Games People Play

Vandaag was zo’n dag waarop de jonge vrouw er perfect uit moest zien. Er stak geen haartje uit haar opgestoken kapsel en haar gouden sieraden pasten allen perfect bij elkaar. Zelfs het ooglapje, welke haar oog verborgen hield, paste bij het goud dat overal in haar outfit terug kwam. Vandaag zou ze immers op bezoek gaan bij een vriendin. En niet zomaar iemand - het was Daelorian. Een jaloezie was altijd voelbaar in het lichaam van de vrouw wanneer ze dacht aan haar vriendin, de iets jongere, maar beeldschone Dae. De vrouw was de Lady of Sundarin, een titel waar Aliyah enkel van had kunnen dromen. Ze kon het dus niet maken om er onverzorgd bij te lopen - al was dit, vanzelfsprekend, iets wat ze nergens zou doen.

Aliyah stapte uit het rijtuig, even over haar schouder vegend toen het leek alsof daar wat stof op was gevallen. Het enige nadeel van Valyria was het zand in de lucht, meegenomen door de omringende woestijn. Ze gaf hier echter al snel geen aandacht meer aan en richtte haar blik op haar vriendin. “Ah, Daelorian, how pleased I am to see you again!” begroette ze haar vriendin.

Haar familie had een goede naam, waar Aliyah graag in mee ging. De jonge vrouw had weinig te betekenen gehad in de familie. Ze handelde niet, ze werkte nauwelijks. Wat ze echter wel deed, was sociale contacten onderhouden. Ze ging vaak op bezoek bij andere families die belangrijke bondgenoten waren, families waar haar familie altijd op zou moeten kunnen rekenen. Een relatie moest immers onderhouden worden en dat was iets waar de jonge vrouw goed in was. Zelfs al was ze niet op iedereen even gek, was het niet lastig om te doen lijken dat ze dit wel was. Gelukkig was het met Daelorian makkelijk en was de vrouw uitgegroeid tot een vriendin, iemand bij wie ze uit vrije wil op visite ging, niet enkel omdat het moest.

“I can’t wait, many families should learn from how well your servants are taught,” sprak Aliyah toen er over eten gesproken werd. Het was vrij gewoon voor iemand om een goedkope slaaf te kopen, één zonder te veel talent, of om zijn slaven zo te behandelen dat deze absoluut hun best niet meer deden. Het voedsel… was één van de eerste dingen die hieronder leed. Je proefde het. Het gebrek aan passie. Maar, bij huize Rahaeris had de jonge vrouw nog nooit iets te klagen gehad over wat haar voorgeschoteld werd. En een heerlijke maaltijd tijdens een goed gesprek… Wat wilde je nog meer? “It has been a while, how have you been?” Het was immers niet ongewoon dat hun kalenders gewoon geen match waren en ze elkaar een langere tijd niet konden zien.

De woorden van Daelorian brachten een glimlach op het gezicht van de jonge vrouw. “Of course,” stemde ze rustig in. “I take pride in our family’s work,” ging ze met een glimlachje door. Het was geen geheim dat de vrouw niet werkte voor de kost, dat ze eigenlijk gewoon mee teerde op het fortuin van de familie. Iets wat niet ongewoon was voor een jonge vrouw van een rijke familie, al helemaal niet wanneer deze in de slavenhandel zaten. Haar vader, noch haar broer, wilden haar waarschijnlijk in die zaken zien. En waar de vrouw blij was geen verplichtingen te hebben, was ze ook… verveeld. Wat was het leven immers zonder doel? Af en toe dacht ze eraan om haar eigen pad in te slaan, om eindelijk eens iets te doen dat niemand van haar zou verwachten. Maar, altijd deinsde ze terug. Want wat als haar familie haar niet terug op zou vangen wanneer ze faalde? Zonder hen was ze immers niets, had ze niets bereikt.

De vraag werd weerkaatst en Aliyah glimlachte terwijl ze even rondkeek in de eetzaal. “I have been well,” vertelde ze de Lady met een lachje. “Bored, yet busy,” ging ze er verder op in. Het was een vreemde combinatie. Het leven was druk geweest, maar alsnog voelde het alsof ze niets gedaan was. Geen vrije tijd om iets te doen, maar alsnog niets te doen hebben. Een treurige combinatie, dat zeker.