For knowledge is also a pretty magical, isn't it? ~Caspian~

Met haar voeten weer op het vaste land, een schouder tas om, haar haren netjes in twee vlechtjes, de sjaal op haar hoofd missende en een schoon, iet wat wel gemanierder, bloesje aan, maakte ze haar weg door de straten van de levendige stad. Ze zag er niet absurd keurig uit, ze was nog altijd Lyra, maar de slordigheid van het piraten leven liet ze voor nu even achterwegen. Het was niet zo dat ze deze ‘slordigheid’ als een minpunt ervoer, totaal niet. Maar als ze naar bepaalde openbare gebouwen ging werd ze soms niet toe gelaten als ze met haar gewoonlijke kledij aan kwam lopen. Door haar gebruikelijke uiterlijk kreeg ze vaak het stigma onbeschaafd te zijn, zelfs al was ze een meisje. Werkelijk het deed haar weinig wat de ‘land mensen’ van haar vonden. Het merendeel van de tijd was ze toch met de crew. Maar ze kon haar smacht naar de geur van papier, de stille fluisteringen van mensen en het aanzicht van vele kasten vol met boeken echt niet onderdrukken. Wanneer ze op land was, moest en zál ze een bibliotheek bezoeken. Al was het alleen maar om even tot rust te komen en haar lees drang te stillen met een zoetsappige roman.
Aangekomen in het binnenste gedeelte van de stad had ze al snel het gebouw gevonden waar ze naar toe wilden. Voor de deuren bleef ze even staan zichzelf realiserende dat het een lange tijd geleden was toen ze voor het laatst in een bibliotheek was geweest. Beelden van toen ze nog een heel stuk jonger was schoten door haar heen. Ze zag haar Mentor met vele boeken zitten en tegenover hem zat zijzelf met ook een set boeken. Samen dronken ze thee om soms wat te overleggen, waarna er weer een lange stilte volgde. Het waren geen onaangename stiltes geweest die tussen haar en haar Mentor hingen. Het waren wel gedeelde stiltes waarin beide informatie opsloegen die ze vervolgens samen zouden delen. De herinnering zou voor een buitenstaander niets bijzonders zijn geweest. Gewoon een Mentor met zijn apprentice. Maar voor haar waren het herinneringen zoals deze die er voor zorgde dat ze even een brok in haar keel kreeg. Ook al was het al vier jaar geleden en had ze een goede plaats in het leven gevonden. Er ging geen herinnering van hun tijd samen voorbij waarna ze hem niet misten. Een zucht verliet haar lippen en onbewust wreef ze het oud gouden koortje om haar hals even tussen haar duim en wijs vinger. ‘Er is vast een reden voor alles wat er gebeurt is.’ Fluisterde ze in zichzelf, een gedachtegang die voor haar het gehele leven een stuk gemakkelijker maakten. Voor alles wat er gebeurde was er een reden, toeval bestond haast niet.

Met een diepe ademteug en een ferm knikje plaatste ze haar handen op een van de deuren en duwden deze open. De geur van oude boeken, stof en inkt kwam haar tegemoet vliegen en voor even haalde ze verrukt adem. Alsof ze in een veld vol met heerlijk geurende bloemen stond. Dat was vast een raar aanzicht geweest voor omstanders.
Zich niets aantrekkende van sommige blikken liep ze verder en nam de ruimte goed in haar op. Er waren twee verdiepingen. De eerste (tweede?) verdieping was gedeeltelijk open en er liepen loopbalkons met balustrades langs de openplek. Achter deze balustrades was te zien dat boekenkasten nog ver door reikten naar achter. De begane grond was niet veel anders. Onder de openplek van de bovengelegen verdieping stonden allemaal tafels, globe en standbeelden. Hier omheen, onder het niet open gedeelte, stonden allemaal kasten met boeken. Ook deze reikten tot ver naar achter wat aangaf dat er heel veel boeken waren. De donker houten kleuren en de betegelde grond liet de bibliotheek er warm maar stijlvol en welgesteld uit zien. Deze plek zou vast vele donaties krijgen gezien zijn ligging in de hoofdstad van Rhoynar.
Toch vond Lyra het vreemd om zo maar kennis te vergaren zonder iets terug te geven. Hierom maakten ze eerst een stop bij het bureau van de bibliothecaresse. Hier legde ze vijf gouden munten neer en bedankte de dame voor de tijd dat zijzelf, Lyra, in de bibliotheek mocht zitten. De vrouw glimlachte liefjes, begreep blijkbaar wat Lyra bedoelde en zei dan ook dat het niet perse nodig was. Zeggende dat ze er echt op stond kreeg Lyra een vriendelijk bedankje waarna ze zich omdraaide en zich klaar maakten om vele uren in deze ruimte door te brengen.

Ze had een set dingen in haar hoofd waar ze meer over te weten wilde komen. Eerst zou ze daar een paar boeken van pakken en als ze die boeken had door gekeken zou ze wellicht nog wat andere boeken gaan halen. Maar eerst het onderwerp wat haar al even bezig hield: Zeemonsters.
Al snel had ze de juiste rij kasten gevonden waar ze informatie over wezens kon vinden. Met een vinger tegen haar lippen gelegd keek ze zoekend over de planken. Een van de boeken stond gelukkig op oog hoogten maar de andere twee die ze wilde lezen waren helemaal boven in te vinden. Gefrustreerd met haar lengte zuchtte ze even om daarna simpel weg naar de boeken te rijken. Terwijl ze er naar keek en deze beweging maakten concentreerde ze zich op haar gave. Met een kleine moeite liet ze de twee boeken uit de kast zweven. Haast op magische wijzen vlogen de boeken naar beneden. Rustig zetten ze een stapje naar achter, haar zilveren ogen nog altijd houdende op de twee boeken en vouwde het ene boek naar voren zodat het op haar onder armen lag. Alsof de twee boeken hier op ingesteld waren kantelde ze in de lucht en namen een voor een plaats op het andere boek. Met haar blik had ze de boeken gevolgd en keek nu op het stapeltje boeken neer wat ze vast had. Tevreden met haar handeling maakte ze een geluidje en draaide zich weer weg van de boeken kast.
Zachtjes neuriënd verliet ze de plek waar alle kasten stonden en maakte haar weg naar een van de tafels. Ze had maar drie boeken gepakt, niet erg veel voor haar doen, maar het zou vast genoeg zijn om wat informatie te bemachtigen. Aangekomen bij een grote tafel legde ze het stapeltje boeken neer, deed haar schouder tas af en nam plaats op een van de houten stoelen. Vervolgens bukten ze naar haar tas om daar een setje velletjes perkament uit te halen, een houten doosje en een inkt potje. Het perkament legde ze net iets rechtser dan het midden voor zich, het houten doosje plaatsten ze boven het perkament en het inkt potje zetten ze rechts naast het perkament. Vervolgens pakte ze een van de boeken, streelde even teder en liefdevol over de leren kaft, om het boek vervolgens open te slaan en te zoeken naar de juiste pagina. Aangekomen bij de pagina die ze zocht begon ze met lezen.

Na enkele seconden stopte ze al met lezen om te reiken naar het houten doosje. Met een simpele beweging klapte ze het houten dekseltje open en werd er een prachtig zwarte schrijfveer zichtbaar. Een van de spullen die ze van haar Mentor had meegenomen en tot op de dag van vandaag goed en veilig bewaarden in het doosje. Ze opende het inktpotje, pakte met haar rechter hand de veer vast en doopten het puntje in de zwarte vloeistof. Haar ogen gleden weer naar het boek waarna ze al snel naar het perkament schoten en ze begon te schrijven. Ze had geen super mooi handschrift maar het was te zien dat ze geleerd was in het schrijven met krullerige sierlijke letters.
Enkele regels verder keek ze weer naar het boek. Haast zonder er bij na te denken liet ze de veer los en legde haar vinger bij de regel waar ze over aan het lezen was. Men zou verwachten dat de veer neer viel, zoals met alles gebeurden wat werd los gelaten. Maar het tegendeel was waar. Op magische wijzen, met dank aan haar telekinese, bleef de veer zweven. En om dit alles nog bijzonderder te maken begon de veer uiteindelijk zelfs te schrijven.
Het was en handige techniek die ze zichzelf had aangeleerd in de vele jaren van training. Zo kon ze lezen en schrijven tegelijkertijd. Het leek haast alsof de veer de woorden opschreef die zij fluisterend oplas terwijl ze de regels een voor een af ging. Soms moest ze even terug kijken naar het perkament om er zeker van te zijn dat ze haar techniek goed uitvoerden. Maar vaak was dit wel het geval waardoor ze bijna direct weer terug keek om zo verder te gaan met haar bezigheid. Het vergaren en opslaan van informatie voor de volgende reis die ze zou maken.