‘You worthless, heartless bitch.’

Ze kon niet zeggen dat het een leugen was. De greep rond haar nek werd sterker, waardoor een schor geluid uit haar keel kwam. Ademhalen was moeilijk en ze kon voelen hoe de knelling sterk genoeg was om het flink te laten verkleuren als de slang eenmaal los zou laten. Het maakte het praten lastig, maar de blondine leek vandaag toch al moeite te hebben met zich normaal uiten. Om één of andere reden kwam alles er zoveel anders uit, alsof iets in haar hoofd wilde dat Kaz pissig op haar was. Alsof ze het niet kon laten om het allemaal nog zoveel erger te maken. Ze begreep het niet. Of, misschien wilde ze het gewoon niet begrijpen. Ze gokte op het laatste.

“She’s fine,” was wat ze eruit kreeg, haar vrije hand om de slang leggend, terwijl ze Kaz weer aankeek. Lange verhalen zaten er niet in op het moment en als ze lang zo door gingen, dan zou zelfs blijven staan aardig moeilijk gaan worden. Ze haalde een keer diep adem, nog altijd dat schorre geluid makend. “If you think I went there to hurt her you’re a fucking idiot.”

Adem. Allison haalde een aantal diepe teugen en voelde hoe ze minder wankelde, hoe alles bijna direct weer beter leek te functioneren. Haar hoofd deed zeer en de wereld om haar heen voelde wat vreemd, maar ze legde er maar weinig focus op. In plaats daarvan stond haar blik op Kaz. Strak, bijna zonder emotie. Heel ongewoon voor de blondine, wie over het algemeen vrij weinig moeite deed om haar gevoelens te verbergen. Ze was immers niet snel van haar stuk te brengen, maar dit was wel… een speciale situatie. “Because I asked her for help,” sneerde ze. Haar blik gleed even naar beneden, naar wat ze in haar handen had.

Een zucht klonk en Allison gleed even over haar nek. Eikel. Dat had niet gehoeven. Haar blik stond strak op de jongen gericht en dit keer was het aan haar om een stap naar voren te doen. “You don’t have to use it. Just take it with you,” sprak ze, haar hand naar voren houdend. “Ambrosia would want you to have this too, I’m sure. It’s good.” Haar blik stond nog altijd serieus. Dit was niet persoonlijk. Dit was enkel omdat ze Kaz’ naam had gebruikt om het middel te krijgen, omdat ze zonder hem Ambrosia nooit gevonden had. Het was een bedankje. Niet persoonlijk, niets. Het… Zucht.

Kaz had het potje uit haar handen gegrist, waardoor Allison eindelijk de kans kreeg haar goede hand te gebruiken om over haar nek te wrijven. De ander was voor een flinke tijd verbonden geweest en de littekens in de palm van haar hand waren nog zeer gevoelig. Haar blik gleed naar het potje, vervolgens weer naar Kaz. “It will probably work a lot better if you inject it,” legde ze kalm uit. Alsof ze aan een klant aan het uitleggen was hoe het werkte. “Just… Make sure that, if you do use it, you only do so when absolutely needed,” sprak ze kalm. Dat was dan weer advies dat ze alleen hem gaf. “It’s strong.” Hij kon haar vertrouwen, hij kon haar niet vertrouwen. Het maakte niet uit. Ze had het aan hem gegeven.

Zijn stem… De toon was veranderd. De woede was niet meer te bekennen en in plaats daarvan had hij eerder vermoeid geklonken, waardoor de blondine op haar lip beet. Ze wendde haar blik af, bijna alsof ze iets verwachtte te vinden in dit verdoemde pakhuis. Het duurde even voor ze zuchtte. “Yeah,” antwoordde ze zacht. Het was bijna alsof ze een tweede betekenis achter zijn vraag plakte. Maar, misschien moest dat ook wel. Misschien was dit… hoe ze het allemaal moesten beëindigen. Ze zouden elkaar nooit meer hoeven spreken en de leegte zou vroeg of laat wel verdwijnen. Ze had genoeg werk om zich op te focussen, genoeg ellende om op te rapen nadat ze zich hierin had weten te verstrengelen. Het was beter zo. Voor iedereen.

“We’re done.”

Even leek het erop dat hij iets ging zeggen. De slangen waren verdwenen en Allison had haar blik omhoog gericht. Ze beet op haar wang. Te zacht om het bloed te proeven, maar hard genoeg om het te voelen en een poging te doen zich daarop te focussen. Niet dat het enig effect had. Iets in haar hoopte nog altijd dat hij inderdaad wat zou zeggen, al was het iets…
Maar, Kaz draaide zich zonder ook maar enig woord om en liep weg. De blondine sloot haar ogen en zette zich tegen de muur aan, om hier langzaam tegen naar beneden te zakken en haar handen in het gezicht te leggen. Wat een fucking hopeloze situatie was het toch. Haar nek brandde als een bezetene en ze wist zeker dat ze de komende tijd niet meer naar buiten zou kunnen zonder die af te dekken. En dat was nog niet eens alles. Maar, het was beter zo. Dit was hoe het moest eindigen. Nu kon ze zich focussen op de problemen die voor haar lagen. Met een zucht stond ze op en in de hoop dat Kaz lang weg was van het pakhuis, zette ze zichzelf ook de deur uit.