wouldn’t have been here.’ Glimlachte hij even. ‘You should send out a hunting party to track the bear down. A lot of people can use the food.’ Het was nu eenmaal een feit. Sommige in de stad konden niet jagen omwille van hun leeftijd en het was vaak genoeg dat die mensen ook het zwakste waren ook al waren ze in de loop van hun leven misschien grootse strijders geweest.

Kort knikte hij. Hij was zich er van bewust dat zaken konden veranderen naarmate ze ouder werden, zowel hij als de bergleeuw. ‘I will get bigger too. But I understand, and shall proceed with caution.’ Orion wist dat hij zelf ook nog veel groter ging worden, wist ook niet meteen hoe zijn bereninstinct ging mee groeien of juist niet. Allemaal zaken waar hij voor nu nog onwetend over was, zaken die hij wel zou uitvinden wanneer de tijd rijp was.

Kort liet hij zijn hoofd zakken. Hij wist goed genoeg dat hij voor zijn beurt had gesproken en dat het werkelijk zijn zaken niet waren. Maar hij zag vaak genoeg mensen sterven door de honger en of dat nu de wens van de moeder was of niet, het was iets wat hem keer op keer toch raakte. ‘Apologies commander, I shouldn’t have said that.’ Besloot om zijn andere woorden in te slikken voor hij zichzelf nog meer in de problemen hielp. ‘It was an act of stupidity but for me it was an act that was necessary. Saggitarius was in distress and he needed help, so I provided it.’ Natuurlijk was hij zich er goed bewust van dat dit evengoed zijn dood had kunnen worden, maar dat had hem niet tegen gehouden de drang om de bergleeuw te helpen was veel groter geweest dan de angst om zijn eigen leven kwijt te raken.

Kort verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Goed, het eten moest gebruikt worden hoe dan ook. Iets wat ondanks zijn domme opmerking uiteindelijk wel gebeurd zou zijn. ‘They are going to be glad.’ Reageerde hij nog, al was die reactie uiteindelijk overbodig. De mensen in Vanaheim waren de commander altijd dankbaar. Uiteindelijk waren het gewoon de zaken die hem opvielen, de mensen die hij als zijn buren zag waren er niet goed aan toe. Orion hielp hen wanneer ze het nodig hadden, omdat die mensen hem uiteindelijk ook deels hadden opgevoed.

Wanneer ze opstond fronste hij even. Ergens een uitbrander verwachtend omdat hij zich zo dom had gedragen. Meteen schoten zijn donkere ogen naar Sagg die ook overeind kwam, iets wat toch wel wat moeite leek te kosten. De berg leeuw legde zich al heel snel ook weer neer op de grond. Man, wat was hij blij dat die beer niet meer schade had aan kunnen richten. De woorden van Lexa zorgde ervoor dat hij zijn blik weer op haar richtte, voor een kort moment gleed zijn hand door zijn haren waarop hij diep in ademde. Kort beet hij op zijn lip. Daar had ze hem. ‘I have, but I also value the life of those that I care about either animal or human. I was lucky you where here, but I would’ve done just the same thing if you weren’t. In the end someone else will take my place eventually, which can’t be said about Saggitarius can it?’ Voor een moment keek hij de commander een tijdje aan, uiteindelijk zou het uitdraaien op dat hij het toch weer fout had. 'In the years that I have lived, I have already lost a few people. People that I couldn't protect, that's something I need to live with.'

‘Off course he can be replaced, but it will be much harder for you to find an animal that listens to you so well, won’t it? Off course you can train another too do the same tho.’ Reageerde Orion waarop hij zijn schouders op haalde. Hij begreep haar punt wel, vervangen worden was iets wat zo makkelijk kon gebeuren bij iedereen. ‘Let’s say that particular skill is in the works.’ Glimlachte hij kort. Zeer zeker wel, hij geloofde zelf dat hij het gisteren nog goed had aangepakt toen hij de bakker had afgeleid van Cassian. Dat was niet puur uit zijn hart gekomen, al kon dat natuurlijk ook weer betwist worden. Maar evengoed, hij zou haar woorden ten harte nemen. ‘But, you haven’t answered my question Commander. How are you feeling?’ Orion fronste even zijn wenkbrauw, niet wetende of hij wel een antwoord van haar zou mogen vragen. Maar ach, de woorden waren er nu toch al uit terug keren kon hij niet.

Het was zeker en vast dat Orion een jongen was met het hart op de juiste plaats, iets wat hem zo nu en dan al in de problemen had gebracht met andere bewoners van het land. Maar wat Lexa had gezegd over het gebruiken van zijn hoofd in plaats van zijn hart, zou zeker en vast een werkpunt van de jongen worden. Impulsief reageren zat er in bij hem, zeker en vast, dat waren die ruwe randjes die nog wat moesten bijgeschaafd worden en waar hij ook zeker werk van zou gaan maken in de toekomst. Want uiteindelijk zou impulsiviteit even goed zijn ondergang kunnen betekenen later in een gevecht.

Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen de Commander aan gaf dat alles oké was. Gelukkig maar, een gewonde Commander was voor niemand goed. Het zou haar positie verzwakken, zou haar uiteindelijk een doelwit maken voor zij die daarnaar op zoek waren. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. Het verbaasde hem lichtjes dat ze daar enige interesse voor had. Voor namelijk omdat het uiteindelijk toch niet zou aanmaken. ‘Orion, son of Illian, both blacksmith and warrior.’