[Open] Nothing's gonna harm you... darling..

WHISPERING A HAUNTING TUNE

'All the way from Aztlan... and for half it's estimated price..,' Een triomfantelijke glimlach stond op haar gezicht terwijl ze de wijn in haar glas zachtjes liet rondwalsen. Ze had het uit beleefdheid aangenomen. Het was niet alsof ze zich nog de smaak kon herinneren... of dat de inhoud van dit glas ook maar enigszins anders zou smaken dan welke vloeistof ook die ze naar binnen zou gieten. Er waren nog maar weinig dingen in deze wereld die in haar afgestorven smaakpapillen weer de illusie van leven zou kunnen doen opwekken. En toch... Soms schonk ze nog wel eens een glas zoals dit voor zichzelf in. Om het dan ergens op een tafel te laten staan. Voor het gevoel, of misschien uit nostalgische overwegingen. Wellicht was het de kleur die iets in haar aanwakkerde.
De groene ogen maakte zich los van het glas om zich weer op de man voor haar te richten. Een getinte huid zoals ze ze vaker tegen kwam in warmere streken als deze. Donker haar. Donkere ogen. Een lichtelijk accent. En een oog voor detail. Hij had een mooi sierraad uitgekozen. Goud... ingelegd met agaat en turkoois. Zijn vingers draaide het teder om, om het van elke kant te kunnen bekijken. 'It's even more beautiful than was rumored,' hoorde ze hem haast fluisteren. Een glimlach verscheen op haar gezicht. 'That leaves me... my share..,' Langzaam was ze opgestaan om haar glas op tafel te zetten en in trage pas op hem af te lopen. De donkere ogen van de man waren opgeschoten naar haar. Ook op zijn gezicht stond een glimlach. Een die ze niet vertrouwde. Haar pas staakte. 'Indeed it does... but I want to offer you something.. else, Brann,'
'That was not what we agreed upon,' De zachtheid in haar stem was verdwenen. Scherp en genadeloos staken haar woorden hem. Doorkliefden de ruimte als dolken om zich in zijn weke lijf te boren. Maar het leek hem niet te deren. In plaats daarvan was hij dichterbij gekomen. Warme vingers streken langs haar bleke gelaat. 'Stay here... with me...,' Haar hoofd kantelde zich iets. Alsof ze niet kon beseffen wat hij zojuist had gezegd. 'No... this was strictly professional. It always has been... and it always will be..,' Een scherpe klik. Haar pols was de bewegingsvrijheid ontnomen door een stel handboeien waarvan hij de ander vast maakte aan de tafelpoot. Haar blik schoot terug naar hem. Zijn handen vonden haar gezicht. 'I promise to free you if you show me you can behave,' Zijn handen gleden af naar haar middel... en zijn lippen vonden haar hals. 'Stop this... insult right now. In your pathetic little life, you may be someone of importance but in the eyes of this universe you are still nothing but a mere parasite. A sick abscess that deserves nothing less than a cold, sharp blade to be cut off fro-,' Ze werd ruw onderbroken door een flinke klap in haar gezicht. 'I will not tolerate you talking to me like that. And I will make you realize your mistake,'
'No...,'
Hij keek even op. Tussen de rode lokken door keek ze hem aan. De pupil in haar ogen verdwenen en nu dezelfde groene kleur als de rest van haar iris. Puntige hoektanden glinsterde hem toe. 'You were the one who made a mistake...,'

Verborgen in de schaduwen van de huizen had ze zichzelf naar een steeg gesleept. Een lelijke snee in haar arm en gescheurde kleding. Hij... was sterker geweest dan ze hem aanvankelijk had ingeschat. De handboeien bungelde nog steeds aan haar pols. In een, eigenlijk onzinnige poging, probeerde ze haar rode krullen wat te fatsoeneren. Ze leek op een ordinaire straathoer. Hmm.... correctie.. een in elkaar geslagen ordinaire straathoer. Haar blik ging voorzichtig naar de drukke straat met de mensen en hun dagelijkse bezigheden. Ze hadden gelukkig weinig aandacht voor haar. En als ze haar kant al opkeken, was een blik op haar huidige... uiterlijk genoeg om ze snel door te laten lopen. Waarom zouden ze ook stoppen voor haar. Om haar te helpen? Ja tuurlijk. Niet dat ze op anderen zat te wachten. Niet in de staat waarin ze nu verkeerde. Nee, ze kon beter wachten tot de drukte wat afgenomen was en zich daarna snel uit de voeten maken.  

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Voorzichtig steunde haar hoofd tegen de muur waar ze zich als een lappenpop tegen aan had laten zakken. Ergens... wenste ze nu dat glas wijn wat binnen kapot was gevallen. Gewoon zodat ze het zelf tegen de muur stuk kon smijten. Soms was dat een noodzaak. Je pure emoties in een creatieve manier kunnen uiten. Laat haar dan de mooiste fresco's op de muren schilderen in primitieve razernij met de duurste verf die er was. Spijt... en wijn.
Ze streek met een hand door haar lokken. Een vluchtige beweging om de niet bestaande adrenaline in haar lijf tot rust te manen. Daar had ze immers een hartslag voor nodig, niet? Haar arm viel slap terug in haar schoot. Eén been had ze opgetrokken, door de scheur in haar rok nu ontbloot. Een glimlach op haar gelaat als reactie op haar zelf gecreërde euforie. De natuurlijke reactie die nu als verboden drug elke vezel van haar wezen vulde. Het liet haar voor een moment de vernedering vergeten.
Zijn stem. Hij was de reden dat haar ogen weer open gingen en naar hem op keken. 'I... have known better days,' was haar eerste glimlachende opmerking op zijn woorden. Even bleef ze hem aankijken, maar nam daarna dankbaar zijn jack aan die ze om haar blote schouders sloeg. 'If he ever wakes up, I will ask him...,'
Haar blik gng terug naar hem. Opgeslokt door het duister van de ogen van de ander. 'It isn't every day one of my own kind comes to my rescue. What may I call my hero?' vroeg haar zachte, fluwelen stem hem. Ze had al snel in de gaten gehad met wat voor gezelschap ze te maken had. Het was ook niet moeilijk om ze ertussen uit te trekken... voor haar dan. De meest prominente hint? De geur die de ander als herkenbaar parfum om zich heen had hangen. Lang niet zo zoet als de meeste sterfelingen. Blijkbaar kon een roos minder zoet ruiken als het een andere naam had.