Attack of the tiny animals

DErgens kon hij niet snappen van andere dat ze geen concrete plannen hadden met hun leven. Zeker hier in Vanaheim. Zelfs hij had plannen, naast die van aan de Conclave meedoen. Het was nutteloos om een back-up plan te hebben daarvoor want hij wist goed genoeg hoe het kon eindigen. Oftewel won je en werd jij de volgende commander of je stierf en dan was het einde verhaal. Het klonk bruut, maar zo was het nu eenmaal. Iets waar Orion zich al lang had bij neergelegd. Naast het trainen daarvoor wilde hij echter meer van het leven, wilde hij zaken bezitten. Met dank aan de man die hem had geleerd hoe hij moest werken had hij al aardig wat bij elkaar gekregen, iets wat hij goed had verstopt natuurlijk ook maar details. Het feit dat hij werkte betekende voor hem ook dat hij zichzelf kon providen van de beste wapens voor als hij ging jagen of wat dan ook.

Kort knikte Orion. Een plan dat hij goed genoeg kon begrijpen. Een plan dat hij uiteraard ook had, alleen moest hij dan eerst die hele vertoning gaan winnen. ‘By stealing from a baker who would bash in your skull?’ Sprak hij met een grimas tot achter zijn oren. Zijn blik maakte echter wel duidelijk wat hij bedoelde. ‘When your plan succeeds, be sure to come look for me will you?’ De kans bestond dat Cassian hem niet zou vinden, niet levend dan toch. Maar daar ging hij niet van uit. Daar kon hij niet van uit gaan. ‘Honey?’ Zijn ogen begonnen haast te stralen bij het horen van het woord. Dat kon er zeker wel in ja. Kon hij zijn buik aan rond eten, dan kreeg Cassian het volledige brood. ‘I’m all-in if we are looking for honey.’ Glimlachte hij vrolijk terwijl hij de andere volgde in de richting van het bos. De kans dat ze iets zouden vinden was klein, want het bleef Vanaheim. Maar hij ging zich er niet door laten ontmoedigen.