Cross your heart and hope to die

Haar helderblauwe ogen waren op de prachtige zonsondergang gericht. De lucht had verschillende tinten rood, oranje en roze aangenomen en vormde hiermee een prachtig uitzicht voor de jonge lady. Het was haar eerste reis buiten Falkreath en tot nu toe was deze haar aangenaam bevallen. Archeon was een bijzondere stad en ze had al een aantal interessante ontmoetingen achter de rug. Voor nu was haar verblijf hier iets verlengd, allemaal door bepaalde zaken die aan de gang waren. Zo hier en daar had ze wat belangrijke ontmoetingen om bij aanwezig te zijn, maar het grootste deel van de tijd was ze op zichzelf aangewezen en had ze de tijd om de stad te onderzoeken. Je kon wel zeggen dat de hoofdstad van Valyria haar hart had veroverd. Niet alleen de geurige bloementuinen en de prachtige jurken, maar ook de mooie zonsondergangen. Ze had er geen spijt van dat ze naar het zuiden was gekomen. Voor het eerst in haar leven leek het dat de kou uit haar botten was gesmolten en ze zou ervan moeten genieten zolang het duurde.

Op een wat hoger gelegen terras van de stad had ze een plaats gevonden om te zitten. Haar benen hingen over de rang terwijl ze lichtjes achterover leunde en de laatste zonnestralen op haar huid liet vallen. Freyja haalde een keer diep adem en liet de lucht over haar lippen een weg naar buiten vinden. De stilte zorgde ervoor dat ze haar gedachten weer op een rijtje kreeg, het was een drukke dag geweest.

De lady genoot van de laatste zonnetralen van de dag, maar opende haar ogen weer toen ze voetstappen achter zich hoorde. Terwijl haar benen nog altijd over de rand van het terras hingen keek ze over haar schouder, om daar een maar al te bekend figuur te zien staan. Voor een moment reageerde ze niet op de begroeting, ze had niet verwacht hem hier te zien. “You,” merkte ze verrast op terwijl ze haar blauwe ogen op zijn gezicht richtte. Waarom bleef ze steeds mensen tegenkomen hier in Archeon die ze liever niet zag? Haar herinneringen schoten terug naar die ene dag in haar eigen stad, waar de man die nu achter haar stond haar had weten te verrassen. Freyja had geen idee hoe het gelopen zou zijn, mocht Naeberos niet tussen beide zijn gekomen. “What are you doing all down here in Valyria?” Zelf was ze een stadhoudster, die stonden er wel bekend om dat ze zo nu en dan in andere grote steden te vinden waren. Van hem wist ze niet veel, maar ze wist wel dat hij één van Hati’s mensen was.

Freyja keek hem nog altijd iets verbaasd aan, maar wist uiteindelijk wel iets over haar lippen te krijgen. Voordat ze het wist, en zonder dat ze ernaar had gevraagd, stelde hij zich voor als Eric. “Nice meeting you again, Eric.” Nee, eigenlijk was dat gelogen, maar goed. Ze moest zich inhouden om haar vingers niet naar haar nek te brengen, daar waar hij ooit zacht zijn tanden in had laten zinken. Echt veel goede herinneringen aan vampiers had ze niet, maar dat was waarschijnlijk ook wel onmogelijk. Toen ze hem vroeg wat hij hier deed, helemaal in Valyria, kreeg ze te horen dat hij een kleine vakantie had genomen uit het noorden. “Did the snow started to bore you?” vroeg ze hem vervolgens waarna ze haar ogen weer kort op de zonsondergang richtte. Het zou niet lang meer duren voordat het donker zou worden en ze de veiligheid van het paleis weer op moest zoeken. Immers wist je maar nooit wat er kon gebeuren wanneer de duisternis over een stad viel.

“I know I am allowed to, yes.” Ze kon er weinig aan doen dat ze er niet bepaald blij mee was om de man weer te zien en ergens had ze er ook geen problemen mee dat hij dit wist. Hun vorige ontmoeting was niet geweldig verlopen, gezien Freyja het niet apprecieerde als iemand zich zomaar opdrong in haar personal space. Hij was veels te opdringerig geweest, maar dat zou wel in zijn karakter zitten. Haar blauwe ogen waren op de stoel gericht waar hij op plaats wilde nemen, waarna ze knikte. Zelf zat ze nog altijd op de grond, met haar benen over de rand van het terras. Onder haar stroomde een beekje, waarschijnlijk door mensen in elkaar gezet, waarbij er een kleine hoeveelheid water langs wat rotsen sijpelde. “Then why still live in the north?” vroeg ze hem rustig terwijl ze haar ogen weer op de zonsondergang richtte. Voor nu zat hij daar prima, op die stoel, een aantal meter bij haar vandaan.

Wonder boven wonder wist ze zichzelf nog kalm te houden. Na hun vorige ontmoeting had ze eigenlijk op moeten staan en weg moeten lopen, voordat hij besloot dat de stoel waarop hij zat niet dichtbij genoeg zou zijn. Haar ogen waren nog altijd op de lucht gericht, terwijl ze zijn woorden aanhoorde. “Then Archeon is a very special place to come, as a vampire,” merkte ze luchtig op. Het zou haar niets verbazen als hij koppijn zou krijgen van de brandende zon. Wat dat betreft had ze wel iets geleerd van Hati, die er nooit moeite mee leek te hebben om haar dingen te vertellen. “You know that one of my advisors would kill you if they saw you here with me.” Met een opgetrokken wenkbrauw gingen haar ogen weer terug naar de blonde man, toch wel nieuwsgierig naar zijn reactie op deze woorden die opgevat konden worden als een dreigement. Ze had weinig zin in een herhaling van de vorige keer. Toen was Naeberos er geweest, dit keer stond ze er alleen voor, al had ze het geluk dat ze zich niet in een steegje bevond, maar straks zou ze toch haar weg terug naar het paleis moeten vinden.

Het verbaasde haar om iemand zoals Eric – het was ergens wel fijn om een naam op de man te kunnen plakken – helemaal in Valyria tegen te komen. Ze was in haar eigen stad al te weten gekomen wat hij was, dat was iets wat hij maar al te goed duidelijk had gemaakt in die tiental minuten dat ze elkaar hadden gezien. De brandende zon was iets waar vampiers niet van hielden, als ze de boeken moest geloven die ze had gelezen. Toch was hij hier, iets wat misschien suggereerde dat hij niet al te snugger was, of dat hij het fijn vond om zichzelf op de één of andere manier te pijnigen. “That you don’t see them doesn’t mean they’re not here.” Het waren verstandig gekozen woorden en een kleine glimlach bevestigde deze. Er was niemand, niet waar zij vanaf wist, maar het ging om het idee.

“They would, yes.” Freyja wist zelf ook wel dat er geen ziel was die op dit moment zijn ogen op haar gericht had. Maar dat was niet iets wat hij hoefde te weten. “Perhaps they don’t want to make a big show from it in a place like this. After all we’re guests here, but that doesn’t mean one of them won’t come for you in the end.” Als ze het aan Naeberos vroeg dan zou hij waarschijnlijk weinig moeite hebben om de man om te leggen. Het was iets wat ze hem die eerste dag had moeten laten doen, toen Eric haar onaangenaam had weten te verrassen met zijn aanwezigheid.