I’ll be godlike…

Linonl struinde door de straten van dit saaie havenstadje. Hij was hier nu al enkele dagen en nergens was er dan ook maar iets spannends te beleven. Hij begon er een beetje ambetant van te worden. In zijn thuisland was er altijd wel iets te beleven. Vechten met draugrs, dragon priests, maar hier… Hier was letterlijk niets. Hij had zijn Necromancy magie nu al een tijdje niet meer gebruikt en het begon aan hem te vreten. Hij wou nog eens iemand zien sterven en hun lichaam daarna gebruiken als zijn poppetjes. Er was iets aan de blik in mensen hun ogen als ze stierven dat Linonl enorme voldoening gaf of dat kwam door zijn necromancy krachten wist hij niet. Hij hoorde stemmen langs zich gaan maar lette nergens op. Hij was te gefocused op het gevoel van de doden te controleren.

Zonder dat hij het wist was hij aan de bosrand gekomen. Hij keek even rondom en toen hij niemand zag ging hij van het pad af opzoek naar de dichtere begroeiing. Al snel was hij op een dichte plek in het bos waar het dorp en het pad volledig aan het zicht waren onttrokken. Hij greep zijn boog en schoot een vogel neer. Het was een perfect shot. Hij haalde er nog een neer en liep naar de twee kadavers. Om zeker te zijn dat hij alleen was keek hij nog eens om zijn schouders. De wit blauwe vonken begonnen zachtjes over zijn lichaam te lopen en de kadavers van de twee vogels begonnen weer te bewegen. Wat voelde het goed om eindelijk nog eens zijn kracht te kunnen gebruiken! Hij grijnsde en hij mest het maar denken en het gebeurde. De twee vogels vlogen elkaar aan en de grotere vogel had al snel gewonnen, de kleinere vogel lag gewond voor de grote, terwijl de grote heftig met zijn bek in de kleine pikte en steeds dieper en dieper pikte tot hij uiteindelijk het hart van de kleine vogel uit het lijk pikte en opat. De vonken stopte. De grote vogel veel neer en ook de hartloze vogel stopte met bewegen.

Hij had geen pijlen meer dus had hij wat takken van de bomen gehaald en met de beenderen van de dode vogels had hij pijlpunten gemaakt. Hun vlees hing op een tak boven een vuurtje. Een transparante figuur verscheen naast hem. ‘Mooie pijlpunten jongen…’ De figuur verdween weer. Linonl keek in het vuur. ‘Dankje ma…’ zei hij met zware stem In zijn hele leven was zijn moeder de enigste persoon geweest die iets af wat liefde had getoond voor haar zoon… Maar toch had Linonl haar vermoord, uit frustratie, omdat hij zijn krachten wou trainen en omdat hij het toen niet doorhad, hoeveel zijn moeder van hem hield. Er klonk een geluid van achter hem, hij was niet meer alleen. Hij stond vliegensvlug op en trok zijn boog strak terwijl hij die richtte in de richtign waar het geluid vandaan kwam; Hij had zo snel bewogen dat het bijna onmenselijk leek; maar dankzij vele jaren training was dit het resultaat. Doordat Necromancy verboden was, was hij ook een kei geworden met zijn boog en ook met zijn dagger. Hij zou een perfecte assassin zijn. Hij had geen idee hoelang iemand hem al had gadegeslagen, als hij of zij heeft gezien dat hij zijn krachten gebruikte, zou hij hen moeten uitschakelen, niemand mocht het weten, hij zou er alles aan doen.
 

I’ll be godlike…

Linonl bekeek het meisje dat tevoorschijn kwam. Ze had roos haar en de uitdrukking op zijn gezicht sprak boekdelen. Ze was een aparte verschijning. Hij hield de pees van zijn boog echter gespannen en deed ook geen moeite zijn aim een beetje te laten zakken. ‘Shit, je hebt me.’. klonk het. Linonl keek naar hoe ze haar handen in de lucht stak als teken dat ze geen bedreiging vormde. Langzaam liet hij zijn boog zakken en de pees op zijn boog ontspannen. Zonder zijn blik van het vrouwelijk fenomeen voor hem af te wenden, stopte hij zijn pijl weer weg. ‘Wat moet je?’ Vroeg hij kortaf.
 
Hij wist dat hij er vreemd uitzag in de kledij van zijn land van herkomst. Hij had nog niet de kans gehad om zich te integreren. Nonchalant ging hij even door zijn haar en zette het weer in model. Het meisje leek misschien geen bedreiging maar hij had maar al tegoed geleerd niemand te vertrouwen. Er was een intense spanning voelbaar, die vooral afkomstig was van Linonl. Wat moest ze en at had ze gezien? Hij nam zijn dagger en kerfde wat meer hout in de vorm van pijlpunten zonder verder aandacht te schenken aan het meisje met de roze schimmel op haar hoofd.
 

I’ll be godlike…

De wind blies tussen de bomen door terwijl Alli dichter naar Linonl toekwam. zijn stoere gezicht keek haar bedenkelijk aan en het was duidelijk dat hij aan het overwegen was of hij dat mooie gezichtje, met die volmaakte glimlach wel kon vertrouwen. Voor zichzelf besloot hij dat maar niet te doen. 
Allison vertelde dat ze zijn power had gezien en hij kreeg een beetje een rode blos op zijn redelijk bleke huid. Linonl vond het vreemd dat hij een spoor van interesse opmerkte in de zachte toon die de meid voor hem gebruikte en was daar even door van zijn stuk gebracht. Hij liet dat echter niet merken en nam zijn pijen uit zijn pijlkoker en zette de ganzenveren weer goed. Het had een tijd geduurd deze ganzenveren te verkrijgen, maar het was het waard. Ze waren zoveel beter dan die stomme goedkope kalkoenveren op de markt.
 
Hij snoof schamper op de opmerking dat niet iedereen gediend zou zijn met het zien van zijn powers. Hij stond op en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de vrouw voor hem, ze was niet bang van hem, hoewel dat de meeste mensen dat wel waren als ze wisten wat hij allemaal kon. Daardoor voelde hij een soort respect voor Allison. 'Well, it wasn't the intention that you saw what I did. Normal people don't wander into the woods, where the afforestation is so dense... And also most people are smart enought to walk away when they see a necomancer at work, and do have the brains to shut their mouths about what they saw...,' langzaam stond hij op. Hij had de pijlen weer in hun koker gestoken en bukte zich om wat aarde over het vuur te gooien zodat het stilletjes aan begon te doven. Hij liep iets dichter naar Alli toe en keek even in haar ogen. 'And... that friend of yours, what's her way of handling it then?' het daagde bij hem dat hij nog nooit iemand had ontmoet die dezelfde gave had als hij, en was ergens dan ook wel benieuwd naar wat hij misschien nog van anderen kon leren.
 
Zijn hersenen gingen tegen honderd per uur; wat moest hij met deze griet? Misschien zou hij haar vermoorden omdat ze teveel had gezien. Hij wist wel enkele leuke dingen dat hij met haar dode koude lichaam dan zou kunnen doen. 
Even kwam er een duistere flikkering in zijn ogen en hij nam zijn boog van zijn schouder. Het was een mooie boog, gevernist met heldere lak en bespannen met fijngevlochten gelooide dierenhuid. het hout was ingewikkeld bewerkt en liep aan de uiteinden eerst naar binnen en dan naar buiten, voor extra spankracht als het werd teruggebogen. de boog was gemaakt van taxushout, een dure houtsoort. Hij was zo behandeld en gekleurd dat het van nature lichte hout grijs was geworden, waardoor hij niet opviel als hij zich in het donker moest schuilhouden. Hij kon natuurlijk ook het meisje laten leven en proberen te weten te komen waar die andere necromancer was en haar opzoeken, of wie weet geraakte hij wel bevriend met Allison, maar dat idee leek te vreemd voor hem. Het gedacht alleen al voelde ongemakkelijk. Wie zou nu bevriend willen zijn met hem?? Hij hield zijn boog in zijn linkerhand en besloot voor de vriendelijke kant te gaan, geen geweld tegen vrouwen Linonl, weet je nog wel? 'I'm Linonl by the way, as you may notice, I'm not from this strange land. I come from a place far away. I'm not up to date with the way of life in this weird country, where everything and everyone is so boring...' Zijn gezicht betrok even. 'I didn't mean you ofcourse, at least not yet...' Hij liep weg van het plekje in het bos waar hij even halt had gehouden. Met een redelijk flirterige blik keek hij om zijn rechterschouder naar Allison. 'Walk with me?' en hij verdween tussen de bomen.

I’ll be godlike…

Linonl was al verder gelopen toen hij de vraag hoorde waar hij naartoe wou gaan. Hij bleef even staan en draaide zich weer naar de richting waar Allison stond. het was ondertussen donker aan het worden en doordat het vuur nu uit was was het moeilijk kijken tussen de bomen en struiken door. Een scheve lach verscheen op Linonl zijn gezicht. 'If I wanted to kill or hurt you I would've done it already you know... We're all alone here so I wouldn't be luring you away.' Hij draaide zich weer om maar in plaats van verder te lopen leek het alsof de donkere lucht naast hem iets donkerder werd. Kleine elektrische vonkjes begonnen over zijn lichaam te dansen, en de lucht rondom hem leek te pulseren. Het was duidelijk dat Linonl klaar was zijn magie te gebruiken als het nodig was.
 
In gedachten was Linonl nu niet meer alleen. Er was een gedaante bij Linonl verschenen. Een gedaante die met een mooie zilveren vacht. Het was de een wolf. De wolf keek Linonl aan, meet zijn hoofd in zijn nek en huilde naar de lucht. Het geluid klonk treurig maar fantastisch mooi tegelijkertijd. Linonl glimlachte. 'Sssht, easy Ignatius, it's okay.' De wolf keek Linonl hijgend aan waarop die zich omdraaide en verder liep. Het beeld vervaagde... Het was één van de weinige leuke herinneringen die Linonl nog had van zijn thuisland, waar die wolf, een van zijn enige vrienden was geweest. Linonl was duidelijk even van zijn stuk gebracht en het duurde even voor hij er weer met zijn volle aandacht bij was.
 
Vermoedend dat Allison nu wel achter hem liep verbrak Linonl de stilte. 'So lady... Tell me... Why is it you hang around with Necromancers?' Hij stapte rustig en probeerde niet al te veel lawaai te maken. 'You know Necromancy is forbidden, bu you don't seem to care. So that either means you're an evil B!tch or you're just some good, kind, brainless chick with a very open mind... Altho I doubt that last bit would be true.' Hij hield halt en Linonl trok vliegensvlug de pees van zijn bow strak. 'Be quiet...' Hij liep gehurkt, zonder enig geluid te maken verder en toen hij naast een dikke robuuste boom stond zag hij de Wraith. Normaal gezien zie je die niet in de bossen, of er moest hier ooit iemand gestorven zijn. De wraith had nog niets gezien of gehoord toen Linonl weer begon te flikkeren. Er verschenen nog wraiths naast de ene die er al was.  Hij bestudeerde de plek waar de wraiths zich bevonden even, hun aantal, wat de beste aanvalstechniek was. 'Wat denk je meid?'

I’ll be godlike…

He heard how Allison told him to run and while he frowned he said: 'We're not running...' But when he looked over his right shoulder he saw that Allison had clearly already made her decision, as she already stepped back. He sighed, but lowered his bow and released the tension on the tendon while he turned around. There was no way he could go against all these Wraiths on his own. Not without a small army of undead. Alright, he was skilled with his bow and dagger, but still... they probaby wuldn't have any effect on ghostlike beings... Good thinking smartass, she was right.


With big eyes he shouted: 'GET DOWN!' while he saw what Allison had not yet seen. Behind her another Wraith appeared, ready to attack. He jumped up, his tendon already pulled and an arrow flew right next to Allison's head and flew through the head of the Wraith, that to his frustration, started screaming. The Wraith clearly didn't like the fact that he just had an arrow shot through his dead head. But Linonl got what he wanted. The Wraith was distracted, altho it was just a few seconds.
 
Linonl heared the other wraiths behind them approaching, clearly curious about the screams of their fellow here. He rushed to Allison and grabbed her by her wrist. 'Stay close!' He pulled Allison into all kinds of directions but there appeared to be a lot more wraiths than first thought. What were they doing here? Linonl guided Allison through the enemies tho, and avoided the attacks. After running for a while they finally seemed to be safe and alone.
 
He turned to her. Realizing what he had just done. Normally he would've left her there, because he couldn't be bothered about what happend to others, but now he made sure she was safe. For a second her safety was a priority. He went through his sweaty hair, while he realized his face bled, probably from the branches that were hitting his face while running. He turned to Allison. 'Are you okay?' he asked while he stroke the hair out of her face to see if she was injured. He realised he hadn't been very kind to her, but that just wasn't in his nature, maybe she'd give him a chance to explain? What he did not yet realize was that warm, thick blood ran out of his chest, apparently, a waith or something else, had got him, but the adrenaline still didn't make him realize he was hurt worse that he thought. 
 
 
 

I’ll be godlike…

Allison made a remark about him being the one that's injured and he smiled. 'It's nothing,' he said, while cleaning the blood of his face with the back of his hand. But when she mentioned the doctor he started to feel the pain in his chest; first a small pulsation, then a burn that spread through the entire wound. The colour in his face started to fade away and his mouth started to feel very dry. He stumbled to a fallen down log and sat down on the floor, with his back leaning against the log. 'I can't go to the doctor, I don't know anything or anyone here, I'm all alone. By the time I Find a doctor, I wouldn't have any blood left.' He looked at the girl, she was pretty, he had to admit.
He took of his shirt and ripped it into pieces. He tied the shreds of his shirt around his chest to stop the bleeding. He didn't know if it was enough or if he needed stitches, but for now it would had to do. Cold sweat was running over his cheeks, he dabbed a piece of cloth over his forehead. He slowly stood up, and threw a weak smile in the direction of the girl. 'I don't handle blood so well,' he said, 'well, my own blood that is...' He tried to clean up the blood that ran down his torso with a piece of cloth, but it had already dried, on his warm body. 'You never told me your name...'