The Energy Never Dies

Voordat Max op zijn vakterrein was aangekomen, werd hij onderschept door een plotselinge vraag van de ander. De meeste mensen waarmee hij de lakens had gedeeld zouden hem niet onderbreken op zo’n cruciaal moment. Toch koos Max ervoor om de onderbreking te zien als één of ander compliment; de ander wilde in ieder geval zijn naam weten. ‘Max’ was het simpele antwoord dat hij gaf. Niet zijn volledige naam, en al helemaal niet zijn achternaam. Hij had de familie al meer dan genoeg schande toegebracht. Hij had er geen behoefte aan dat er geruchten de ronde zouden doen over hoe het zwarte schaap van de Bourbons zijn bed deelde met onbekende mannen. De ander stelde zichzelf voor als John, de meest standaard naam die Max zich kon indenken. Hij greens toen de ander zo gracieus was om hem toestemming te geven om verder te gaan met waar hij mee bezig was. Max liet zijn vingertoppen even plagend over het dijbeen van de ander glijden. “I’m not sure if I want to, now that it turns out you didn’t even remember my name.” Het kwam er allemaal behoorlijk onserieus uit, maar hij ging er niet om liegen. Het had zijn ego toch enigszins geschaad dat de ander zijn naam vergeten was.