Bewust van het feit dat ze een graag geziene gast was dompelde ze zich regelmatig onder het volk van Sundarin. Tot nu toe waren voornamelijk positieve verhalen over haar ten gehore gekomen en dat moest ook zo blijven. Regelmatig mengde ze zich dan ook met de ‘normale’ bevolking en liep ze, weliswaar in het gezelschap van haar wachters, door de straten van de stad heen.

Vandaag was het een dag zoals de meeste anderen. Het was snikheet en daardoor waren de straten voor een groot deel van de middag vrij leeg geweest. Nu de avond snel zou vallen kwamen de mensen weer tevoorschijn. Een plek die altijd mensen aantrok was Belmon Square, die in de volksmond vaak ook aangeduid werd als plein van de slaven. Hier werden dag in en dag uit slaven verhandelt. Daelorian kwam er regelmatig, want ook zij had zoals velen hier in Sundarin veel te maken met de slavenhandel. Sterker nog, haar rijkdommen had ze te danken aan alle lijfeigenen die haar familie in de afgelopen eeuwen hadden verhandelt. Vanaf een afstandje stond ze te kijken hoe één voor één een groepje slaven op een plateau werden geroepen en gepresenteerd werden. Aan hun brandmerken te zien waren eigendom van haar familie. Naast haar zag ze hoe een jonge man het gebeuren gaarde sloeg met een serieuze blik. ”Do you like them?” vroeg ze vrijwel vanuit het niets.

Het groepje slaven dat zojuist op het smalle podium gepresenteerd werd waren jonge en gezonde mannen geïmporteerd uit een zuidelijk oord. Nu waren ze nog wat slank en ielig, maar met de juiste training en discipline zouden ze nog wel eens in de ring kunnen belanden. De man naast liet haar weten dat het niet echt zijn ding was, maar er wel ergens potentie in zag. ”These men you are looking at right now are mine,” vertelde ze hem. ”With good training they will be worth twice the price as much as now in less than a few weeks.” In Sundarin liepen genoeg mensen rond die ervaring en verstand hadden van het opleiden van slaven. Zelf had Daelorian een grote groep mannen onder haar hoede die precies wisten hoe ze de mannen en vrouwen konden kneden naar haar wensen. ”I assume you are not from here.” Waarschijnlijk was het de zoveelste toerist die even een kijkje kwam nemen op Belmon Square.

De man was overduidelijk niet gecharmeerd van de handel die hier gedreven werd en liet dit dan ook duidelijk merken. Daelorian was zich er bewust van dat er nou eenmaal mensen waren die er een andere kijk op hadden, maar dat deed haar weinig. ”You clearly don’t know what you are talking about,” sprak ze met een kalme stem toen de man zich had uitgelaten over de lijfeigenen. Daelorian zag dat een van haar wachters aanstalten maakte om in te grijpen, maar met een kort handgebaar in zijn richting maakte ze duidelijk dat dat nergens voor nodig was.

De man was van Rhoynar, maar was vanwege zaken hier terecht gekomen. Daelorian was enigszins nieuwsgierig wat die zaken dan wel niet waren, want de meesten kwamen hier toch echt voor de slaven zelf. ”What kind of business?” vroeg ze de man die zich zojuist had voorgesteld als Kaz. ”My name is Daelorian,” voegde ze er daarna nog aan toe. Ondertussen had ze zich wel gerealiseerd dat Kaz geen flauw idee had wie er momenteel voor zich stond. Wellicht was dat ook goed zo. Mensen gedroegen zich toch vaak anders als ze wisten wie zij precies was.

Er zouden altijd wel partijen zijn die zo hun eigen ideeën hadden over de slavenhandel. Hun voornaamste argument was dat het inhumaan was, maar Daelorian wist ook dat er genoeg slaven op deze aarde rondliepen die het een stuk beter voor elkaar hadden dan menig ander. Haar eigen slaven ontbrak het ook maar aan weinig. Ze hadden een goed onderkomen, kregen voldoende eten en werden naar haar mening fatsoenlijk behandelt. Natuurlijk waren er genoeg slaveneigenaren die anders met hun lijfeigenen omgingen, maar je kon het niet altijd goed treffen.

Een duidelijk antwoord op haar zojuist gestelde vraag bleef uit. Niet dat het veel uitmaakte, want in haar handel was meneer Kaz toch niet geïnteresseerd. ”I assume it is your first time here in Valyria,” merkte ze toen op. Zijn enigszins verbaasde blik op het reilen en zeilen hier in Valyria verklapte veel. ”Have you already visited our beautiful capital?” vroeg ze met enige nadruk op het laatste gedeelte van haar zin. Daelorian kon zelfs niet betwisten dat de hoofdstad wonderschoon was, maar toch ging haar voorkeur uit naar haar eigen stad. Niet alleen vanwege de stad zelf, maar vooral de mensen…

De eerste indruk op Valyria was per persoon erg verschillend. Sommige vonden het geweldig en raakten er maar niet over uitgepraat, de ander vond het drie keer niks en vervloekte het. Gelukkig leek het merendeel bij de eerste categorie te horen. Kaz echter bij de laatste. Na verluid was het niet zijn eerste keer in Valyria en had hij al eens vaker een bezoekje geschonken aan dit gebied. Echter was dit de eerste keer dat hij voor een langere periode hier verbleef. Dit deed hij dan ook in de hoofdstad. ”So you are becoming Valyrian as well,” merkte ze op. Het maakte vaak niet uit hoe lang je al hier woonde. Meestal pikte je de immigranten er makkelijk uit. Was het niet hun accent, dan was het wel de manier waarop ze zich gedroegen of kleden. ”I didn’t tell you I am into slave business,” corrigeerde ze hem na het horen van zijn laatste woorden. ”I owe them and I earn my money by getting them sold, but the business is executed by others.” Daelorian bemoeide zich niet graag met de handel zelf. Daar had ze zo haar mensen voor die er echt verstand van hadden. Het was zelden dat ze zelf de handen uit haar mouwen stak en haar slaven aan de man bracht, maar vaak ging dit dan ook om grotere groepen aan veel belangrijkere personen. ”But I also participate in the rule of this city,” Haar precieze taak en rol daarin liet ze maar even voor wat het was.  

Van kinds af aan wist ze dat er een grote kans bestond dat ze ooit aan het hoofd van Sundarin zou komen te staan. Een kans die ook uiteindelijk uit was gekomen, want inmiddels was ze al enkele jaren stadhoudster van deze welvarende stad in Valyria. Over het algemeen had ze in die periode nooit het idee gekregen dat de inwoners niets van haar moesten hebben. Onder de meest belangrijke inwoners was ze redelijk geliefd. Iets wat ze ook graag zo hield voor de komende tijd. Natuurlijk waren er ook genoeg eenlingen die niets van haar moesten hebben en haar veroordeelden voor haar werkwijze. Kaz was daar wellicht eentje van gezien de kritiek die hij uitte op de slavenhandel. ”Well, Sundarin is a prosperous city.” Geld was er genoeg in deze stad. Dat was ook goed te zien als je er rondliep. Het feit dat dit het centrum was van alle slavenhandel op dit continent droeg daar zeker een steentje aan bij. ”Tell me something about the business that brought you here,” vervolgde ze. Wat deze man precies hier had gebracht was nog niet bekend. Wellicht was de reden wel erg interessant.