Nadat de fledgling gedronken had, leek het er op dat ze zowaar een rustig gesprek konden hebben. Er was nog heel wat informatie dat hij met zijn broer wilde delen. Informatie die cruciaal zou zijn de komende weken. Hoe minder hij opviel, hoe beter. Vampiers werden nu eenmaal niet echt geaccepteerd, en als het nieuws zou verspreiden dat er een jonkie losgeslagen was in Brightwater Keep.. Het zou misschien verkeerde aandacht trekken. En dat moest koste wat kost voorkomen worden. Het was zijn verantwoordelijkheid. Niet alleen het veilig houden van zijn broer, maar ook de veiligheid van de bevolking garanderen.

Al leek het moment van hoop te vervliegen toen Kaz zich omdraaide. Met twee soepele passen stond hij recht voor zijn neus. ''Last time I checked, I didn't want to be part of this. Ever.'' Klonk het giftig. En toen zag hij de blik in zijn helderblauwe ogen weer veranderen. ”That’s enough, Kaz”, Reageerde hij waarschuwend. Hij was nooit het type om de ander echt rond te commanderen, liet hem meestal maar gewoon begaan. Maar dit werd.. Riskant.

De sfeer leek opnieuw helemaal om te slaan. Frustratie en woede stroomde van Kaz af, en hij was de enige in de kamer om die emoties op te richten. Hij had alleen niet verwacht dat het zo ver zou gaan. Hij had gedacht dat er, ondanks alles, nog liefde voor hem in het hart van zijn broer zat. Ook al klopte het niet meer. De fledgling kwam nog dichterbij, dreigend. Mort wist dat hij het kon halen van de ander, hij was ouder en had zijn krachten veel beter onder controle. Hij had ze nog niet volledig uitgetest. Maar het laatste wat hij wilde, was met hem vechten. Het zou hem alleen nog maar slechter doen voelen.

De woorden kwamen hard aan, en het voelde alsof ze van veel verder kwamen dan alleen de situatie die zich momenteel voor deed. Maar hij had een punt. Hij had dit inderdaad voor zichzelf gedaan. Omdat hij niet nog een keer zijn broer kon verliezen. Hoe erg hij het ook vond, hoe schuldig hij zich voelde.. Hij had het recht niet gehad, en dat was de enige waarheid. Maar om het te horen van hem. In die exacte woorden.. En toen kwam de genadeslag. ''Just like when we we're younger. You never fucking cared about what I wanted.''

Mort klemde zijn kaken hard op elkaar, deinsde enkele stappen achteruit. Hij stond perplex. Als hij een ademhaling had gehad, dan had hij hem nu zeker niet onder controle gehad. ”How can you say that?” Bracht hij moeilijk uit. Alles wat hij ooit had gewild, was voor zijn bestwil geweest. Zodat hij gelukkig was. En dan kwam hij nu met de beschuldiging dat dat niet zo was geweest. Hoe kon hij dat denken?

De woorden van de ander raakten hem hard, en hij had geen idee hoe hij er bij kwam om dit alles te zeggen. Waarom nu. Mort had niet door dat de ander er plezier in nam, dat hij meegesleurd was in zijn woede. Kaz hield zichzelf niet meer in. Nu was hij degene die zich verraden voelde. Hij had toen ze klein waren altijd zijn broer voor zichzelf geplaatst. Het was hun twee tegen de wereld. Tegen de oneerlijke behandelingen van hun ouders naar Kaz toe en de wreedheden die bij zijn magic kwam kijken.

Nu kwam hij met dit soort beschuldigingen. En hij was nog lang niet klaar, zo leek het wel. Er werd hem nog een verwijt toegesist, waarbij de ander nog agressiever over kwam. Mort hield spreekwoordelijk zijn adem in, maakte nog een laatste keer oogcontact met zijn broer. Hij kon veel hebben, maar dit.. Dit was te veel. Dus hij gaf toe aan zijn instinct om aan de bron van de pijn te ontsnappen. Rennen.