Fault Lines

Hij wist niet hoe, of waarom, maar het was gebeurd. Hij dronk nooit veel, tenminste niet zo veel als hij vanavond had gedaan. Enkele weken geleden was hij door een willekeurige kapitein ingehuurd. De man had wat extra mankracht nodig gehad om zijn schip veilig te houden, iets waarvoor hij een aantal huurlingen had ingeschakeld, inclusief Sawyer. Al met al was de taak veilloos verlopen en was schip plus bemanning heelhuids aangekomen op een eiland in Rhoynar dat Isla de Juegas heette. Er kon veel gezegd worden over verbanningen, maar naar de zijne kon Sawyer wel zeggen dat hij een stuk meer van de wereld gezien had dan voorheen. Toch zou hij dat alles met gemak weer inruilen om terug naar huis te kunnen, om zijn familie weer bij elkaar te hebben en de eer van zijn huis weer te herstellen. Het waren gedachten die hij weg probeerde te duwen zodra ze op kwamen zetten: hij wist immers dat het nooit zou gebeuren. Hij was een realist, boven alles.

Nadat het schip aangemeerd was en alles op orde was gebracht, had de crew hem en de rest van de huursoldaten meegesleurd naar een lokale taveerne. Blijkbaar was het hier normaal om direct na een lange reis te kijken wie zichzelf als eerste in een coma kon zuipen. In alle hectiek had Sawyer maar besloten dat hij zich best een keer kon laten gaan, vooral sinds hij niemand hier echt kende. Dus hij goot de ale naar binnen, op het tempo waarop de zeelui dat deden. Een grote fout. Hij raakte de grip op tijd en ruimte al snel kwijt. Zijn lichaam werkte niet helemaal meer naar behoren, iets dat hem in grote mate irriteerde, sinds hij maar al te graag controle had over alle zaken om hem heen. Daarnaast had hij geen enkel idee hoe laat het op dit moment was. Door de crew werd unaniem besloten dat de volgende bestemming een bordeel was. Sawyer werd zonder pardon meegesleurd en kon nog net opvangen dat ze een gebouw binnengingen dat The Blooming Rose heette. Er werd hem nog een glas ale aangeboden, iets dat hij wijselijk afsloeg. De andere mannen gingen verder met drinken en één voor één verdwenen ze met hun vrouwelijke gezelschap naar boven. Sawyer begroef zijn handen enigszins radeloos in zijn broekzakken, in de hoop zich zo vorm te kunnen geven.

& Sierra

Het was bijna lopendebandwerk, als hij het zo bekeek. Elke man die binnenkwam, werd de kamer ingeleid om vervolgens op een meisje te stuiten dat zijn type wel leek te zijn. Vervolgens werd hij tactisch wat bijgeschonken voordat hij naar boven verdween. Sawyer kon het niet laten om enigszins verbaasd en onder de indruk te zijn van het geheel. Hij deed zich tegoed aan de verscheidene hapjes die werden geserveerd, terwijl zijn collega’s een voor een naar boven verdwenen met een meisje naar hun keuze. Ze leken van alles wat te hebben: klein, lang, dun, vol, donker, licht. Meisjes die uit het hart van Nymmerwell hadden kunnen komen en meisjes met een huid zo licht als de sneeuw in Falkreath. Alsnog wekte geen van hen zijn interesse.

Eigenlijk neigde hij om weer naar de bar te gaan. Het feit dat hij redelijk beschonken was, zorgde ervoor dat hij zich niet al te veel schaamde over het feit dat hij de enige leek te zijn die niet binnen nu en vijf minuten naar boven verdween. Toch vond hij het niet bepaald fijn om de controle over zijn eigen lichaam kwijt te zijn, dus besloot hij maar om te blijven staan waar hij stond. Observatief als hij was, zelfs met een aantal glazen op, merkte hij op hoe een van de courtisanes overeind kwam om naar hem toe te lopen. Een jonge vrouw met donkere haren en ze was behoorlijk klein van stuk. Al met al was ze mooi om te zien. Ze merkte op dat de meeste zeelui behoorlijk goed te spreken waren wanneer ze na tijden weer voet aan wal zetten. Blijkbaar zag hij er niet al te vrolijk uit. “Maybe I’m not like most men,” merkte hij nonchalant op. Het duurde niet lang voordat hij doorhad hoe prententieus dat antwoord klonk en er een kleine grijns op zijn gezicht verscheen. “Or maybe I was just in need of the right company.” Even draaide hij zijn lichaam wat meer naar haar toe, om op die manier wat interesse te tonen. Hij moest een beetje naar beneden kijken, wilde hij haar rechtstreeks aankijken. “What's your name?” Ergens vroeg hij zich af waar hij in hemelsnaam mee bezig was en hoe hij dit hele scenario zag eindigen.

Soms vroeg hij zich af waarom hij naar Rhoynar was gevlucht van alle plekken. Navarre was toch behoorlijk anders en in eerste instantie had hij dan ook last gehad van een lichte culture shock. De mensen in Navarre waren behoorlijk welgemanierd ten opzichte van de zeelui hier. Daarnaast waren ze in het noorden toch iets subtieler over dingen als seks en drank. Hier in Rhoynar leek het echter niemand te boeien dat iedereen wist dat je ’s nachts dronken over straat rolde met de eerste beste courtisane. Sawyer had zichzelf nooit echt als preuts gezien, maar hij vond het ondanks alles maar helemaal niks.

Even wist hij zichzelf geen vorm te geven toen een van de meisjes op hem af kwam gelopen. Normaal had hij geen enkel probleem met nieuwe, vreemde situaties, maar op dit moment leek alles toch een tikkeltje lastiger te gaan dan normaal. Ze stelde zich voor als Sierra, niet meer en niet minder. Het was hem opgevallen dat courtisanes vaak niet meer dan één naam droegen. Vervolgens vroeg ze naar de zijne. “Sawyer,” zei hij met een vage grijns op zijn gezicht. Hij wist niet echt wat hij van de hele situatie moest vinden en de relatief hoge hoeveelheid alcohol die nu door zijn bloed stroomde, hielp ook niet echt. Ze schoof nog wat dichter zijn kant op en hij vroeg zich af waarom. Het zou wel lichtelijk arrogant zijn om zichzelf aan te praten dat ze hem wel zag zitten. Misschien hoopte ze de andere mannen in de kamer te laten zien dat ze al bezig was, om zo kans te maken op een vrije avond. “I'm not exactly a regular at brothels, as you might've guessed,” ging hij verder. Voor een doorgewinterde courtisane moest het vast wel te zien zijn dat hij geen idee had wat hij aan het doen was. “Maybe you could show me the ropes.” Ergens wilde hij hier eigenlijk zo snel mogelijk weg, maar dat ging moeilijk zonder enige argwaan te wekken. Uiteindelijk besloot hij dus maar met de stroming mee te gaan, alsof dat zou werken.

Sawyer was normaal wel trots op het feit dat hij in de meest onbekende, vreemde situaties volledige controle wist te behouden. Hij wist gewoonlijk precies wat hij moest doen en wist alles, ondanks tegenslagen, vaak wel tot een goed einde te brengen. Hij was nauwkeurig, plande alles meestal netjes uit en zorgde altijd voor een plan A tot en met Z. Op dit moment had hij echter geen idee hoe hij dit scenario in goede banen moest leiden.

Heel veel zin om naar boven te gaan had hij niet, vooral niet gezien het hem ook nog eens geld zou kosten. Dat terwijl hij het niet bijzonder breed had op dit moment. Met veel moeite probeerde hij de glimlach op zijn gezicht te behouden terwijl ze hem liet weten hoe de zaken hier verliepen. Vervolgens vroeg ze naar zijn type. Zijn type. Hij beet even bedenkelijk op zijn lip. “I usually go for shorter, dark-haired women,” liet hij haar weten. Bij gebrek aan beter, had hij de vrouw aan wie hij in Navarre uitgehuwelijkt was beschreven, zich niet realiserend dat Sierra ook aan de oppervlakkige beschrijving voldeed. Niet dat het veel uitmaakte, geen enkele courtisane hier was namelijk zijn type. “How about I take you upstairs then?” suggereerde hij met een grijns. Blijkbaar had hij besloten om zich door deze hele situatie heen te bluffen, iets waarvan hij de kans op succes vrij klein inschatte. Betere opties had hij nu echter niet, vooral niet nu hij een aantal van zijn collega's naar hem zag kijken. Vanaf de andere kant van de kamer probeerden ze hem aan te moedigen met vulgaire gebaren, waarop hij hen een geïrriteerde frons liet zien. Wat een afgang.

Natuurlijk had hij zich afgevraagd waarom hij van de rest van de mannelijke populatie leek te verschillen. De meeste mannen die hij kenden, hadden meestal maar twee dingen aan hun hoofd: drank en vrouwen. En dan vooral de mannen die hij de afgelopen jaren in Rhoynar had leren kennen. Hij had echter een stuk minder interesse in dat soort dingen. Hij was een stuk serieuzer aangelegd dan de meeste mensen in zijn sociale kring. Gewoonlijk liet hij zich liever niet afleiden door dingen die er op lange termijn niet toe deden. Ondertussen keek hij toe terwijl hij om zich heen zag hoe bekenden uiteindelijk trouwden en begonnen met het stichten van families. Iets dat voor hem nog mijlenver weg leek te zijn.

Toch begon de tijd enigszins te tikken en zo nu en dan vroeg hij zich af of hij niet gewoon moest accepteren dat er niet zoiets was als ‘de ware’. Dat hij niet plotsklaps helemaal stapelgek op iemand zou worden en er op dat moment achter zou komen wat echte liefde was. Misschien was het juist wel een compromis dat je maakte. Maar zelfs dan had hij geen enkel idee met wie hij in het huwelijksbootje zou moeten stappen. Een vijfendertigjarige weduwnaar die van anderen stal om brood op de plank te leggen, was immers niet echt iets waar de meeste vrouwen hier om stonden te trappelen. Behoorlijk beïnvloed door de alcohol, vroeg hij haar toch maar of ze naar boven konden gaan. Hij was de starende blikken van de rest van zijn crew wel zat en moest ze toch op de een of andere manier laten zien dat hij geen complete pretverpester was. Sierra haalde haar arm door de zijne en leidde hem vervolgens naar boven, uitgeleid met een enthousiast gejoel van de paar mannen die hem aan hadden staan kijken. "Please don't mind them," zei hij tegen haar, met een duidelijk teken van vermoeidheid in zijn stem. Het was wel duidelijk dat de typische man uit Rhoynar en hij niet helemaal overeen kwamen.

Dit zou de eerste keer zijn dat hij zijn nacht spendeerde in een bordeel en het was nou niet bepaald iets waar hij heel trots op was. In Navarre waren zulke dingen lang niet zo populair als in Rhoynar, al waren er natuurlijk overal wel genoeg klanten om een plezierhuis draaiende te houden. Hij viel echter niet echt onder de doelgroep. Sawyer was opgegroeid rondom de adel van Navarre en hem was geleerd met dat soort dingen te wachten tot het huwelijk, iets dat hij dan ook netjes gedaan had. Hij was zijn vrouw dan ook trouw gebleven, totdat de dood hen vrij letterlijk had gescheiden. Sindsdien had hij eigenlijk geen vrouw meer aangeraakt.

Zodra ze haar kamer in kwamen, keek hij even rond. Het zag er allemaal een stuk minder… ordinair uit dan hij in eerste instantie had verwacht van een bordeel. Sierra liep meteen richting een tafeltje, waar ze verscheidene dranken op had staan. Blijkbaar werden de klanten ook hier nog voorzien van alcohol. Verstandige bedrijfsvoering, meer kon hij het op dat moment niet noemen. Toch had hij nog wel door dat hij meer dan genoeg had gehad. “Just water, please,” antwoordde hij dan ook toen ze hem wat te drinken aanbood. Hij wilde zijn hoofd er immers wel enigszins bijhouden. “How long have you been working here?” vroeg hij, deze keer met oprechte interesse. Ze oogde hem immers een stuk jonger dan hij was, maar ze leek tevens behoorlijk goed te weten waar ze mee bezig was.

Bij nader inzien had hij al die drankjes wellicht niet af moeten slaan. Hoewel hij graag de controle over de situatie behield, had hij niet het gevoel dat zoiets hem op dit moment zou helpen. Nog wat meer alcohol had hem misschien wat losser gemaakt, iets dat hij op zich wel zou kunnen gebruiken op dit moment. Daarbij, hoe meer hij dronk, hoe groter de kans dat hij zich hier morgen nog maar weinig van herinnerde. Ergens had hij het gevoel dat dat zo slecht nog niet zou zijn. Misschien had hij zich wel zo klem kunnen zuipen dat hij het bewustzijn gewoon verloor. Dan had hij al helemaal geen verantwoording meer af hoeven leggen. Helaas was het daar nu een beetje laat voor. Ook Sierra liet hem weten dat drankjes hierboven op het huis waren. Alsof ze hem vol wilde gieten. Sawyer keek haar even aan en bedacht zich uiteindelijk. “A bit of rum, then.” Het was nou eenmaal een gebruikelijk drankje in Rhoynar en ergens had hij het gevoel dat hij zich toch een beetje naar het stereotype moest gedragen. Hij vroeg haar hoe lang ze hier al werkte en het antwoord verbaasde hem. Bijna tien jaar. En dat terwijl ze al vrij jong was. Zo nu en dan kwam er vast een man binnen met een wat onconventionele smaak. Sawyer dacht er echter liever niet aan. “That’s quite long,” reageerde hij, terwijl hij op het bed plofte. Nu hij stil zat, merkte hij pas dat de wereld toch een beetje aan het tollen was.

In stilte sloeg hij haar gade terwijl ze zich over de glazen op tafel ontfermde. Hij besloot op het nippertje toch maar om zijn keuze te veranderen, al wist hij nog steeds niet of dat wel zo’n strak plan was. Hij twijfelde al helemaal toen hij zag hoe veel rum ze wel niet in zijn glas goot. Nu was hij er al helemaal zeker van dat ze hem dronken probeerde te voeren. Gelukkig schonk ze, naar zijn weten, voor zichzelf ook wat van het goedje in. Het zou het vast wat minder ongemakkelijk maken als ze beiden enigszins aangeschoten waren. Normaal had hij wel opgemerkt dat er enige fraude in het spel was, maar nu voelde hij zich daar toch iets te wazig voor.

Het gaf hem rillingen om zich in te denken hoe het moest zijn om hier al tien jaar vast te zitten. Gevangen op een eiland waar je als vrouw ontzettend in de minderheid was, en dan moest je je dagen ook nog eens in een bordeel slijten. Het was niet het soort beroep dat mensen vaak vrijwillig deden en hij wilde er dan ook liever niet aan denken hoe ze het grootste deel van haar nachten doorbracht. Hij was blij dat hij niet in haar schoenen stond. Sierra kwam uiteindelijk op hem afgelopen met een glas rum in haar hand, gaf deze aan hem en kwam vervolgens naast hem zitten. Hij glimlachte toen ze voorstelde om te proosten en vervolgens tikte hij haar glas braaf aan met het zijne. “Cheers.” Vervolgens nam hij een gulle slok van de rum, want ergens was hij alweer vergeten hoe ver heen hij eigenlijk was. “I’m already kinda feeling it.” De zin kwam er wat langzaam uit, want zo voelde hij zich op dit moment ook.