Het archeon. De jonge vrouw was lang niet van plan geweest zich hier zo snel terug heen te brengen, maar… zaken waren zaken, en die leken haar hier toch weer heen te brengen. Ze had gelukkig aardige tijd doorgebracht in Falkreath en had hier zelfs een weerwolf weten te bemachtigen, maar… de cure had alles behalve perfect geleken. Het had bewezen dat er een zeker effect was. De weerwolf werd inderdaad bijna uit de persoon gezogen maar er waren… milde problemen geweest. Haar hele lichaam deed nog zeer als ze eraan dacht.
Kruge zien was een welkome verrassing geweest. In eerste instantie was ze bijna in paniek geraakt, had ze verwacht dat er wat mis was. Maar, de vogel was… anders geweest dan de laatste keer dat hij zich aan haar had laten zien. Bijna vrolijk. Vandaar dat de blondine minder gehaast was geweest. Ze had wat zaken afgemaakt, voor ze zich maar had besloten te gaan verplaatsen.

De blondine besteedde geen aandacht meer aan haar omgeving zodra een bekend persoon haar opviel. Met een glimlach zette ze zich op hem af en toverde ze een grijns op haar gezicht. Iets wat niet veel moeite kostte, gezien het feit dat het tweetal zowaar een keer… goed was samen. Geen drama, niets. Alles was oké en ze was blij hem te zien. Het was een wonder.

“Hey.”

---

Ze waren bijna een normaal koppel zo. Al zou je denken dat ze elkaar vaker zagen met hoe… rustig de begroeting was. Maar, de blondine had al zoveel vooruitgang gezien in hem. Had hem al zoveel comfortabeler rond haar zien worden dan hij in het begin was. Ze was… gewillig om het allemaal op zijn tempo te doen.
Hij leek immers opgelucht haar te zien en toen hij vroeg of ze mee zou lopen, knikte ze. “Sure thing,” sprak ze, toch iets verbaasd klinkend. Hij leek iets te willen vertellen en ze was benieuwd wat, maar eigenlijk verwachtte ze dat het iets met de Koning te maken had. Was dat het niet altijd?

---

“I’ve been…” Allison fronste voor een seconde, dacht even na. “The nightmares haven’t come back nearly as bad as they were before, so I’ve been catching up on sleep and trying to get some… business done as well,” besloot ze maar uit te leggen. Het was waar - de dagen die ze samen hadden doorgebracht hadden haar langzaam in een vorm van rust gebracht. En zelfs nu ze niet naast hem wakker werd, wist ze dat hij er voor haar zou zijn als ze het echt nodig had. Zoals zij dat voor hem zou zijn. “How have you been?” Een glimlach trok over haar gezicht. Ja. Ze zou hem eigenlijk moeten vertellen over het feit dat ze progress had gezien met de cure voor weerwolven. Maar wilde ze hem echt vertellen wat het risico was?

---

Niet langer was ze bang voor wat de toekomst hen zou brengen. Want, wat kon er onderhand erger zijn dan wat ze al hadden meegemaakt? Haar keuze was onderhand duidelijk. Ja, ze konden elkaar af en toe wurgen, maar… ze had geaccepteerd dat ze hem zou blijven vergeven en dat ze op haar beurt zou werken voor vergiffenis wanneer zij de fout had gemaakt. Het was… goed. Het nam een heel deel van de angst weg en gaf haar een nieuw soort rust. De korte rustperiode die ze samen in Falkreath hadden gehad, had haar absoluut goed gedaan. Daar kon ze wel aan wennen.

Kaz leek… vrolijk, echter. Absurd vrolijk. Er moest iets zijn. Ze snoof eventjes licht en beet kort op haar lip. “Seems like things are finally falling in place, then,” sprak ze zacht. Van werk tot aan het tweetal samen. Dingen leken aan de beterende hand te zijn en het gaf haar een gelukkig gevoel. “I assume you wanted to see me for a reason, though?” besloot ze te vragen. Niet omdat ze niet blij was hem te zien. God, het tegendeel zelfs. Ze wilde niets liever. Maar, ze was… nieuwsgierig.

---

Kaz leek even over zijn woorden te struikelen, maar Allison gaf hem de tijd. Hij verlaagde zijn tempo en toen hij tot stilstand kwam, stond ze vrij dichtbij hem, haar bruine ogen gevuld met nieuwsgierigheid terwijl ze hem aankeek. Het maakte niet uit wat hij zou zeggen, elk woord wat eruit kwam interesseerde haar. Misschien was het gewoon omdat ze al door zoveel heen waren gekomen samen, dat elk goed nieuws bijna als muziek in haar oren klonk.
Dit was echter niet wat ze had verwacht.
Voorzichtig zette de blondine een stap naar achteren en ontstond er een frons op haar gezicht. Onderzoekend nu, had ze haar blik op die van Kaz gericht. “Eh?” Goed zo, lekker duidelijk, Allison. “How? What?” Ze wilde blij voor hem zijn, echt waar, maar… het was… Ze schudde haar hoofd zachtjes en pakte zijn hand beet. “I’m so happy for you. How is he?” Zet je over de vragen heen, Allison. Het enige wat hier belangrijk was, was die blik in zijn ogen. Hij leek… gelukkig. En dat was hoe ze hem graag zag.

---

‘I surpassed his age.’

Allison’s blik viel op de grond toen de woorden gesproken werden en ze moest haar best doen voor de rest om nog tot haar door te dringen. De blondine had moeite haar blik weer op Kaz te richten en bij het zien van de pretlichtjes in zijn ogen, legde ze haar rechterhand even op haar linker bovenarm, alsof ze zichzelf wilde beschermen van zijn geluk. Of, misschien was het dat ze zijn geluk van haar wilde beschermen. Dat klonk logischer. “You surpassed his age…” mompelde ze zacht. Ze schudde haar hoofd lichtjes en gleed met haar hand door haar haren, even om zich heen kijkend alsof dat haar het antwoord zou geven. Hoe moest ze hierover denken? Wat… Hoe… Ze zuchtte nog een keer, haar ogen voor een paar tellen gesloten houdend, voor ze weer een lichte glimlach op haar gezicht forceerde. “I’m glad.” Wat kon ze anders zeggen?

---

Het kwartje leek te vallen bij Kaz en de blondine beet op haar lip toen de glimlach van zijn gezicht verdween. Ze schudde haar hoofd snel toen hij zijn volgende woorden sprak. “No, no,” sprak ze, een frons op haar gezicht. “That’s… I… I’m sorry.” De blondine had haar blik weer op de jongen gericht en zette een glimlach op haar gezicht. Ambrosia was goed. Misschien was zijn broer ook wel over te halen. Dat had ze voor Kaz over, toch? Voor hem zou ze alles aan de kant zetten en werken om zijn broer van de vloek te herstellen. “I should… No, I want to just be happy for you. It doesn’t matter,” ging ze door. Zo moest ze zijn, toch? Ze moest dat bijtende gevoel negeren, het idee dat Kaz zich zou hechten aan zo’n… zo’n monster.

---