Hij was dood. Het voelde in ieder geval alsof hij dood was. Nee, streep dat door. Hij voelde helemaal niets. En dat hoorde je toch te voelen wanneer je dood was? Of sliep hij enkel? Was dit een tussenstop voordat hij het daadwerkelijke licht te zien kreeg? Of bleef hij hier voor eeuwig rond hangen? Er was in ieder geval geen pijn. Dat was een voordeel. Een nadeel was dat het zo verdomd donker was en hij geen hand voor ogen zag.

Iets leek zich te roeren, als een rimpeling op het water. Een kleine tinteling in zijn vingers, een kriebeling die via zijn ruggengraat omhoog kroop. het voelde onnatuurlijk, iets wat niet thuis hoorde. Maar het was er. En het werd erger. Tot het punt dat er wel pijn kwam. En niet alleen op een bepaalde plek, nee. Overal. En het was ondragelijk.

Met die pijn leek iets anders te komen. Iets wat hem vervreemd was. Honger. Specifieke honger en drang naar iets. Iets wat hij niet kon plaatsen. Maar het maakte zijn keel droog en het werd het enige waar hij nog aan leek te kunnen denken. Met die gedachte en die drang, schoten Kaz' ogen open.

Hij was niet dood. Nee, dit was erger dan dood zijn.

Kaz wist niet waar hij was, maar het kwam hem bekend voor. Maar alles was een grote zooi in zijn hoofd, alsof zijn brein niet kon beslissen wat het nu was. Dood of levend. Het enige wat Kaz wel wist, was dat hij honger had. Naar iets. Er was iets gebeurd, dat moest. Maar zijn hoofd kon er niet bij komen, leek het te willen blokkeren alsof het hem ergens van iets wilde beschermen.

Kaz draaide zich op zijn buik, kreunde en probeerde zich omhoog te hijsen. Het ging makkelijker dan hij had gedacht. Eerlijk gezegd, ging het hem te makkelijk af. Er schoot iets door zijn hoofd heen. Een herinnering. Kaken die zich in zijn schouder hadden geboord, zijn nek half aan flarden hadden gescheurd. Met een hand vond hij de plek waar de wond had moeten zitten. Zijn vingers tastte zijn schouder af, maar vonden niets. Slechts aan flarden gescheurde kleding. Maar van een wond was geen spoor. Had hij het gedroomd? Was dit een nachtmerrie geweest? Maar wat was die drang dan?

Er schoot paniek door hem heen. Er klopte iets niet. Alles had zo echt gevoeld, het moest echt zijn. Waarom was er dan geen bewijs? ''Whatthefuck..'' Wist hij uit te spreken terwijl hij zich omdraaide. En met die woorden voelde hij iets in zijn onderlip prikken. Nee, niet iets. Het waren tanden. Hoektanden. Met zijn handen gleed hij er langs, voelde hij of ze wel echt waren. En met die beweging merkte hij Mort op. Die daar gewoon stond. ''What did you do?'' Fluisterde hij terwijl hij zijn handen liet zakken. Kaz vernauwde zijn ogen terwijl het hem langzaam begon te dagen.

''What the FUCK DID YOU DO?!''

Alles was zoveel intenser. Alles leek dubbel bij hem binnen te komen, scherper, pijnlijker. Kaz voelde een steek in zijn borst maar hij wist niet of dit van kwaadheid was of van iets anders. Dit moest een nachtmerrie zijn. Hij was gewoon ergens een keer in slaap gevallen en hij zou zomenteen wakker worden er zou niets aan de hand zijn. Maar hoe langer hij hier bleef zitten, hoe kleiner die kans werd.

Met Morts woorden schoten ze weinig op. Kaz schudde zijn hoofd. ''No.'' Gromde hij terwijl hij van het bed probeerde te komen. Maar het was alsof zijn lichaam compleet opnieuw moest opstarten en niets naar behoren wilde functioneren. Dus, struikelde hij half maar wist hij zich overeind te houden. ''You should've let me die. You should have let me fucking die!'' Met een paar passen was hij bij Mort en duwde hij hem tegen de muur aan. Zijn ogen gleden over zijn broers gezicht, zagen de spijt, het verdriet. Maar het kwam niet binnen. Nee, Kaz werd afgeleid door iets anders.

De dief kantelde zijn hoofd lichtjes naar de deur. Er was iemand anders hier. Hij kon het horen, hij kon het ruiken, hij kon het haast voelen. ''What's that smell.'' Siste hij, eiste hij te weten. Zijn ogen bleven op de deur gefocust maar keerden vervolgens terug naar Mort. Vol haat. Hoe dom was hij geweest om Mort te vertrouwen, om te denken dat alles goed zou komen. Nee. Alles was nu voorgoed naar de klote.

Voor een kort moment kneep Kaz zijn ogen dicht. Lag het aan hem of was alles zo verschrikkelijk licht en luidruchtig? Alsof hij wakker werd van een verschrikkelijke kater, maar dan nog tien keer erger. Maar die geur. Ondragelijk en toch aanlokkelijk. Nee. Hij wilde dit niet, hij wilde geen van dit alles. Hij had dood moeten gaan en Mort had hem achter moeten laten. Zo had het moeten gaan.

De kracht die hij zojuist had gevoeld samen met de adrenaline die was ontstaan na de verschrikkelijke realisatie dat hij in een vampier was verandert, leek binnen enkele tellen weer uit hem te vloeien. Kaz zijn knieën begaven het zowat en hij knalde half tegen Mort en half tegen de muur aan. Hij wist houvast te vinden maar zakte uiteindelijk toch op de grond. Zelfs de vloer voelde anders aan. ''No.'' Herhaalde hij weer. No way in hell dat hij hier aan toe ging geven. Dan zou het maar langer duren voordat hij werkelijk dood ging, maar Kaz zou het vertikken om bloed te drinken.

Kaz wilde zich losrukken van zijn broers greep, maar hij vond er simpelweg niet de energie voor. Hij staarde naar de vloer, naar zijn handen. Zou dat ook verandert zijn? Zou hij, nu zijn lichaam en hoofd zich in een compleet andere wereld leken te begeven, zijn trauma's zijn achtergelaten met zijn dood? Of zou dat allemaal niet verandert zijn. Zou hij nog steeds zo verschrikkelijk moeilijk doen, maar dan nu tien keer erger?

Opnieuw schudde Kaz zijn hoofd. ''No..'' Herhaalde hij het woord opnieuw, al klonk het zwakker dan eerst. Hij probeerde Mort weg te duwen, maar hij kwam niet veel verder dan een hand op diens schouder leggen. Hij had er de energie niet voor. Alles leek hem te overweldigen en te verdrinken. Misschien.. Nee. Hij wilde dit niet worden. Mort had er alleen maar een langere lijdensweg voor hem van gemaakt.

De drang en de hunkering werd echter alleen maar groter. Er lag een smaak in zijn mond die hij niet kon thuisbrengen. Hoe kon zij zo erg naar iets verlangen als hij het nog nooit had geproefd? Wat was er mis met hem? Uiteindelijk wist Kaz Mort aan te kijken. Zijn blauwe ogen waren dof, de vurige haat van net leek gedoofd te zijn. In plaats daarvan had hij een blik van verlangen, misschien ook wel iets smekends, in zijn ogen. Hij kon het een keer proberen. Een keer en nooit weer.

Waarom was het zo moeilijk om tegen te stribbelen? Waarom leek alles zo moeilijk? Waarom bleef zijn hoofd continu om iets zeuren waarvan hij niet wist wat het was. Kaz kon het wel raden, maar hij vertikte het. Hij wilde er niet aan toegeven. Maar het werd met de seconde lastiger. Het was alsof de gedachte zijn hele denkpatroon verzwolg en hem dwong zijn aandacht er op te richten. Alsof zijn leven er vanaf hing, wat waarschijnlijk wel zo was.

Te zwak om Mort nogmaals van zich af te duwen, liet Kaz zich overeind helpen, om vervolgens naar het bed te strompelen en daar weer op neer te vallen. De secondes dat hij alleen in de kamer zat, leken tergend lang te duren. Maar toen Mort terug kwam, leek alles zoveel sneller te gaan.
De instructies kwamen maar half binnen. Kaz focuste zich compleet op de vrouw. De alarmbellen die gingen rinkelen in zijn hoofd waren zwak en werden naar achteren geduwd door de gedachte van wat er komen zou. De hele tegenstribbeling van net, de weigering en zijn boosheid leken als sneeuw voor de zon zijn verdwenen.

Haast gretig pakte hij de arm van de vrouw vast. Hij keek haar niet eens aan, hij had haar gezicht niet eens gezien. Nee, zijn ogen focusten zich op de kleine wondjes die Mort had achter gelaten. De geur was sterker geworden en er was nog iets anders. Een traag maar gestaag gebonk. Een hartslag. Haar hartslag. Kaz boorden zijn tanden in de pols van de vrouw en met die beweging leek een heleboel euforie vrij te komen.

Zodra de eerste druppel bloed zijn tong raakte, leek Kaz te ontspannen, leek hij toe te geven. Het enige wat hij nu nog wilde was meer. De wereld verder om hem heen leek hij vergeten te zijn. Gretig dronk hij het bloed, proefde het terwijl zijn hoofd alleen maar om meer eiste.

Maar de vrouw was geen eeuwige bron en uiteindelijk belandde Kaz dan ook op de bodem. Hij merkte het was toen hij een zachte plof hoorde. De vrouw naast hem was in elkaar gezakt op het bed. Hoogstwaarschijnlijk dood. Kaz liet haar arm los en veegde een straaltje bloed weg langs zijn lippen. Hij had een vage grijns op zijn gezicht. Dit smaakte naar meer.

Kaz voelde zich kalmer. In zijn hoofd was het stiller geworden, geen geschreeuw of drang meer naar bloed of ander dorstlessend voedsel. Nee, hij kon alles nu even op een rijtje zetten. Hij kon beseffen dat er geen weg meer terug was. Dat hij nu dit voor altijd zou zijn. Voor eeuwig. Kaz gleed met zijn hand langs zijn tanden en voelde de scherpte van de hoektanden. Het was vreemd en ongewoon.

Mort's stem leek hem weg te halen uit de vage toestand waar hij in zat. Zijn ijsblauwe ogen vonden die van zijn broer. Het was een tijdje stil voordat Kaz de woorden had gevonden die hij zocht. Of nou ja, woord. ''Different.'' Sprak hij in alle eerlijkheid. De vampier keek over zijn schouder naar het levenloze lichaam van de vrouw. Dat had hij gedaan. Nog een naamloos persoon die hij kon toevoegen aan zijn lijst.

Langzaam draaide Kaz zich weer terug naar Mort. Hij stond op en wankelde half. Alles ging zo makkelijk, zo snel. Kaz strekte zijn vingers even, alsof hij daadwerkelijk de kracht door zijn aderen voelde stromen. ''Better.'' Vervolgde hij nog terwijl zijn ogen weer die van Mort vonden. Ze vernauwden zich lichtelijk. Het was duidelijk dat Kaz het hier nog steeds niet mee eens was. Dat hij dit alles nog steeds niet wilde. Maar na de eerste dronk was het net alcohol voor hem. Hij kon nog een glas hebben en dan zou hij stoppen. Al werd een glas altijd meer.