I’ll be godlike…

In gedachten verzonken liep Linonl door de straten van Cois. Het was weer een saaie, dode dag geweest. Hij was nu al een week op Fallen Skies en hij miste zijn thuisland verschrikkelijk. Hij keek naar de bordjes die soms aan de gebouwen hingen opzoek naar een plek waar hij eindelijk deftige kledij kon bemachtigen. Iets waardoor hij eindelijk wat beter zou kunnen integreren en minder de aandacht naar zich zou trekken, wat altijd positief was voor een Necromancer. Hij vond eindelijk wat hij zocht en voor hij de zware houten deur opende snoof hij de zilte lucht nog eens op. Een belletje rinkelde toen de deur opende en bijna wou Linonl weer naar buiten stappen maar toen hij zag dat er niemand aankwam, ging hij toch, met een neutraal gezicht naar binnen. Na wat te hebben rondgekeken, zag hij een outfit die hem genoeg aanstond en ging dichterbij staan. Hij keek rond, zag niemand, greep de kleren en liep vliegensvlug weer naar buiten. Hij was nu niet echt een engeltje maar stelen deed hij normaal nooit. Hoewel hij nog geen plaatselijke betaalmiddelen had, zat er echter niets anders op. Hij stapte een bosje in en klede zich om, legde zich even neer op de vochtige aarde, sloot zijn ogen en viel in een onrustige slaap.
 
Linonl opende zijn ogen en de lucht was donker geworden, hij schrok ervan dat hij inslaap was gevallen en terwijl hij de lichte takken van de struiken en dergelijke opzij duwde en weer de straat opliep, zag hij een jongen in de straat lopen. Linonl’s maag knorde en onbewust wreef hij met zijn hand over zijn maag. Zou hij aan deze man vragen of die misschien wat eten teveel had? Hij besloot het erop te wagen en stapte op de man af terwijl deze plots een vrouw vast greep. Linonl bleef zo stil mogelijk staan en balde zijn vuisten. In het zwakke licht dat door de ramen kwam zag Linonl dat de man een dolk tegen de vrouw gedrukt had. Linonl greep zijn boog maar verloor de jongen uit het oog. Hij keek rond maar zag niets en snel begon hij de straten af te struinen op zoek naar de jongen in mantel en niet veel meer. Na een tijd vond hij de jongen en zag hij hoe de jongen een klein, smal huis binnen ging. Linonl bukte zich en sloop voorzichtig met zijn boog in zijn linkerhand achter de man aan, keek door het sleutelgat en zag dat de man was gaan slapen. Voorzichtig deed Linonl de deur open en sloop naar binnen, al was het al snel te zien dat er niets te rapen viel. Hij luisterde naar de regelmatige, diepe ademhaling van de man en wist dat hij vast sliep. Hij ging weer naar buiten en besloot dat hij de man de volgende ochtend ging confronteren.
 
De zon kwam weer op en Linonl had nog niet bewogen. Hij zat een eindje van het huis af, achter een kar met stro op, verstopt terwijl hij merkte dat zijn doel wakker was geworden en naar buiten was gestapt. Linonl sloop zo snel hij kon weer achter de man aan, greep deze vast langst achter, terwijl hij in een soepele beweging zijn hand op de mond van de man legde en zijn eigen dolk tegen de keel van de man duwde. Hij trok de man een steegje in en smeet hem op de grond. Als de bliksem wisselde hij zijn dolk voor zijn boog en trok de pees strak, een pijl gericht op het hart van zijn slachtoffer. ‘Wat heb je met die vrouw gedaan lafaard?’ De blik in zijn ogen was dreigend, zijn gezicht strak, wat hem er op de een of andere manier toch zeer aantrekkelijk liet uitzien. De wind, die de geur van de zee meedroeg, blies door het steegje terwijl Linonl zijn blik geen seconde afwendde