A kiss while dying

Oké, misschien wist hij nu even niet waar hij heen moest gaan, maar hij was er heilig van overtuigd dat als hij lang genoeg rondliep, hij er vanzelf wel zou komen. En anders niet. Het zou niet de eerste keer dat hij ergens in een grasveld of op het strand wakker werd en het zou vast ook niet de laatste zijn. Het punt was dat hij het wel zou overleven, met of zonder haar. Al zag het er nu misschien niet zo uit. Sierra had de teugels laten gaan nadat hij haar ervan verzekerd had de weg wel terug te kunnen vinden. Ze liet hem weten dat hij zijn gang kon gaan, dat hij het wel zou redden. “He always does,” reageerde hij, al kwam het er niet helemaal helder uit. Hij deed nog een paar stappen verder en keek even om zich heen. De omgeving was hem totaal onbekend. Even keek hij achterom, hopend dat Sierra niet plotseling verdwenen zou zijn. “Sierra?” probeerde hij toen op een vragende toon. “Could you maybe take me to the Duke’s castle and I’ll find it from there.” Vanaf daar moest het toch wel lukken? Hij had het nu zo lief gevraagd, dus dan moest ze wel.  

In nuchtere toestand had hij zich misschien geschaamd om hoe hij na vijf seconden weer met hangende pootjes terug bij Sierra aan was gekomen, maar schaamte was op dit moment niet meer iets dat hij bewust ervaarde. Misschien morgen, ergens in de middag, als hij weer een beetje bij zinnen was. Hij probeerde te bedenken wat een plek was die de meeste mensen in Brightwater Keep wel zouden kennen. Het kasteel van de Duke, natuurlijk. En vanaf daar zou hij de weg naar huis wel weer weten, althans dat hoopte hij. Sierra’s verbaasde blik ontging hem en hij keek haar even plompverloren aan toen ze zei dat ze niet wist waar dat was. Het kasteel was gigantisch, moeilijk te missen, zelfs voor iemand die hier nooit kwam. En toch wist ze niet waar het was. Asher liet een diepe zucht ontsnappen. “Fuck me,” mompelde hij zachtjes. “Guess I’ll just fucking stay here then. Sleep on the ground or whatever.” Want dat was natuurlijk de enige optie nu. Tenzij zijn paard toevallig de weg wist.

Sierra was observant. Er was geen enkel manier waarop ze het gigantische kasteel op de gigantische klif had gemist toen ze per boot in Brightwater Keep aankwam. Helaas was Asher op dit moment te incapabel om daar een punt van te maken. Het schoot hem werkelijk waar niet eens te binnen. Uiteindelijk gaf hij de hele zaak maar op en liet hij haar weten dat hij zijn nacht wel gewoon op de koude, harde grond zou spenderen. Natuurlijk moest ze opmerken dat dat niet de eerste keer zou zijn en Asher keek haar even met vernauwde ogen aan. Een weerwoord bleef echter uit, gezien niks op dit moment echt mee wilde werken. Hij vroeg zich af of Sierra hier voor de rest van de nacht zou blijven staan. Waarschijnlijk niet. Ze zou wel gek zijn. Toch stelde hij haar gezelschap vreemd genoeg op prijs, al had ze absoluut niets vriendelijks over hem te zeggen. Ze vroeg om een beschrijving van waar het landhuis was. Ze wilde hem dus toch nog helpen! Nu moest hij alleen even nadenken. “Well… North.” Maar ten noorden waarvan? “North of the cliff. Where the castle is. About a mile or so. Maybe less.” Dat moest voldoende zijn, toch? Hij keek haar even hooopvol aan. “Can you take me there?” Dat ze zojuist had gezegd dat ze niet wist waar het kasteel was, was hij natuurlijk alweer vergeten.

Er verscheen even iets in de vorm van een grijns op zijn gezicht toen ze uiteindelijk toch instemde om hem naar huis te brengen. Meestal werkte het toch echt de andere kant op, een vrouw die door de man naar huis gebracht moest worden. Blijkbaar was vanavond de avond om dat soort geslachtsrollen te doorbreken. Ze vroeg of hij kon lopen, waarop hij haar een tikkeltje beledigd aankeek. “I’ve been walking this entire time.” Soort van. Hij had voornamelijk tegen zijn paard aangeleund en was een beetje naar voren gestrompeld, maar ook dat telde, vond hij zelf. “Of course I can walk.” Zolang hij de witte hengst maar als houvast had, kwam het vast wel goed. De reis zou misschien iets langer duren dan normaal, maar dat was dan maar zo.

En lang was hij. Asher had het gevoel dat er uren verstreken waren, al was dit eigenlijk niet zo. De pijnlijke stilte hielp namelijk niet echt. Sierra was boos op hem en het was aan alles te voelen, maar hij was te dronken om er daadwerkelijk iets mee te doen. Hij kon het niet goedpraten en hij kon niet boos op haar worden. Hij moest zijn gedachten bij het lopen houden, of hij lag binnen no-time weer op de grond. Uiteindelijk kwamen ze dan toch aan bij het landhuis. Asher wierp even een blik op de stallen, waar hij het paard eigenlijk moest deponeren, maar ook dat leek hem een verloren zaak. Hij liet de teugels maar gewoon los en begon in zijn jaszakken naar de sleutels van de voordeur te zoeken. Iets dat ook weer een eeuwigheid ging duren.

Het viel hem nog mee dat hij niet ten gronde was gegaan. Hij had dan ook wel heel erg opgelet en de hulp van het paard was ook behoorlijk welkom. Uiteindelijk kwamen ze dan toch bij zijn huis aan. Het was ondertussen al volledig donker geworden en er was echt geen hand meer voor ogen te zien. De maan stond hoog aan de hemel en Asher vroeg zich af hoe laat het wel niet was. Laat genoeg dat hij ontzettend stil moest zijn, wilde hij zijn eigen huis zo binnengaan. Het was één ding om Cres per ongeluk wakker te maken en een volledige ramp als hij Zypha zou wekken.

Er was alleen nog de kwestie of hoe hij überhaupt naar binnen ging komen, want sleutels. Sierra vroeg of ze hem moest helpen en natuurlijk ging hij weer nee zeggen. “No, I got-“ Hij werd al snel afgepakt door de plotselinge hand die in één van zijn zakken terecht kwam en er vervolgens zonder pardon zijn sleutels uitviste. Hij pakte ze even verbouwereerd aan, waarop hij haar zachtjes bedankte. Ze stelde voor om het paard te stallen, dan kon hij alvast naar binnen. In eerste instantie wilde hij weer protesteren, maar uiteindelijk legde hij zich erbij neer dat ze het toch echt beter wist op dit moment. “That’d be nice, yeah.” Hij draaide zich naar de massieve voordeur, waar hij gelukkig de juiste sleutel van kon vinden. Na wat gerinkel en een licht gevloek, wist hij de deur open te krijgen en struinde hij naar binnen. Eenmaal daar keek hij even rond. De hoofdslaapkamer was off-limits, want Zypha, dus hij zou een van de gastenkamers boven moeten pakken. De trap demotiveerde hem echter meteen al, dus Asher struinde maar naar één van de eerste banken die hij tegenkwam om zichzelf daar vervolgens levenloos op te laten vallen.

De deur kreeg hij gelukkig zelf open. Het zou wat zijn als Sierra hem daar ook nog mee had moeten helpen. In gedachten liep hij naar binnen, zich afvragend of hij geruisloos de trap op zou kunnen komen. De zachte goedenacht van Sierra ontging hem compleet terwijl hij de villa in struinde, zoekend naar een plek waar hij zijn vermoeide lichaam kon parkeren. Idioot genoeg nam hij aan dat ze terug zou komen wanneer ze het paard gestald had. Toen hij zich realiseerde dat ze nu niet meer aan hem vastzat, zoals ze op het eiland altijd had gedaan, kwam hij overeind. Met enige moeite. Hij liep naar haar toe, voor zover dat nu lukte. “Sierra.” Hij wist eigenlijk niet eens wat hij tegen haar wilde zeggen. Naar zijn idee was ze al behoorlijk klaar met hem. “You shouldn’t walk home alone in the dark.” Wie wist wat er om dit uur nog rondliep. Daarnaast zou hij liegen als hij zij dat hij haar hier niet wilde hebben. Vandaar zijn volgende woorden. “You could stay here.”

Om Sierra hier te laten blijven, was niet bepaald een fantastisch plan. Zypha zou er ongetwijfeld achterkomen en in dat geval had Asher haar heel wat uit te leggen. Hoe moest je aan je vrouw uit gaan leggen dat je de courtisane waar je het bed al jaren mee deelde in huis had gehaald? Het zou hoe dan ook ontaarden in een ruzie en Asher kon niet zeggen dat hij daarop zat te wachten. Toch leek het hem een nog slechter idee om haar alleen naar huis te laten lopen. Rhoynar stond niet bekend om de behulpzame, timide mannelijke bevolking en Sierra was nou niet vervelend om naar te kijken. Asher besloot dan ook gastvrij te zijn en haar een slaapplek voor de nacht aan te bieden. Sierra sloeg deze na een korte stilte echter af. Zo makkelijk gaf hij zich echter niet gewonnen. “You can stay in one of the guest rooms,” suggereerde hij. Hij kon zich namelijk wel voorstellen dat ze geen zin had om een bed met hem te delen. “I just want you to be safe, alright?” Als ze wilde, kon ze 's ochtends direct weer weg. Zolang ze maar veilig thuis zou komen.