Finding refuge in my own lies

Lippen kleurden donkerrood, lang kastanjebruin haar viel over de rand van de kuip gevuld met warm water wat Ambrosia haar tengere lichaam omsloot. Dampen van exotische geurtjes kwamen omhoog in haar neus en de avondzon schemerde door een opengeslagen raam in haar vertrek. Al met al een genot na opnieuw een lange dag. Dit keer voor de klas om topografie in de jonge hersenen te boren van kinderen die in het weeshuis woonden. Het kwam niet vaak voor dat ze hen bijschoolde- daar had ze personeel voor. Maar.. Goed personeel was gewoon lastig te vinden en dat terwijl ze hen niet eens slecht betaalde. Als het mogelijk was kon men zelfs in het gigantische huis verblijven wanneer dakloos. Zo sloeg ze gelijk twee vliegen in één klap, mits men natuurlijk wat aan kon bieden. Het was tenslotte een weeshuis, geen daklozen opvang. De kinderen gaven al werk genoeg met hun gebrul en gejoel.

Een bezoeker. Bruke zijn lange gestalte bewoog zich over de marmeren vloer van de hal naar de hoofdingang. Zijn korte zwarte haren waren netjes geknipt en ondanks dat hij daarbij ook nette kleding droeg was hij afgrijselijk om te zien met een huid dat van een lijk afkomstig leek te zijn en gelige ogen die diep in hun kassen wegzonken onder donkere borstelige wenkbrauwen. Toch trokken zijn dunne lippen in een glimlach toen zijn ogen op een blonde dame neer vielen die onaangekondigd langs was gekomen. Alle potentiële klanten waren tenslotte welkom. Zacht gebrom kwam uit zijn keel toen hij een vinger op hield, maar de deur uitnodigend open hield waarna hij weg stampte om Ambrosia te halen. Vele mensen moesten aan hem wennen, maar er zat geen spier kwaad in.

Het glas waar Ambrosia van dronk werd tussen haar dunne lippen door geleegd. Net toen ze hem op de grond naast de kuip waar ze in lag zette werd er op de deur gebonkt. ''A minute.'' sprak ze duidelijk genoeg voor Bruke om te horen. Terwijl hij wachtte stapte de vrouw uit het afkoelende water om zich vervolgens in een handdoek te wikkelen. Haar bruine lokken werden opgestoken en met alles bedekt keek ze naar de deur om Bruke binnen te laten''Come in''. Hij antwoordde alleen met wat gebrom terwijl hij met een hand naar de richting gebaarde waar de grote eikenhouten voordeur was. Bezoek? Nu nog? Ze fronste licht, voor ze kort knikte met haar hoofd ''Very well..'' sprak ze en gebaarde met een hand dat Bruke weer weg kon, die de deur achter zich sloot terwijl Ambrosia zich aan kleedde in hetzelfde kledij wat ze die dag ook aan had gehad. Normaal deed ze iets simpels aan als ze s'nachts papierwerk voor zich had liggen, maar nu kon ze zo snel geen andere kleding vinden. En het scheelde dat ze niet transpireerde.
Onder de groene rok had ze zwarte hakken die op de marmeren trap tikten die naar haar vertrek omhoog liep, die aan sloot op de grote hal waar bezoek binnen kwam. Haar ogen vielen op de blonde dame die nu haar bezoek was. ''Where can I help you with?'' begon ze op beleefde toon toen ze onderaan de trap was.

Haar voeten raakten de grond en ze liet een hand op de leuning bij de trap rusten. Haar rok fatsoeneerde ze even en voelde ogen van Bruke op zich branden die bovenaan de trap bleef staan om een oogje in het zeil te houden. Nog voor ze op een normale gespreksafstand bevond zei de blondine iets wat haar pas deed staken. Haar voeten als sterke magneten aan de grond. Haar kin kwam iets omhoog terwijl haar ogen iets samen werden geknepen. Vanuit haar ooghoek viel vervolgens een meisje op die de vleugel waar de slaapkamers zich bevonden uit was gekomen. Iets wat niet meer mocht op dit tijdstip, maar ze had de woorden al gehoord. Haar blik ging van de blondine naar Ambrosia en weer terug. Even spanden de vrouw haar kaakspieren zich aan, voor ze antwoordde ''An orphanage owner, and a good one at that..'' sprak ze met een koude ondertoon, al was ze niet dom en wist ze heus wel waar de jonge meid op doelde. Maar hoe.. Hoe wist zij het? echter liet ze zich niet zichtbaar van haar stuk brengen en liep ze met een kalme tred naar het meisje met bruine krullen die net over haar schouders vielen, haar kleine lichaampje bedekt in een wit met roze pyjama ''Am I not? So, are you having nightmares again?'' sprak ze met een iets hogere toon in haar stem. Het meisje schudde haar hoofd ''Not since I had mister Fluffington, but.. Fayah stole him and she won't give him back.'' sprak ze met krokodillentranen in haar ogen. Daarop wierp Ambrosia snel een blik op haar onverwachte gast ''Then wake Carina up to make her give it back to you or i'll fire her ass'' zei de vrouw op gedempte toon, waarop het meisje haar ogen groter werden en een traantje er uit rolde ''Cool, are you going to put her ass on fire?'' vroeg ze, haar verdriet plotseling vergetend en geamuseerd door Ambrosia haar woordkeuze. Deze balde alleen een hand tot een vuist. kids ''No..'' zuchtte ze ''Then i'll make her leave and never to come back. And you like her, don't you? Then go get to her and win mister Fuckington back'' versprak ze zich in frustratie ''Fluffington'' verbeterde het meisje haar, niet bewust wat voor uitspraak Ambrosia had gedaan, voor ze zich uit de voeten maakte met een enthousiast knikje en weer door de deur verdween waar ze uit was gekomen, hem achter zich sluitend.
Daarop wendde Ambrosia zich tot de blondine. ''Let's go to my office so we can talk without being interrupted again by young rascals..'' sprak ze weer beheerst. Van wie wist ze het? En wat wilde ze hier mee bereiken? Was het zo'n vampierjager waar ze wel eens over had gelezen? In dat geval.. Mocht ze het proberen.

Tot haar genoegen stemde de ander er mee in om mee te gaan naar haar kantoor, dat gewoon één grote ruimte was waar ze grotendeels van haar tijd doorbracht als ze niet met personeel of mensen bezig was die een kind wilden adopteren. Met kinderen had ze niet veel te maken, behalve hen die mentaal waren doorgedraaid, krankzinnig en onhandelbaar. Hen die niet in de samenleving konden zijn, een gevaar voor henzelf en anderen. Met haar gave maar ook door haar wijze van aanpak wist ze soms nog tot hen door te dringen, ergens in hun verwarde geest. Bezeten door boze geesten dacht men wel eens. Maar daar geloofde Ambrosia niet in. Ze was down to earth en in het hier en nu.
Ze keerde zich dan ook net om naar de trap toen ze antwoordde op de laatste opmerking, over haar schouder kijkend om de blondine vanuit een ooghoek aan te kunnen kijken ''They respect me.'' verbeterde ze haar. ''As I give them a roof above their head, food and proper clothing that is all they have to do. To have, perhaps or perhaps not, a proper future.''
Ze liep de trap op naar de houten deur met een bronzen deurknop en een zilverkleurig bordje met haar naam. Terwijl Bruke de andere vrouw in de gaten hield opende Ambrosia de deur, weer beheerst, en hield deze open voor de ander. Maar ze was kwaad geweest, wetend dat haar geheim op straat was. En wie buiten Bruke en Kaz om wisten van haar Vampirisme? Ze kende deze vrouw niet. Ze had nooit een kind naar haar toe gebracht, en kinderen werden in trance gebracht wanneer ze werden 'gebruikt' en herinnerden zich vervolgens niks. Alleen kleine plekjes in hun nek bleven over die niet permanent waren en ze gebruikte vaak niet zo veel gif dat ze er aan verslaafd werden. Want ze wist dat het gif verslavend werkte en mensen in een soort euforie bracht. Zelf had ze daar geen 'goede' ervaring mee. De aanval die de vampier op haar had uitgevoerd waarbij ze veranderde was hardhandig geweest. Één die zijn dorst niet onder controle had, die een makkelijke prooi probeerde te bemachtigen in een huis vol kinderen. En die haar tegen kwam, zijn kans zag en genoeg gif over had gebracht om haar te veranderen. In iets wat voor haar haar leven op de kop zette. En nu was er iemand die iets van haar wilde, vermoedde ze. Als ze kwaad wilde had ze dat misschien al kunnen doen. En als ze haar daadwerkelijk volgde was ze in het hol van de leeuw. Eerst horen wat ze te zeggen had.

De vrouw liep achter de blonde meid aan om de deur achter hen te sluiten, waar ze voor bleef staan. Bruke stond aan de andere kant wist ze, maar meer zodat niemand hen nog zou storen.
De ruimte moest een neutrale maar professionele indruk geven voor bezoekers. Geen dingen die iemand af kon lijden en geen spinnenwebben en verdwaalde kledingstukken of dergelijke. De kuip waar ze in had gebaad met intussen lauw water was achter een houten uitvouwbare scherm van anderhalf meter hoog met rode rozen er op geschilderd. Dat was misschien nog het enige fleurige wat de kamer te bieden had. Haar bureau lag vol met papieren, dossiers en contracten, die echter wel netjes opzij waren gelegd op stapeltjes met daartussenin wat ruimte om te kunnen schrijven. In de lades voor het oog verborgen waren nog veel meer van personeel en kinderen die overleden waren of naar een pleeggezin. Ze hield alles bij.
Uiteindelijk liep Ambrosia hier naartoe terwijl de ander haar rug tegen de muur had, die haar bruine ogen op Ambrosia liet rusten. De vrouw haar nagels tikten op de houten oppervlakte van haar bureau terwijl ze hier op leunde met haar rug iets gebogen. Haar kaakspieren spanden zich even aan ''Typical..'' kwam er in een sneer uit, doelend op de brutale vragen die de vrouw stelde. Maar het was logisch. Haar groene ogen zochten de blik van de ander ''No.. I haven't.'' kwam er uit met een zucht, zich weer rechtop richtend om met haar handen achter haar rug gevouwen te staan. ''Nor have I changed someone..'' sprak ze naar waarheid. ''It is not that I chose to be a vampire. And the few first weeks- months- were quite miserable. I managed..'' haar lippen trokken zich samen. ''How do you know about it? Only one person that I used to have around knows about it, and Bruke. The big guy you might have noticed.. And he is always near me'' en ze wist dat sommige mensen er ook alleen maar van droomden om eeuwig te kunnen leven als ze niks meer te verliezen hadden. Maar uiteindelijk zouden mensen het merken als iemand niet ouder werd. Monster werd je dan genoemd. Bloedzuiger.
Was ze hier om zelf één te worden? Om haar altijd mooi en jong te laten zijn? Ze zou het weigeren.