Haar hart leek uit haar borstkas te willen rammen terwijl ze over het strand van Sunfall strompelde. Ze had geen enkel idee waar ze was, hoever hij haar weg had gebracht van de stad. Zachtjes wreef ze over de rauwe plekken rondom haar polsen, terwijl ze probeerde om haar eigen ademhaling de baas te zijn. Een wanhopig, zacht geluidje verliet haar keel terwijl ze de rug van haar hand over haar wangen streek, waar nog steeds de vage sporen van tranen lagen. De realisatie van wat er zojuist gebeurd was, kwam stukje bij beetje binnenvallen. Haar prachtige kleren waren besmeurd met zand en de onderkant was nat van het zeewater. Iemand had haar proberen te verdrinken. Iemand die niet wilde dat ze haar geloof plaatste in Sol. Het gesprek – als je het zo kon noemen -  dat ze met hem had gehad, hing als een koortsdroom na in haar hoofd. Hij had haar verteld over zijn God, de echte God. He Who Dwells Beneath the Waves.

Op dit moment had ze geen enkel idee wat of wie ze moest geloven. Het enige wat ze wist, was dat ze doodsbang was. Ze moest hier weg, nu meteen. Voor hetzelfde geld zou hij zich weer bedenken en zou ze alsnog haar leven verliezen. Het duurde ontzettend lang, maar uiteindelijk baande ze zich een weg naar de massieve kerk in het centrum van de stad. Zelfs nu nog deed ze haar best om voorkomen om gezien te worden. Niemand kon haar zien in deze staat, het zou een schande zijn voor de Priests of Sol. Eenmaal binnen keek ze wanhopig rond, zoekend naar één iemand. “Hathor?” riep ze op onstabiele toon. Het kwam er stukken triester uit dan ze gehoopt had en wederom vervloekte ze zichzelf voor haar eigen zwakte. Maar ze had nu iemand nodig. Iemand die haar vertelde wat ze moest doen, wat ze moest geloven.

& Hathor

Gelukkig was de dienst zojuist afgelopen, anders had ze waarschijnlijk een hele scène geschopt, maar op dit moment boeide dat haar niet. Iemand had haar zojuist proberen te verdrinken en zich op het laatste moment even bedacht en Lore was volledig gedesoriënteerd. Ze voelde haar hartslag in ieder uiteinde van haar lichaam en de striemen rondom haar enkels en polsen brandden nog steeds met de herinnering aan het stugge touw dat haar tegen de grond had gehouden. Tranen gleden weer naar beneden over haar wangen zodra ze de hal van de kerk weer betrad, al probeerde ze deze wel te verbergen voor het kleine beetje mensen dat nog in de zaal rondhing. Ze probeerde zichzelf stil te houden, maar zo nu en dan verliet een korte snik haar keel nog. Met een jammerende toon vroeg ze naar Hathor, die gelukkig al snel ter plekke was. De witharige vrouw zag er bezorgd uit, iets wat Lore alleen nog maar slechter deed voelen. Ze wilde niet nog meer mensen tot last zijn.

Ze snikte nogmaals toen Hathor haar bij haar pols pakte, waar niet al te lang geleden het touw had gezeten. Haar onderlip trilde terwijl ze zich mee liet leiden naar de rustigere gangen van het gebouw. Uiteindelijk draaide de ander zich naar Lore toe en werd ze geconfronteerd met een stel bezorgde, goudgroene ogen. Vragend of ze oké was. Het was bijna lachwekkend, zo slecht voelde ze zich op dit moment. Hathor vroeg wat er gebeurd was en even nam Lore de tijd om haar ademhaling weer tot rust te manen, in de hoop dat ze er een samenhangende zin uit zou krijgen. “There- There was a, a man,” begon ze, waarop ze zijn gezicht direct weer voor zich zag. De manier waarop hij op haar neer had gekeken terwijl ze daar op het strand lag. Even ademde ze diep in. “A man on the town square. He asked me to help him pray for his sister and he took me to an alley where he-“ Een nieuwe traan gleed over haar wang. Hoe had ze zo stom kunnen zijn om hem een steeg in te volgen? “I passed out and woke up on the beach, tied down.” Haar gezicht vertrok opnieuw, voordat ze al snikkend de woorden naar buiten duwde. “He tried to fucking drown me. He was going to kill me.” En om een of andere reden stond ze hier nog, al was het niet dankzij Sol.

Rillingen trokken telkens weer over haar rug wanneer ze zijn gezicht voor ogen haalde. Toen hij had benaderd, had hij daadwerkelijk vriendelijk geleken. Vol bezorgdheid had hij haar gevraagd of ze zijn zusje had willen helpen en ze had hem ook nog geloofd. Zodra hij haar het steegje in had geleid, had ze eigenlijk al geweten dat er iets niet in orde was, maar ze had geen kans gemaakt. Hij was groter, breder en sterker dan haar en had haar met gemak overmeesterd. Hathor luisterde naar haar woorden, iets waar Lore eigenlijk wel blij mee was. Ondanks het feit dat ze nieuw was, leek de witharige vrouw oprecht bezorgd te zijn. Vaak had ze dat niet meegemaakt. Voor haar eigenaar was ze nooit meer geweest dan een manier om geld te verdienen en ook haar man had haar als een object gezien waar hij zijn frustraties op kon uiten. Het voelde vreemd om iemand te hebben die echt leek te geven om haar welzijn, al deed ze misschien maar alsof. Hathor pakte haar hand en even keek Lore met een trillende onderlip naar de striemen over haar polsen. Even galmden zijn woorden weer door haar hoofd. “I want you to tell them.” Ze had hem een belofte gedaan om het woord van zijn God te verkondigen. Om de angst die zij had gevoeld verder te verspreiden onder de priesters van Sol. Lore keek weer op toen Hathor naar een beschrijving van de man vroeg. Ze corrigeerde zichzelf echter vrijwel meteen, met de suggestie om de wonden aan haar polsen eerste te verkoelen. Lore knikte wat afwezig, niet wetend of ze haar mond nu open moest trekken over the Drowned God. “He seemed friendly at first,” mompelde ze zachtjes, zichzelf vervloekend voor haar eigen naïviteit. “But then something changed. His eyes, he-“ Ze kapte zichzelf af toen ze de blik weer voor ogen kreeg. Die amberkleurige ogen zou ze nooit meer van haar netvlies krijgen. “He was young. Covered in tattoos. I’d never seen him before.” Een rillerige zucht verliet haar keel, waarna ze afwachtend naar Hathor keek. Een stel nieuwe kleren klonk wel goed. Het zand en het zoute zeewater schuurden op onaangename wijze tegen haar huid, maar het ergste was het gewaad dat ze aanhad. De veel te dure, rijkelijk versierde jurk van de Priests of Sol. Ze had het gevoel er niet in thuis te horen nu.