A kiss while dying

Sierra kon maar niet aan haar nieuwe dagritme werken. Op Isla had ze voornamelijk in de late tot vroege uurtjes gewerkt, maar hier was dit precies andersom. Haar diensten begonnen vaak vroeg en eindigden vaak later op de dag. Echter was haar lichaam nog niet helemaal aan dit ritme gewend geraakt en kon ze ’s avonds soms moeilijk in slaap komen. Een wandeling maken hielp dan wel vaak. Gelukkig leefde ze nu in een van de betere delen van de stad waar je als vrouw prima ’s nachts alleen over straat kon. Dit was iets wat je in andere wijken beter niet kon proberen.

Nadat ze al een aantal minuten door de straten van de villawijk rondgelopen had werd het ook voor haar tijd om weer terug te keren naar huis. Wellicht dat het haar nu wel zou lukken om in slaap te vallen. Net toen Sierra zich weer richting het onderkomen van de duke wilde begeven hoorde ze achter zich het klakkende geluid van hoeven. Even dacht ze dat het gewoon de wacht was die hun nachtelijke ronde deed, maar aan de kleding van de ruiter te zien was dit niet het geval. Sierra wilde zich weer omdraaien, maar net op dat moment zag ze hoe de ruiter langzaam van het zadel leek te glijden en uiteindelijk met een flinke klap op de harde weg terecht kwam. Blijkbaar had er weer eentje te diep in het glaasje gekeken. Sierra twijfelde even of ze niet gewoon door moest lopen, maar realiseerde zich dat het wellicht wel een belangrijk persoon was hier in Brightwater Keep en dat het misschien wel slim was om deze persoon te helpen. De val had de persoon enigszins wakker geschud, want toen Sierra dichterbij kwam hoorde ze licht gekreun. ”Are you okay sir?” vroeg ze zachtjes, terwijl ze enige afstand hield van de persoon. Door het donker kon ze niet goed zien wie of wat daar lag.

 

Ontelbare keren had ze mannen meegemaakt die een aantal alcoholische versnaperingen moeite hadden om veilig en wel thuis te komen. Meestal liep Sierra er met een boog omheen. Vooral omdat ze wist dat deze mannen geen idee wat ze deden en zichzelf liever niet in gevaar bracht. Dit leek momenteel niet echt het geval te zijn, want de man was met een flinke smak op de harde ondergrond belandt. Grote kans dat hij zich flink bezeerd had, en in dat geval was het misschien wel verstandig om hem te helpen. Voorzichtig probeerde Sierra een stukje dichterbij te komen. Het kreunende geluid stelde haar in ieder geval al een soort van gerust, want dat was een teken van leven. Haar stem had zijn aandacht getrokken, want ze zag zijn hoofd in haar richting bewegen. In de duisternis was het moeilijk te zien, maar opeens realiseerde ze zich het gezicht van de man haar bekend voorkwam, want het was Asher. Sierra voelde de drang om zich om te draaien en gewoon haar weg weer te vervolgen. Hun laatste ontmoeting was alles behalve soepel gelopen en ze had ook niet echt de behoefte om hier nog een vervolg aan te geven. Desondanks bleef ze staan. Hij had haar ook herkend. ”Where do you think I am supposed to be?” Nadat hij haar had vrijgekocht had ze alles op alles gezet om het eiland waar ze al die jaren had gezeten te verlaten. Nu dat haar was gelukt en ze een vrij persoon was vond ze dat ze toch wel het recht had om te gaan en te staan waar ze wilde. ”Fuck Asher, why are you such a mess,” bracht ze na enige stilte eruit. Ze voelde een grote wrok voor hem, maar tegelijkertijd wilde ze hem niet zomaar laten liggen. Ondanks alle gebeurtenissen was hij nog steeds de man waar ze ooit zo van had gehouden.

 

Het antwoord van Asher triggerde haar. Natuurlijk zag hij haar liever op het eiland waar ze al die jaren in feite gevangen op had gezeten. Als hij dan alle andere vrouwen waar hij mee rommelde zat was kon hij dan weer even naar haar toe. Sierra wilde erop in gaan, maar wist dat in Asher’s huidige staat dat weinig zin had. Wellicht zei hij dat ook maar omdat hij na de zoveelste fles rum geen idee meer had wat hij zei. Echter maakte hij het haar wel erg moeilijk toen hij insinueerde dat het haar schuld was. ”Why would I stay? It is not like you cared about me,” sprak ze verbitterd. Wellicht was het te veel om van Asher te verlangen, een man die notabene ook nog getrouwd was met een andere vrouw, maar het kwetste haar dat er ook anderen waren. Dit was misschien wel wat hypocriet met het oog op de werkzaamheden die ze in het verleden uitvoerde, maar die situaties waren naar haar mening niet met elkaar te vergelijken. "You seem to have forgotten why I was there in the first place," voegde ze uiteindelijk nog aan toe.

 

Het was nu toch wel een aantal weken, misschien wel maanden geleden dat ze Asher voor het laatst gezien was. Hun laatste gesprek was alles behalve soepeltjes gelopen en had haar dan ook doen besluiten om zo snel mogelijk te vertrekken van Isla de Juegas. Er was geen reden meer geweest voor haar om te blijven. Uiteindelijk was ze hier in Brightwater Keep terecht gekomen. Een plek waar ze het tot nu toe prima kon vinden. Sierra had er nooit bij stilgestaan dat ze hier Asher zomaar eens tegen het lijf zou kunnen lopen. Ze wist dat hij een villa had hier op eiland waar ook zijn familie woonde. Hier kwam hij echter zelden. Althans, dat kon je gerust concluderen.

Sierra ontdekte een terugkerend patroon. Elke keer als Asher een fout beging dan liet hij haar weer meermaals weten dat hij van haar hield of dat hij haar miste. Deze keer was het niet anders. Tijdens haar afwezigheid had hij veel aan haar gedacht. Sierra voelde even een brok in haar keel opkomen. Moest ze hem nou keer op keer gewoon maar weer geloven? ”Sure you did,” mompelde ze.

Ondertussen was het Asher wonderbaarlijk genoeg gelukt om te gaan zitten. Pas nu kon je zien wat de klap teweeg had gebracht, want een klein stroompje bloed liep langs zijn kaken naar beneden. Hij vroeg haar naar wat ze nu voor werk deed. Sierra trok even haar wenkbrauw op. Moest hij daar nu echt over gaan beginnen. ”That is none of your business,” sprak ze lichtelijk geërgerd. ”I am happy now. That is all you need to know.” Inmiddels was Sierra naar het paard gelopen waarop Asher was aan komen rijden. Het dier had al die tijd braaf staan wachten een aantal meters van zijn ruiter. Sierra pakte het bij de teugels om te voorkomen dat het alsnog de benen zou nemen.


 

Wat moest ze nou met zo’n man als Asher? Het viel niet te ontkennen dat ze van hem hield en dat ze hem graag bij zich had, maar keer op keer leek hij weer de fout in te gaan. Als ze hem daar mee confronteerde gooide hij het altijd weer op hetzelfde verhaal, maar altijd leek ze het hem weer te vergeven. Elke keer had ze had gevoel dat zijn woorden oprecht waren en dat het goed zou gaan, maar dit was vaak tevergeefs.

Vrijwel direct nadat ze hem had laten weten blij te zijn met haar huidige leven vroeg hij of dat met iemand was. Het antwoord op die vraag was overduidelijk nee. Echt veel contacten hier in Brighwater Keep had ze ook niet. Daarnaast had ze in al die jaren wel genoeg mannelijke aandacht gehad. Ze kon het alleen ook prima redden. ”Don’t worry. I am not like you,” zei ze uiteindelijk.

Asher deed inmiddels een poging om weer in de benen te komen en dat leek hem enigszins te lukken. Nadat hij de laars, die tijdens de val was uitgegleden, weer van de grond had gepakt, richtte hij zijn blik weer op haar. Hij deelde nog even mee dat ze voor hem zorgde. Alweer. ”Yes, because you are a drunken fool Asher.” De teugels van het paard hield ze stevig vast. Alsof ze nog lang niet van plan was deze weer aan Asher terug te geven. Waarschijnlijk een verstandige keuze, want Asher zou in deze staat niet kunnen rijden. ”And you owe me one.” De reden dat Sierra hier stond als een vrij mens was Asher geweest. Ondanks dat hij in haar ogen een hufter was vond ze wel dat ze hem in ieder geval uit de brand kon helpen.


 

Asher concludeerde dat het maar goed was dat zij niet zoals hem was. Iets waar ze het beiden in ieder geval over eens waren. Sierra kon haar boontjes prima zelf doppen en het in de korte periode dat ze hier was al zelfs een baantje kunnen krijgen bij de duke. Er waren er niet veel die dat konden zeggen. Het loon wat ze kreeg was weliswaar aan de lage kant, maar ze kon er prima van rondkomen. Het was in ieder geval beter dan bij The Rose.

Asher was ondertussen haar kant op komen strompelen. De alcohol was overduidelijk nog in zijn bloed aanwezig. Hij liet weten wel thuis te komen en deed een poging om naar de teugels van zijn paard te grijpen, maar die miste. De volgende poging was mislukte eveneens. In plaats van de teugels van het paard voelde Sierra hoe hij haar armen vastgreep. ”I strongly advise you not to ride. Not in your current state,” sprak ze hem streng toe. Als hij weer op zijn paard zou stappen dan zou het vast niet lang duren voordat hij er weer naast lag. Nu was het nog goed gegaan, maar een goede klap op je schedel en je was dood. ”Also, you are bleeding,” merkte ze op. Nu hij dichterbij was gekomen was het stroompje bloed wat over zijn gezicht heen liep nog duidelijk te zien.

 

Het leek erop dat Asher ook eindelijk inzag dat hij niet zomaar op zijn paard kon stappen en naar huis kon rijden. Nu was alleen nog de vraag of hij dat alleen maar zei om van haar af te zijn of omdat hij het ook echt meende. Het zou haar niets verbazen dat hij na enkele meters gewoon een poging deed om op het paard te klauteren en de rest te paard zou doen. Weer greep de stadhouder naar de teugels van het paard en deze keer had hij ze te pakken. ”Do you know where you live?” vroeg ze nadat hij duidelijk aanstalten maakte om te vertrekken. Ondanks dat je gerust kon stellen dat Asher veel ervaring had met het dronken naar huis te komen vertrouwde ze het niet helemaal. Bovendien leek hij lichtelijk gewond te zijn. ”Maybe I can help you to get there,” stelde ze voor. Moest ze dit wel doen, want ze was eigenlijk toch kwaad op hem? Nog kort geleden had hij haar weer bedrogen en nu wilde ze hem helpen. Waar had hij dit aan verdient?