Daylight

Er was niemand te gast in huis, dus Elayne kon gerust de woning in het bos verlaten. Haar gezicht was opgemaakt, al was het niet zo goed als Allison dat kon doen, haar jurk bedekte al haar littekens zoals altijd wanneer ze naar buiten ging. Ze was altijd voorzichtig, zoals haar was opgedragen. Als iemand haar lichaam zou zien dan zouden ze haar weghalen. Het was niet goed als iemand de littekens zag en dus zou ze er alles aan doen dat te voorkomen. Terwijl ze het naaldbos in stapte, zwiepte ze een mand heen en weer. Ze had daar wat eten in gestopt voor een picknick. Het was maar iets kleins en wat er in zat was simpel. Ze kon wat de basis betrof wel voor zichzelf zorgen, anders zou ze het nooit overleefd hebben wanneer Allison vertrok. Haar andere hand was uitgestoken en sloot zich om wat voor een ander gewoon lucht was, maar voor haar hield ze de hand vast van een van haar vrienden. Een andere metgezel van haar, eentje die voor de buitenwereld wel zichtbaar was, was de enorme hond van Allison. Juno ging bijna altijd met haar mee als ze het huis verliet, om op haar te passen. Dat had Allison hem opgedragen en dat had hij haar verteld. Juno nam zijn taak altijd erg serieus. Soms vond ze hem iets te strikt, maar uiteindelijk deed hij het ook alleen maar om zijn werk goed te doen. Ze kon het hem niet echt kwalijk nemen.

Eenmaal op een plaats in het bos gekomen waar de sneeuw niet door de bomen heen gedrongen was en de bodem nog vrij bleef, hield Elayne stil en spreidde het kleedje uit. ”Katarina, will you help me find a spot for everything?” vroeg ze aan de vriendin die ze had meegenomen. Ondertussen begon ze met het uitstallen van het eten dat ze bij zich had. Het was vooral wat fruit en ander kant en klaar voedsel. Echt koken of iets in die richting was ze niet heel goed in. Toen alles klaar lag ging ze samen met Katarina en Juno zitten. ”Do you want something as well, Juno?” vroeg ze aan de hond. Hij schudde zijn hoofd en Elayne glimlachte even. Even serieus als altijd. ”Please enjoy the food, Katarina!” Haar vriendin wenste haar hetzelfde toe, waarna Elayne een appel pakte en hier een hap uit nam. Het was een mooie dag vandaag, al was het ook leuk geweest als Allison ook mee had gekund. Niet dat Katarina geen leuk gezeldschap was, maar het was toch altijd net iets meer speciaal als Alli wat leuks met haar kwam doen.

Elayne keek om toen ze een stem hoorde. In haar enthousiasme over het picknicken had ze niet gemerkt dat er iemand door de sneeuw aan was komen lopen. Hij merkte op dat het erop leek dat hij wat misliep. De jonge vrouw keek even snel naar Katarina en Juno, om vervolgens haar blik weer op de vreemdeling te laten vallen. Ze was niet zo goed wanneer het om vreemden ging. "Uhm, hello sir," begon ze, haar stem zacht. "Me and my friends are having a picknick, would you care to have some food?" vroeg ze vervolgens. Netjes blijven, dat was in eerste instantie de truc. Zeker als ze geen problemen voor zichzelf wilde veroorzaken. "You don't mind right, Katarina?" vroeg ze aan haar vriendin. De andere jonge vrouw schudde van nee. Juno was op zijn hoedde, maar dat was hij altijd wanneer er een onbekende bij haar in de buurt was. Als het moest zou hij er alles aan doen om de man weg te jagen.

De ander leek nog een tikkeltje terughoudend over het aannemen van haar offer, maar het leek erop dat dit vooral uit beleefdheid was. Elayne glimlachte en schudde haar hoofd lichtjes. "Oh, I think you misunderstood. This is Juno," zei ze terwijl ze naar de hond wees, "And this is Katarina," waarna ze met haar hand naar de jonge vrouw gebaarde. Men haalde haar vrienden wel vaker door elkaar als ze hen voorstelde, maar ze vond het niet erg om het nogmaals uit te leggen. De man stelde zich vervolgens voor als Agnar. "Pleasure to meet you Agnar. My name is Elayne," zei ze met een knikje. Ze pakte zelf een appel en wreef die even langs haar jurk. "Don't be afraid to pick anything you like."