Hold On

Haar donkere ogen waren gericht op Talon die aan de hemel die vol kleuren stond tijdens deze zonsondergang. Wanneer het meisje haar arm uitstak maakte de majestueuze vogel een duikvlucht in haar richting en streek vervolgens zacht neer op haar arm. Zijn poten steunden op het lederen arm stuk, iets wat ze had moeten dragen van Enzo hoewel ze er eigenlijk meer van hield om de vogel zijn poten op haar huid te voelen. Ja, het kon pijn doen maar uiteindelijk kon ze zich daar wel over zetten. Maar ze had besloten naar haar vader te luisteren, puur omdat Talon zelf ook beter leek te vinden anders was ze er helemaal niet mee doorgegaan. Samen met de vogel op haar arm was haar plan om langs de stallen naar de verijdelde schuur te gaan die ze had omgetoverd tot woonplaats van de vogel, niet dat de vogel daar ook echt bleef. Nee, Talon was het soort dier dat gewoon deed wat hij wilde, hij bracht zijn tijd wanneer hij niet bij Rose was liever door in de bossen van Navarre. Maar haar plan werd abrupt stopgezet. Het horen van Costia’s stem deed haar wenkbrauw omhoog schieten, waarom was ze niet op de hoogte gebracht dat haar tante terug was?

Met een kort knikje naar Talon maakte ze duidelijk dat hij mocht wegvliegen. Gelukkig maar, want voor ze het wist werd ze in een knuffel getrokken. Eentje die ze vrolijk genoeg beantwoorden. Man, wat had ze haar gemist. ‘I missed you more trust me.’ Sprak ze lachend terwijl ze een klein stapje naar achteren deed. ‘Asuming since I only know about your arrivel now, it must have been pretty bad with my father?’ De grimas op haar gezicht sprak boekdelen. Ja ja, het hele huis had het gewteen toen Costia niet terug was op het afgesproken moment, wanneer ze dan ook nog eens te laat was verloor haar vader zijn verstand bijna helemaal.

‘Trust me, not possible.’ Grijnsde ze even. Oh nee, echt niet. Rose had haar echt wel gigantisch hard gemist, mainly omdat Costia een van haar tantes was waarmee ze vrijwel alles deed. De vrouw die zorgde voor een buffer op haar vader, die er ook voor zorgde dat zij niet degene was die naar saaie gesprekken moest. Oh yeah, nee haar gemis overtrof dat van Costia zeker weten hoe ze het ook ging draaien of keren. Wanneer ze werd los gelaten door de vrouw trok Rose haar kledij even weer wat rechter. Dat haar vader compleet loco was gegaan had iedereen geweten die dag. Hoewel het een prachtig huis was, het had dunne muren dus ja die ruzie had iedereen wel meegekregen. Op het moment zelf had Rose medelijden gehad met haar tante, was zelf op het punt gekomen om haar vaders kantoor binnen te stormen. Maar dat zou zelfs haar haar kop kosten. ‘Yeah, missed you.’ Sprak ze half lachend. Ze wist goed genoeg dat haar vader zijn emoties vreemd kon uitdrukken, maar goed ze hield van hem en zou geen kwaad woord over hem spreken.

‘I’ve been alright. Just had to attend a few meetings with my father. Not the most pleasant thing to do, but it had to happen.’ Glimlachte ze weer wat breeder. Uiteindelijk had Rose zeker geen recht van klagen, nee het meisje had alles wat ze wilde en zelfs meer. Ze hoefde er ook helemaal niets voor te doen, alles werd haar in de schoot geworpen. Iets wat ze het merendeel van de tijd eigenlijk ook gewoon niet fijn vond. Het zorgde ervoor dat ze zich niet nuttig voelde in de familie. ‘Sooo, how was your trip? Had fun with the man I heared Enzo shouting about?’