''I. Don't. Fucking. Care.'' Met die woorden ramde Kaz de jongen tegen de muur aan, zijn hand omsloot stevig de keel van de ander, die met grote ogen probeerde Kaz hand los te maken. Kaz daarentegen, bood er geen enkele aandacht aan en het verbaasde hem dat hij de keel nog niet helemaal had dichtgeknepen. Want Kaz was boos. Nee, niet boos, hij was laaiend, ziedend. En dat was hij al voor de afgelopen weken. En niets of niemand leek iets goed te kunnen doen. De dief leefde op minder dan twee uur slaap in de afgelopen drie dagen, zag eruit alsof hij elk moment van zijn stokje kon gaan, maar de adrenaline hield hem op de been. De fouten die de jongen voor hem had gemaakt echter niet. ''Fix it.'' Gromde hij toen hij de jongen losliet, die hoestend en grijpend naar zijn keel op de grond viel, een paar vrienden schoten hem al te hulp. Maar voordat ze goed en wel bij hem aan waren gekomen, haalde Kaz uit met zijn wandelstok. De metalen kraaienkop raakte de jongen vol in zijn neus en bloed spoot alle kanten op. Het boeide Kaz weinig dat het op zijn kleding of op zijn gezicht kwam. Er was op dit moment weinig wat Kaz echt boeide.

Het pakhuis waar ze in zaten was afgezonderd en donker, maar er was genoeg ruimte voor illegale praktijken. Terwijl de jongen werd weggesleept, op zoek naar een ziekenboeg, stak Kaz met trillende handen een sigaret op. Zijn omgeving was zo goed als verlaten en dat betekende dat hij heel even zijn rust kon pakken. En daarna moest hij weer verder. Er was geen tijd voor rust of slaap. Er moest geld verdient worden. Het lukte Kaz om de meeste inkomsten achter te houden voor zichzelf, waardoor er minder inkomsten naar de Syndicate door werden gesluisd, maar wat boeide dat. Kaz was daar binnen de kortste keren weg. Hij had gewoon net genoeg geld nodig.

Terwijl zijn eerste sigaret was uitgedoofd, stak hij de volgende al weer op, al maakte het zijn stressgehalte er niet veel beter op. De dief draaide zich echter met een ruk om toen er achter hem geschuifel klonk. Met een handomdraai leken er twee slangen uit de duisternis tevoorschijn te komen, die zich kronkelend een weg baanden door het pakhuis, opzoek naar de oorzaak van het lawaai. Kaz, ondertussen, vond dat het wel tijd werd voor een derde sigaret.

Kaz wreef over zijn voorhoofd en vervolgens in zijn ogen. Hij was hier veel te vermoeid voor. Maar hij was zo dichtbij. Als hij gewoon nog even doorzette, was hij hier binnen de kortste keren weg. Maar waarheen? Falkreath ging hem nooit worden, dat was nummer een. Een andere plek in Rhoynar was te duidelijk. Vanaheim? De enige mensen die daar woonden hadden niets te bieden en liepen waarschijnlijk zelfs nog achter op de technologie ook. Navarre? Nee, daar stond hij nog steeds hoog op het 'gezocht'-lijstje. En Nymmerwell, Nymmerwell deed er niet toe. Dus restte alleen Valyria nog. De stad van het goud met zijn gouden duinen en alles goud. Het was een hemel voor een dief als hem. Lareth had misschien nog wel plek voor hem. Zo niet, dan verzon hij daar wel iets voor.

Het geschuifel hield op en maakte plaats voor gesis. Een van zijn slangen had de boosdoener dus gevonden. Kaz draaide zich om naar het geluid en verstijfde. Zijn hart leek een paar kloppingen over te slaan voordat hij het weer enigszins wiste te kalmeren. Het maakte al overuren, maar als dit erbij kwam wist Kaz niet zeker hoe zijn gezondheid er dan op zou reageren. ''I thought you might wanted to meet the rest of your family.'' Sneerde hij terwijl hij de laatste peuk voor zich op de grond gooide en de rook uitblies. Hij liet de slangen terugtrekken, rond hem heen cirkelen zodat hij zeker wist dat ze niet in de buurt van hem zou komen. Liever had hij dat ze gewoon helemaal niet kwam.

Hoe ze hier voor hem stond. Fragiel, zielig, bang haast. Wat een act. Kaz was nog net in staat zichzelf in te houden om te gaan klappen. Hij zou hier niet nogmaals voor vallen, iets met een ezel en twee keer aan een steen stoten. Hij perste zijn lippen op elkaar om niet elk vuil woord dat in hem opkwam, naar haar toe te gooien. Nee, dan deed hij haar waarschijnlijk plezier. Dan kon ze zien wat voor impact ze op hem had gehad. Dan kon ze over haar ego strijken en zichzelf complimenteren hoe goed ze hem bespeeld had. En hoe dom hij was geweest.

Haar woorden ketsten dan ook af tegen de muur die hij had opgebouwd. ''Oh yeah, do I?'' Sprak hij met diezelfde snerende toon terwijl hij zijn ogen wat vernauwde. Hij stopte zijn handen in zijn zakken, niet Allison het plezier willen laten doen dat ze kon zien hoe erg ze trilden. ''Well I don't mind to be honest. It's not that I seem to be of use anymore.'' Allison kwam net iets te vroeg. Hij had nog een week nodig gehad en hij was weggeweest. Maar nee. Hun paden moesten weer kruisen.
''What do you want.''

Het was dat hij zich net had uitgeleefd op die jongen die nu met zijn gebroken neus ergens op de straat lag. Anders was Allison hier allang klaar geweest. Kaz beet op de binnenkant van zijn lip om zijn woede te kunnen beheersen. Hij stopte past toen hij bloed proefde en ademde een keer diep in en uit. Niet dat dat hielp. ''Maybe I am. Because I also fell for your trick, didn't I?'' Ja, hij was salty. En hoe. De slangen die langzaam maar dreigend om zijn benen cirkelden, sisten, hun gitzwarte ogen waren continu op Allison gericht, elke beweging die ze maakte in de gaten houdend. Het was dat de tanden geen gif konden produceren, zover was Kaz nog niet in de beheersing van de beesten, maar de bijt zou in ieder geval goed pijnlijk zijn.

Kaz kantelde zijn hoofd lichtjes, haalde zijn handen uit zijn zakken en sloeg vervolgens zijn armen over elkaar. ''Do I though? Because I don't know if you have noticed, but your man keeps asking more and more of me. And I can't give him that. Nor you.'' De laatste woorden sprak hij giftig uit. Hij had geen zin in haar spelletjes, al helemaal niet vandaag. ''Is that why you're here? To make sure I will stay that perfect little thief you molded, in the hopes of me crawling back to you, begging you to take me back?'' In welk ziek wereldje leefde Allison wel niet? Hoe had hij ooit in haar kunnen geloven, kunnen vertrouwen? ''Because if there's one thing I want to do right now it's-'' Hij hield zijn kaken stijf op elkaar. Hij kon de woorden om de een of andere reden niet uitspreken. Moest hij werkelijk nu nog een gevoelige plek voor haar hebben? Was hij hier nu de gek geworden? Hij schudde zijn hoofd in de hoop dat de warboel iets opgeruimder werd. Maar het werd alleen maar erger.

Hij wilde haar perfecte gezicht hier niet zien, niet nu hij bijna alles had om er tussenuit te gaan, om gewoon te verdwijnen en ergens anders zijn praktijken op te kunnen zetten. Om de een of andere reden leken de Goden het nooit met hem gezind te zijn en hem altijd voor de haaien te willen gooien. Maar Kaz had leren zwemmen, figuurlijk gesproken dan want die gast zou in realiteit nooit dicht bij water komen, en zou niet zomaar opgeven. Nee, zeker niet wanneer Allison er was.

Was ze nu werkelijk bezorgd? Probeerde ze hem nog steeds te bespelen? Want hoe langer Allison hier bleef staan, hoe meer Kaz gewoon zijn handen om haar nek wilde leggen. Op een niet al te vriendelijke manier welteverstaan. ''I'm not planning on meeting him. Neither am I planning on giving back the money.'' Nee, hij had het nodig. Meer dan zij het nodig hadden. En als nood aan de man kwam, dan zou Kaz altijd voor zichzelf kiezen. Tenzij iemand.. een betere deal had. Maar voor nu was dat verre van het geval, dus deed hij er alles aan om alle touwtjes die hij had met deze organisatie, met Giovanni, met.. Allison, door te knippen. Hij was toch al nooit goed geweest in teamwork.

''What I want right now, is for you to fuck off. Forever.'' Gromde hij terwijl zijn hand zijn wandelstok wat steviger omklemde. ''You're either really stupid or really fucking bored to come here and try to make it all seem like this was not your plan.'' Kaz had nog steeds geen idee wat Allison hier dacht uit te komen vreten, maar hij zou er niet voor vallen. Niet weer. Het maakte niet uit hoe vaak hij het tegen zichzelf herhaalde, ergens had hij het gevoel dat het toch wel weer ging gebeuren. Want hij was nu eenmaal een eikel.

Begreep ze de boodschap wel, of was ze gewoon Oost-Indisch doof? Het irriteerde Kaz dat ze niet gewoon 'oké' zei en weg was. Hij wilde haar eigenlijk helemaal niets aandoen, maar als ze zo doorging, ging het haar nog lukken om Kaz over het randje te krijgen. Iedereen liep al op hun tenen de laatste tijd vanwege het feit dat elke kleine tegenslag een uitbarsting ontketende, maar Allison leek gewoon naar binnen te stampen. En Kaz was er behoorlijk klaar mee.

Hij haalde zijn schouders op. ''It would be a lie if I didn't say I didn't.'' Maar het zou ook een leugen zijn als hij haar vertelde dat hij het niet erg vond als iemand zijn nek omdraaide. Kaz wist niet goed wat hij wilde, behalve dat hij hier weg wilde en dat Allison moest opflikkeren. ''I don't give a fuck about what your plan is, or was, whatever,'' Praatte hij terwijl zijn hand even naar zijn ribben ging toen hij daar een steek voelde. Het was weken geleden, maar nog steeds was het niet geheeld. Goh, Kaz, hoe zou dat nou toch komen. Misschien iets met te weinig rust pakken? ''I'm done.'' Met die woorden zette hij zich langs Allison heen. Hij wile hier geen aandacht meer aan besteden. Misschien moest hij gewoon nog een keer zijn geld tellen en er dan gewoon vandoor gaan. De rest van het geld kon hij desnoods nog ergens onderweg ergens vandaan halen.

Nog een paar stappen en hij was het pakhuis uit. Nog een paar stappen en hij kon opgelucht adem halen dat hij zich weer onder controle had weten te houden, dat er geen doden waren gevallen en dat dit niet in een regelrechte helsoep was veranderd. Maar die paar stappen kwamen niet. Kaz stopte plots toen Allison de woorden had uitgesproken en hij zweerde dat hij kon voelen dat zijn hart stopte met kloppen. Maar het duurde niet lang daarna voordat de adrenaline door zijn lichaam ging pompen en hij zich met een ruk omdraaide.

Binnen een handomdraai was er een slang om haar nek gewikkeld. De zwarte schubben staken glimmend af tegen al het wit wat Allison nog altijd droeg. Zo puur en lief, zo.. schijnheilig. ''You what?'' Siste hij terwijl hij een stap in haar richting deed. Als hij opnieuw een dood op zijn geweten had, puur en alleen door een domme fout, door niet na te denken en door niet naar zijn geweten te luisteren, wat was er dan nog van hem over? Pure hopeloosheid en woede. En zo wilde Kaz niet verder. Maar op dit moment leek dat het enige wat hem dreef.

Haar woorden dreven hem alleen maar verder tot het puntje van waanzin. Hij balde zijn vuist en de slang kronkelde strakker om Allison's nek heen, ervoor zorgend dat de jonge vrouw nog nauwelijks adem kon halen. Want dat was precies zoals hij zich voelde. Allisons woorden impliceerde alleen maar dat er iets gebeurd moest zijn. Iets waar Ambrosia het sowieso niet mee eens zou zijn, als die überhaupt nog zou leven. Maar Kaz kende Ambrosia, niet door en door, maar hij wist dat de kans bestond dat ze nog steeds leefde.

''You worthless, heartless bitch.'' Hij spuugde de woorden uit, nog een paar stappen dichterbij zettend. Hij kon verder geen woorden bedenken die hij haar verder kon noemen. Puur en alleen omdat zijn woede boven alles wat verwoord kon worden, uitsteeg. Het enige wat hij op dit moment wilde was Allison zien lijden. Misschien nog wel meer. Misschien kon hij er hier gewoon een eind aan maken, dan hoefde hij zich verder geen zorgen meer te maken en kon hij in alle rust genieten van zijn miserabele leven.