A date to remember

THOSE ARE YOUR LAST WORDS?

COME ON, YOU CAN DO BETTER.

Als er iets was wat hij meer haatte dan de ijzige kou die het noorden met zich meebracht dan was het wel hitte. Hoe verder zuid de boot hem had gebracht hoe warmer en hoe geirriteerder hij raakte. Een aantal dagen geleden had hij een uitnodiging ontvangen. Hij had het stuk papier eerst willen verscheuren, maar tegen een gratis maal met een dame zou hij geen nee zeggen. Hoewel hij er wel een reis voor moest maken deerde het hem op dat moment niet zoveel en besloot hij de uitnodiging te accepteren.  Eenmaal van dek had hij direct spijt van de beslissing. Gald  kneep hij zijn ogen tot spleetjes vanwege het felle zonlicht en begaf zichzelf door de straten van Archeon. Er was argwanend naar hem gekeken door de poortwachters, maar wanneer hij zijn 'uitnodiging' had laten zien stapten ze opzij hem doorlatend. Nog altijd ietwat argwanend kon hij zijn tocht voortzetten. De straten van Archeon waren vrij druk, en door de hitte leek het een eeuwigheid te duren voordat hij de andere kant van de straat bereikt had. Desondanks wist hij zich gemakkelijk tussen de mensen door te wurmen. Het directe zonlicht nog altijd op zijn gezicht schijnend.

Het verschroeiende gevoel wat het felle zonlicht op zijn oude littekens gaf was bizar pijnlijk te noemen. En niet alleen dat. Het deed ook oude herinneringen doen opwaaien. Herinneringen die hij liever wegstopte om er maar niet geconfronteerd mee te worden. Al werd hij er nog elke dag aan herinnerd hoe de littekens op zijn gezicht waren ontstaan en zijn leven voorgoed hadden getekend. Het was dan ook niet gek dat Gald zijn eigen reflectie dan ook niet graag zag. Al had hij er in al die jaren geen problemen meer mee hoe anderen hem zagen. Wat dat betreft was hij er vrij nuchter onder geworden wat anderen hun mening betreft.

Eenmaal aangekomen bij de taverne die op zijn uitnodiging stond ging hij naar binnen. Daar viel hem de drukte direct op. Zijn donkerbruine ogen gleden kort over de personen binnen de taverne. Je kon duidelijk zien dat een aantal flink hun best hadden gedaan om er op hun best uit te zien. Voor de verandering had Gald zijn harnas af gelaten en droeg een simpele outfit zijn haar had hij zoals iedere dag over zijn littekens weten te kammen. Niet dat het veel hielp om zijn gezicht te verbergen. Nog voordat hij ook maar iets kon doen stond er en dame voor hem die de uitnodiging uit zijn handen griste en kort glimlachte. follow me sir en hij besloot haar maar te volgen. Ze wees hem de tafel aan waar hij aan plaats kon nemen en vertrok toen weer. Hij liet het zwaard van zijn rug zakken en plaatste deze tegen de tafel Waarna hij plaats nam aan de tafel.

Vrijwel direct kwam er een andere dame met een karaf aangelopen  Good day my lord, I hope you have had a safe travel? I see that your date for tonight hasn't arrived yet. Did you brought a present for her? begon ze vriendelijk waarna ze een glas op tafel plaatste en inschonk met een donkerrode substantie. Zijn norse blik ging van de vrouw naar het glas en haar woorden liet hij even door zijn gedachtes stromen. Een cadeau? Hij schudde zijn hoofd en leunde wat meer naar een andere tafel. Waar hij een aantal bloemen uit een vaas trok en ze op tafel legde. Met zijn hand wees hij richting de bloemen. Here's my gift. De vrouw begon de substantie in te schenken en keek hem even opmerkelijk aan. De laatste druppels hadden de karaf nog niet verlaten of Gald pakte hij het glas op en nam een aantal flinke slokken. Zijn ogen sloot hij kort en hij genoot van de koude vloeistof die zijn lichaam deed afkoelen. 'wijn', natuurlijk dronken ze wijn in het idioot hete gebied van Valyria. Het was het enige wat die opgedofte royals in de gouden stad dronken.

-Ophelia

THOSE ARE YOUR LAST WORDS?

COME ON, YOU CAN DO BETTER.

Zijn aankomt in de taverne was niet onopgemerkt gebleven. Diverse ogen hadden zich dan ook op hem gericht toen hij zijn brede lichaam tussen de tafeltjes door bewoog. Aan zo’n beetje ieder tafeltje hadden twee personen gezeten, dus het moest wel zo zijn dat ook zij bezig waren met hun ‘blind dates.’ Eenmaal aangekomen bij de tafel die de gastvrouw hem zijn plek had gewezen had hij zichzelf gemakkelijk gemaakt met een glas wijn achterover leunend in de stoel. Wachtend op zijn date van de avond die niet veel later ten tonele verscheen.

Ze had zichzelf opgedoft voor de avond en dat was duidelijk aan haar te zien. De donkerkleurige jurk met daarop de mooiste stiksels omhulde haar lichaam perfect, en waarschijnlijk had menig ander al naar haar staan staren. Naar zijn idee had de lady verwacht om gekoppeld te worden aan een of andere galante heer. Die haar op zijn knieën zou bedienen, haar stoel aan zou schuiven en iedere seconde van de avond haar zou vertellen hoe práchtig ze er wel niet uit zag. Helaas voor haar was Gald alles behalve knap, was hij niet van plan op te staan uit de stoel en beschikte hij ook nog eens over een behoorlijke dosis chagrijnige reacties die hij maar wat graag op mensen afvuurde.

Zodra de lady zichzelf dicht genoeg naar de tafel verplaatst had en waarschijnlijk de schok te boven was begon ze met haar begroeting.Lovely... mompelde hij wat binnensmonds terwijl hij haar aankeek met zijn donkere ogen. Hij wist precies wat haar eerste reactie was geweest. Dat was namelijk hoe iedereen altijd over hem dacht. En zekere een beeldschone lady als zij. Hij kantelde zijn gelaat iets zodra ze zichzelf voorstelde als Ophelia en ze een vraag terug zijn kant op kaatste. Ze had een vrij zachte stem hoewel deze alsnog boven het rumoer van het café steeg. Hij had niet verwacht dat ze überhaupt zou blijven staan en al helemaal niet dat ze zichzelf zou voorstellen aan hem. Eerder het tegenovergestelde. Weglopen was misschien een betere keus geweest. De uitdrukking die op zijn gelaat rustte veranderde niet tot nauwelijks terwijl hij zich even recht zette in de stoel. Gald'ehain bromde hij richting haar. Are you gonna stand here the whole evening girl? Zijn blik hief hij iets op maar ging vervolgens terug naar de stoel tegenover hem en weer richting de bloemen. Met zijn ene hand pakte hij de bloemen op die hij zojuist nog uit een andere vaas had weten te plukken en rijkte haar deze aan.I brought these for you. Het waren misschien niet de mooiste bloemen uit het rijk, maar het was misschien de gedachte die telde. Ten slotte had hij niet gevraagd om deze avond. Hoewel je hem niet hoorde klagen om een avond opgescheept te zitten met de prachtige lady.

THOSE ARE YOUR LAST WORDS?

COME ON, YOU CAN DO BETTER.

Het formele gedeelte was geweest en ze wisten elkaars namen nu. Iets wat Gald bij bepaalde mensen vrijwel direct uit zijn systeem leek te wissen. Sommige zielen die hij tegen was gekomen waren het niet waard om opgeslagen te worden in de bodemloze punt in zijn hoofd. Hoewel de lady tot nu toe wel bleef steken. Ze gedroeg zich anders, althans dat was hoe ze zich voordeed. Wat ze echt over hem zou denken wist hij natuurlijk niet. En wanneer een glimlach haar lippen siert bij zijn laatste norse opmerking kijkt hij op. Well enough people would have seen you by now. antwoorde hij op haar woorden. Ze mocht er zijn, en blijkbaar wist ze dat ook. Ware het niet dat deze dame zijn dochter had kunnen zijn. Hoewel kijken opzich nooit bestraft zou kunnen worden. Dus liet hij zijn ogen nogmaals op haar jurk vallen die haar lichaam perfect leek te omhullen. Alsof ie speciaal voor haar gemaakt was. De jurk deed Gald'ehain vermoeden dat ze van een hogere positie kwam en het had haast een fortuin mogen kosten. Alles voor deze speciale avond die hij op dit moment in het water had laten vallen. Zijn donkere ogen volgden iedere centimer van de jurk, tot deze uiteindelijk op tafel uitkwamen en hij ze over de bos bloemen liet gaan. Als ze toch eens wist dat hij die net van een tafel geplukt had kreeg hij ze waarschijnlijk regelrecht naar zijn hoofd geslingerd. Al deerde hem dat op dit moment niet zoveel. Haar toneelstuk of vleeskeuring hoe je het ook wilde noemen bleek van korte duur. Aangezien ze uiteindelijk toch besloot om maar te gaan zitten. Kort veranderd er iets op zijn gezicht. Een licht trekje van tevredenheid die niet langer duurde dan een paar tellen.

Zodra ze plaats had genomen aan de tafel liet hij met zijn grove handen de bloemen naar haar uit te reiken. Die ze vervolgens aanpakte en hem op een ligt verbaasde toon bedankte. Zijn blik week kort van die van haar af om een blik op zijn inmiddels lege glas te werpen. Dit duurde echter niet lang voor hij zijn donkere ogen weer in die van Ophelia haakte en de lichte blos op haar wangen zag. Met een opmerkelijke blik in zijn ogen keek hij haar aan. Haast vragend. I did not expect anything so no, I don't mind my lady. beantwoorde hij haar vraag oprecht en hij laat zichzelf weer iets naar achteren zakken in de stoel. Inmiddels was zijn dorst wel weer op komen zetten dus hield hij een juffrouw aan. Die zichzelf naar hun tafel bewoog en kort glimlachte. Sir, can I do something for you? zijn blik ging van de vrouw terug naar Ophelia.  Ladies first, I guess. Do you want anything to drink Ophelia?