A courtesy call

Athelstan had twee dagen geleden een beslissende knoop doorgehakt en een beslissing genomen waarvan hij niet meer terug kon. Hij had dit zelfzeker gedaan en zo kwam hij ook over naar alles en iedereen, maar hij had er ook zo zijn twijfels bij. De afspraak van Ragnvald was riskant. De twee steden waren al langere tijd in conflict met elkaar, waardoor hij blijvende achterdocht had naar de man en zijn afspraken, zijn woord. Hij kon op niet meer vertrouwen dan zijn woord. Hij had de vorige nacht dan ook liggen piekeren en alle voor en nadelen liggen opsommen. Het was iets wat hem deels wel gerust had gesteld. Hij kon zijn halfzus, Freyja, hiermee beschermen. Ze was nog jong en had momenteel niet de capaciteiten om zichzelf te verdedigen. Het was iets wat niet alleen aan het hof opviel, maar ook buiten de veilige muren. Hij wilde haar beschermen tegen het mogelijke kwaad, maar ook de stad wilde hij veilig houden, de bewoners. Het enige nadeel was, dat hij zichzelf bewust moest laten aanvallen op de dag dat hij Freyja ging uitleven, om mogelijke vermoedens te verdoezelen. Zichzelf bewust laten verwonden zonder zich te verdedigen, zou nog het moeilijkste van allemaal worden. Ook hier waren er de nodige twijfels en frustraties. Nu was hij weer op zijn vertrouwde plek, de haven. De schepen na de laatste tocht weer in orde gebracht. Ze moesten namelijk altijd vertrekkensklaar zijn. Hij had stevig meegeholpen om zijn gedachten te verzetten, maar hij moest toch even een stap opzij zetten. Een kort moment van rust was nodig en een slok van zijn waterfles ook.

Hij had zich wat aan de kant gezet om de anderen de ruimte te gunnen, toen iemand plots zijn arm over zijn schouder legde. "Hello hotstuff, been a while, hasn't it?" Hij trok even een wenkbrauw op, bij wat er gebeurde en draaide zijn hoofd om naar de man die zijn arm over zijn schouder gelegd had. Athelstan's reactie was verrassend kalm. Dit was dan ook de minste actie waardoor hij gefrustreerd kon raken, zeker met wat er voor de deur stond. "You," fronste hij even, waarna hij kort zijn mondhoek optrok. "Long time no see." Zij naam lag op het puntje van zijn tong, maar het lukte hem niet om deze uit te spreken. "At least a few weeks ago isn't it?"

Even leek hij zijn frustraties kwijt te zijn die gelinkt waren aan zijn, tsja, verraad kon je het toch niet echt noemen. De naam van de jongeman, die uit het diepste van zijn gedachten moest vissen, wist uiteindelijk te verschijnen. Eric. Athelstan was meestal wel goed met namen, maar deze man had hij natuurlijk, zoals hij zelf al zei, al even niet meer gezien. "Indeed", zei hij instemmend op wat de eerder man zei. "Last time we met, we wanted to drink something, but that never happened. Isn't that right Eric." Athelstan had zijn hoofd nog steeds gedraaid naar de man die naast hem stond en zijn arm nog steeds over zijn schouder had gelegd. Het contact maakte hem eigenlijk niet zo heel veel uit. Heel kort trok hij zijn mondhoek omhoog. "Let's have a drink, right now. I need some distraction." Hij kon zich vaag iets herinneren dat de man een soort café had of ergens werkte in iets waar ze wat konden drinken, maar hij kon zich niet precies herinneren wat voor soort plaats het was. "You know a place right?"

"We didn't indeed, oh and being honest, I totally forgot your name" De man had zijn arm weggehaald van zijn schouder, zodat hij een stapje naar achteren kon zetten om hem volledig te kunnen kunnen. Enkel een hoofd was daarnet namelijk wat gek. "Athelstan." stelde hij zichzelf simpel voor. "Sounds rough for you, but I can't say no to that" Even trok hij zijn wenkbrauw op, niet wetend wat hij precies hiermee bedoelde, al kon hij het uit het volgende antwoord wel uithalen. "You know a place right?" "I work there. Oh, did I mention it was a brothel?" Even haalde hij zijn mondhoek op toen hij hij dat zei. Zijn gedachten naar de naderende dag, waarbij hij zich bewust zou laten aanvallen, was tijdelijk uit zijn geheugen gewist. HIj zei verder niets meer op die laatste opmerking en volgde de man gewoon. Hij was eerder al wel eens in een bordeel geweest, maar nooit met het idee om alleen iets te drinken, voor alles was een eerste keer. Als hij al alleen iets te drinken kreeg. "With you're appearence I guess the brothel is very popular?" mompelde hij kort, nog steeds achter hem aangaand. Je kon niet ontkennen dat hij er slecht uit zag, knap zelfs. "I didn't know women came to a brothel as costumers." Het was algemeen bekend dat het vooral de mannen waren die naar ginder gingen als klanten. Tenzij Eric natuurlijk achter de bar stond, wat niet echt een plek was voor hem.

Ondanks dat hij net nog zijn hoofd had gebroken over wat het binnen een paar dagen zou gebeuren, moest hij toegeven dat hij dat alles nu mooi aan de kant had geschoven. Zo zag je maar, dat zijn schuldgevoel niet bepaald groot was en dat terwijl hij zijn halfzus ging verraden. Je zou je voor minder schuldig voelen. "Oh my, that's a compliment to hear~ Sadly, it isn't ás busy" De blonde man man voor hem, Eric, was de reden. De reden dat hij zijn schuldgevoel vergat. Hij reageerde positief op wat hij eerder zei, maar vertelde vervolgens dat het niet zo heel druk was. Athelstan liet zijn blik langs de huizen gaan. Het bordeel lag dan ook niet zo heel centraal, zag hij nu. Ze waren dieper de stad in gelopen en liepen nu door enkele kleinere straatjes. "Some women do, but ofcourse it are mostly guys" Hij knikte begrijpelijk. Zoals hij had verwacht, vooral mannen. Zelf was hij amper te vinden in bordelen, al moest hij toegeven dat, de keren dat hij ging, hij zich toch fortuinlijk geamuseerd had. Ze draaiden een straatje in en daar was het dan, er was maar één woning met een plaatje op waarop 'brothel" stond. Dirty Paws. Athelstan versnelde zijn pas kort, zodat hij niet langer achter de man aanliep, maar naast hem liep. I've never been to thís brothel," Het was een simpele mededeling, die al snel gevolgd werd door een vervolg. "Always good to explore new places in my own town." Dat laatste zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. Het was gek dat je als zoon van de Laird, nog steeds plekken niet gezien had.

"No? Well, for everyone there is a first time~" Athelstan, die nu naast de man liep, had een geamuseerde uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij verder niets zei. Zijn uitdrukking sprak boekdelen. De eerdere opmerking werd al snel gevolgd door een vraag. "But wouldn't you think that you'd have seen it all, one day?" Athelstan draaide zijn hoofd naar hem toe en vertraagde even zijn pas om hem als eerste het gebouw binnen te laten stappen, waarna hij op d evoet volgde. "I hope so, one day, to see it all." beantwoorde hij de vraag, waarna hij toch een korte verklaring wilde geven waarom hij alles nog niet gezien had, zeker de kleine straatjes. "My father kept me close and there was just no time to explore everything." Hij kon zich niet herinneren dat hij gezegd had wie hij precies was en waar hij woonde, dat hield hij voorlopig ook maar mooi voor zich. Als het aan bod kwam, was het zo, maar hij wilde er ook niet te koop mee lopen. Athelstan liet zijn blik langs de aanwezigen gaan, waarna zijn blik terug naar Eric ging, die verrassend genoeg geen shirt meer aan had. Daar was het, het shirt lag op de grond, waar Athelstan over stapte. Zijn blik, die eerder op de grond was gericht om over het shirt te stappen, ging nu schaamteloos naar Eric, die naar de bar was gelopen en zich voorzag van de nodige drank. Zijn blik ging kort langs zijn gespierde bovenlichaam, waarna hij zich, niet te centraal in het bordeel, ergens neerzette.

"He did? Why then?" Ahelstan haalde zijn schouders op bij de raag van Eric. "He wanted to protect me or something." zei hij nonchalant. In deze wereld was dat iets vreemds, zeker omdat het ruige leven een levensstijl was. Hoe hij vertelde, leek ook op dat, maar in werkelijkheid was Athelstan binnen de muren klaargestoomd. Eric had ondertussen zijn shirt uit gedaan en hij had zijn blik over zijn bovenlichaam laten gaan. De littekens op zijn rug waren hem dan ook opgevallen, maar hij liet dat voor wat het was. Hij was op zoek gegaan naar een plekje om te zitten terwijl Eric iets was gaan halen om te drinken. Drank, dat was iets waar hij momenteel wel naar snakte. Het hielp hem altijd wel om zijn gedachten op iets anders te richten. Eric gaf hem een drankje, waarop hij dankbaar knikte. "Thanks." mompelde hij en nam een slokje, waarna hij even naar de fles drank keek. Even zien wat hij aan het drinken was. Niet dat hij het niet wist, want de slok die hij genomen had, gaf het antwoord al meteen weg.